ความสุขที่แท้จริง?

นี่ก็เกือบปีแล้วสินะ ที่ผมทนทรมาณมาทุกๆอย่าง เป็นปีที่ผมคอยทำทุกๆอย่างที่ผมทำได้เพื่อคนในครอบครัวของผม แต่ครอบครัวของผมไม่เคยทำอะไรให้ผมมีคงามสุขเลย หรือ "ความสุขที่แท้จริงลองผมนั้นไม่มีอยู่จริง"

หลายคนอาจจะคิดว่าผมเป็นไอ้พวกปัญญาอ่อนขี้น้อยใจ เป็นเด็กเก็บกด ใช่แล้ว 2อย่างข้างต้นคือผมทั้งหมด ผมคือไอ้ปัญญาอ่อนตัวตลกสำหรับคนในบ้านที่สั่งอะไรผมต้องทำให้หมด ผมคือเด็กเก็บกดที่ไม่เคยได้สิ่งดีๆกับเขาเลย ผมรอมาปีเต็มเพื่อจะทบทวนว่าที่ผมทนอยู่นี่มันดีแล้วหรอ?

หลายครั้งผมพยายามวางแผนที่จะหนีออกจากบ้าน แต่รู้ไหมอะไรรั้งผมไว้ อาจจะเป็นน้องสาวของผม ที่ผมยังรักและต้องดูแลอยู่ ส่วนพ่อผมก็รัก แม่ที่แยกทางไปผมก็รัก ยกเว้นพี่ของผมคนเดียว แต่ที่ผมรักมากที่สุดคงไม่พ้นลุงกับป้าของผม หลายคนอาจจะคิดว่าผมเนรคุณ เเต่คุณเชื่อไหม การกระทำทุกๆอย่างมีผลต่อจิตใจของเด็กน้อยๆตัวเล็กๆคนหนึ่งที่พยายามทำทุกอย่างมานานตั้งแต่ตัวยังน้อยๆ แต่สิ่งที่รั้งผมใว้จริงๆคงเป็นลุงกับป้าของผม เพราะเขาคือคนที่สอนผมมาให้โตไปเป็นคนดี คนที่เปิดอกรับฟังผมทุกอย่าง ถึงแม้เขาจะไม่เคยให้อะไรกับผมมากมาย แต่ว่าผมพอใจกับความรักที่เขาให้มามากที่สุดแล้ว ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีให้เขา สัญญาว่าโตไปจะเรียนจบไปสร้างรากฐานที่ดีเพื่อตัวผมให้เขาเห็น เขาจะได้หมดห่วง แต่วันนี้ผมคงต้องผิดสัญญากับเขาในข้อเด็กดีแล้วแหละ ผมคงเป็นเด็กดีให้เขาเห็นไม่ได้แล้ว ผมคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้แล้ว ผมตั้งใจจะออกเดินทางไปเพื่อหาความสุขในชีวิตของผมดีกว่าที่ต้องทนอย่างนี้ ถึงผมจะเป็นไรไปอย่างน้อย ผมขอเจอหน้าลุงกับป้าก็ยังดี ถ้าผมยังอยู่ในอีก1ปีข้างหน้านี้ ผมจะมาอัพกระทู้ใหม่ ผมเป็นแค่เด็กอายุ17ผมคงทำอะไรที่ดีมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว และผมก็ไม่อยากไปเป็นภาระให้ใคร ขอให้ลุงกับป้าให้อภัยผมด้วย