เราจะให้แฟนขอขมาเราได้ไม

เมื่อเช้าเราทะเลาะกันค่ะ เป็นเรื่องปกติ ใช้คำว่ารองมือรองตีนจะดีกว่า ทุกเช้าไม่ว่าเขาจะเข้ากะกลางวันหรือกลางคืน เราจะต้องหุงข้าวทำกับข้าวชงกาแฟรอเขา วันนี้เขาเข้ากะกลางวัน เราทำกับข้าวชงกาแฟเรียบร้อย เราก็ไปปลุกเขาตอน 06.30 เขารู้สึกตัวแต่ยังไม่ลุก จน06.50เราปลุกอีกรอบ แต่เราใช้คำว่า 7โมงกว่า เขาถีบพัดลมพังแล้วบอกว่าทำไมเพิ่งบอก เราก็บอก อะไรตื่นมาแล้วโวยวายปลุกตั้งแต่06.30แล้ว เขาลุกไปกินข้าวเขาไม่หาอะไรเลย แล้วโวยวาย เขาลื่อถ้วยจานช้อนทิ้งลงที่พื้น เราก็บอกว่าสกปรกนะคิดบ้างไม เขาเหวี่ยงทับพีตักเข้าใส่เราเรานั่งอยู่ที่นอน เราด้วยความที่เราทำงานตั้งแต่เช้สเราเหนื่อยนะที่ต้องเจออะไรแบบนี้นี่ยังไม่เสร้จนะ เราต้องซักผ้าด้วยเราต้องรอเขาไปทำงานถึงจะได้ซัก เราทำกับเสียงดังเขาก็ด่าเช่น เราตำพริก เขาบอกเสียงดัง เราจับถ้วยจานที่วางทับกันมันก็เสียงดัง เราทำกับข้าวมีกลิ่นเขาก็บอกแสบจมูก เราปิดพัดลมเขาเขาก็บ่นร้อน เขากินกาแฟก็บ่นว่าเราใส่น้ำเยอะ รอบก่อนเราเห็นเขาเพิ่มน้ำไงรอบนี้ก็เลยเพิ่มให้นิดหน่อย เขาลงขึ้นว่าเราไม่สนใจอะไรเลยเขาจับตะกร้าใส่ขวดน้ำใส่เรา เราก็นิ่งยิ่งพูดก็ยิ่งทำเขาถามว่ากางเกงในเขาอยู่ไหน ซึ่งปกติเขาซักเองกับบ็อกเซอร์ถ้ามีแควนไว้เราก้เอาออกมาเตรียมให้ แต่วันนี้ไม่มี เราก็เอาแค่บ็อกเซอร์กับชุดทำงานวางเตรียมไว้ให้  เขาบอกเขาไม่มีใส่เราก็บอกเราไม่รู้ว่าต้องซักให้ ถ้ามันยุในตะกร้าเราก็ซักไม่เห็นเราก็ไม่ซัก เขาก็ไม่เคยบอกเรานะว่าให้ซักด้วย เราก็ไปเอาในตะกร้า(ที่ใส่แล้วเอาใส่แป้ง)เขาบอกว่าสกปรก ก็เราไม่รู้จะเอาที่ไหนยอมรับแหละว่าประชดเขา เขาเตะขยะกระจายเต็มห้อง เศษอาหารเต็มที่นอนและไปโดนเสื้อผ้าที่เตรียมให้ เราสุดจะทน เรารู้เลยว่าเราต้องเก็บเราก้เลยน้ำเฉยๆควบคุมสติ เขาอายน้ำเสร็จเห็นเสื้อผ้า เขาเลอะ เขาบอกให้เราทำความสะอาดเราก็ทำ ทำแบบไม่เต็มใจ ไม่พูดแสดงอาการเลย เขาพูดทุกครั้งไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ เราก็เลยตอบ ถ้าไม่ทำก็ไม่ให้เราอยู่ เขายืนที่ประตูห้องน้ำให้เราหยิบผ้าเช็ดตัวไปให้ เอาถุงเท้าไปให้เอากางเกง เขาไม่เดินเข้ามาเลย