ตามหัวข้อเลยค่ะ เล่าย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 25 เดือนมิถุนายน ปีที่แล้ว62 เราได้รู้จักกับเพื่อนผู้หญิงคนนึงชื่อ เมย์ เราเรียนที่เดียวกัน..แต่คนละสาขาเขาเป็นเพื่อนของเราอีกทีนึง เมย์เป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก หมวยๆ ขาวๆ เอาง่ายๆเมย์โดดเด่นมากในวิทยาลัย ดูมีคนชอบเขาเยอะ..ติดตามเยอะ ทีมาของการได้รู้จักกันคือเราแอดเฟสบุ๊คเมย์ไป( ในใจคือไม่คิดว่าเขาจะรับ) ไม่นานเมย์ก็รับแอด..คือเราก็ดีใจมาก ด้วยความที่แอบปลื้มในความน่ารักของเขาอยู่แล้วอะเนอะ555 ที่พีคกว่านั้นคือไม่คิดว่าเมย์จะทักแชทมาด้วยข้อความที่ว่า ( ทำไมแก..ถึงนามสกุลเหมือนพีชายเราเลย? ) ถึงได้รู้ว่าเมย์มีพี่คนละพ่อที่นามสกุลเหมือนเรา555 ควรดีใจใช่มั้ยเนี่ยย...
แต่ก็ต้องขอบคุณความบังเอิญในวันนั้นทำให้เราได้มีโอกาสคุยกัน(ในฐานะเพื่อนมาตลอด 8 เดือน ) ตอนเช้าเราสองคนนั่งคุยกันทุกวัน คุยแชทกันตลอดเกือบทุกเวลา แต่ถามว่าเมย์รู้มั้ยว่าเราแอบชอบเขา เขารู้นะ..แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราเกินเลย แต่ก็ไม่ได้พูดปฎิเสธออกมาตรงๆ เคยถามเขาว่าทำไมเขาถึงไม่บอกตรงๆ เขาบอกไม่อยากเสียเราไปเพราะเราคือเพื่อนสนิทของเขาอีกคน(เมย์เป้นคนแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ ) แต่ก็นะ..ด้วยความที่เราเป็นฝ่ายเจ็บเลยบอกกับเขาว่าเราขอเดินออกไปจากวงจรชีวิตของเขาเพื่อทำใจ ถ้าความรู้สึกมันเปลี่ยนไปกลับมาเป้นคำว่าเพื่อนเหมือนเดิม (ซึ่งมันไม่ใช่ความเพื่อนตั้งแต่แรก) ได้แล้วจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม จากที่คุยกันตลอดทั้งวันทุกวันก็กลายเป็นเราไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตเขาเลย ตอนเช้าไปเรียนหน้าตึกจะมีโต๊ะที่เรานั่งคุยกันตอนเช้าก่อนเข้าแถว ประจำทุกวันใช่มั้ย แต่เราก็เลือกที่จะไม่เข้าไปนั่งที่เดิม(แต่ขึ้นไปนั่งบนห้องเรียนแทน) แต่เราก็เห็นเขามานั่งคนเดียวตรงเหมือนเดิมทุกวัน เรารู้ว่าสิ่งที่เราทำมันอาจดูใจร้ายมากทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ผิดอะไร แต่เราแค่ไม่อยากพาตัวเองเข้าไปในเซฟโซนของเขามากกว่านี้ก็แค่นั้น ยิ่งนานไปก็ยิ่งรัก..รักไปเจ็บไปเคยเป้นมั้ย555
จนเราไม่ได้คุยกันเป็นเวลา 4 เดือนน่าจะได้ เพราะช่วงโควิดวิทยาลัยปิด แต่ไอ้ในระยะเวลาที่เราห่างกันมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยด้วยซ้ำ เรายังเป็นห่วงเขาเสมอ เพราะร่างกายเขาบอบบางเกินไป ทำให้ป่วยบ่อย เรายังส่องเขาตลอด แต่ในระยะเวลาที่ห่างกันนี่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ได้คุยกันเลยนะ ก็มีบาง... เพราะเมย์ก็ยังมากดอิโมจิให้เราตลอด..ตอนเราลงสตอรี่เฟสบุ้ค พยายามมาตอบกลับสตอรี่ตลอดแต่เป้นเราเองที่ตอบกลับแค่สั้นๆ (แบบเย็นชาอะ555) ทั้งที่ความจริงข้างในเหมียนหมาอะ คิดถึงเขาแต่ก็ปากแข็งพยายามทำเป็นไม่มอง ไม่รู้สึก ทั้งที่ความจริงมันตรงกันข้ามกับความรู้สึกจริงๆตลอดเลย แต่พอห่างนานๆเข้าเราก็รู้สึกเฉยๆนะ คิดว่าเออคงทำใจคิดกับเขาแค่เพื่อนได้