เพราะเศษข้าวเต็มห้องไปหมด เขาบอกหาเข็มขัดไม่เจอทั้งๆเขาไม่ได้หา เราก็บอกอยู่ที่เดิม เขานิ่ง เราไปหยิบกระเป๋าเก็บเสื้อผ้า ตอนนั้นไม่รู้จะไปไหนแต่ที่คิดคือไม่อยู่แล้ว เขาบอกถ้าเราจะไปก็ไปเลยจับเราเหวี่ยงไปหน้าห้องเราก้เดินเข้ามาจะไปเก้บของแต่เขาทุบตีเราล้มลงเรายอมรับค่ะเรามองหน้าเขาด้วยความแค้น เราบอกของเก็บเสื้อผ้า เขาก็บอกว่ากระเป๋าของเขา ทั้งๆเราเป็นคนซื้อ เราไม่อยากพูดมาก เราก็เลยเก็บใส่ถุงเขาบอกจะไปทำงานแล้ว เขาดึงถุงเสื้อผ้าเราออกไปแล้วล็อคประตูด้านนอก เราโทรหาแม่เขาให้พี่เขาโทรให้ใครก็ได้มาเปิดประตูพี่เขาทำงานที่เดียวกันกับเขา พี่เขาก็โทรหาเขา เขาบอกพี่เขาว่าเราไม่ทำอะไรเลย แม่เขาก็บอกกับพี่เขาว่าเราอยู่บ้านเราก็ทำทุกอย่าง แล้วคนอย่างมันไม่ทำอะไรเองแน่ๆ พี่เขาบอกตอนเย็นจะเข้ามาหาเพราะเบิกกุญแจไม่ได้ไม่ใช่เจ้าของห้อง เราไม่อยากโทรหาพี่ชายเราถ้าเขารู้ เขาไม่ปล่อยมันไว้แน่ เขาทำร้ายเรามาตลอด เขาพาเพื่อนมาห้องเพื่อนเขาเห็นรอยช้ำที่ตัวเราเขาทักว่ายังไม่เลิกอีกหรอ เราได้แต่ยิ้ม เราโดนมาเยอะเราทำ้อง3เดือนเขาไปกินเหล้ากับเพื่อนเขาเมาเราเลยบอกว่าหิวข้าว เขาก็พากลับเราขึ้นรถเขากลับรถแบบที่ตี้งขาตั้งแล้วให้มันหมุนเองอ่ะ เราตกรถทั้งๆเราท้องเพื่อนเขาตะโกนด่า เราเจ็บเรากลัว ไปถึงบ้านเรากินข้าวทั้งน้ำตาเราก้มหน้า แล้วเขาเอ่ยด่าเราเราก้บอกเราไม่เป้นไร แม่เขาก็เปลี่ยนเรื่องว่าเขาจะไปกินหมูกะทะบ้านพี่ชายเขา พูดแค่นี้ มเขาก้หาว่าแม่เขาไม่อยากให้เขามากินข้าวด้วยเขาขับรถกลับไปนอนที่อู่ ตอนนั้นเราทำงานที่อู่ซ่อมรถ เราให้พ่อกับแม่เขาไปส่งตอนนี้น4ทุ่ม ระยะทาง3โลได้เราไปถึง เขาบอกทำไมเราไม่เดินมา เราน้ำตาตกเลย และมีอีกหลายไปเหตุการณ์ที่ทำให้เราเหนื่อย ทุกครั้งเขาไม่เคยขอโทษเรา แล้วเขาก็ทำตัวปกติ เรากลับถ้าเราอดทนไม่พอ แล้วโทรหาพี่ชายเรา จะเกิดอะไรขึ้น วันนี้เราอยู่ในห้องไม่มีพัดลม ไม่มีหน้าต่าง ปกติอึดอัดอยู่แล้วยิ่งมาเจออารมณ์แบบนี้อีก เรากลัวว่าถ้าโทรหาพี่ชายแลเวเราจะคิดถึงเขาไม ถ้าเราตัดสินใจแล้วจะแก้อะไรไม่ได้ ตอนนี้อยากโทรหาพี่ชายมากไม่รู้ว่าตัวเองกำลังโมโห อารมณ์ชั่ววูบหรือ เกลียดเขาแล้วจริงๆ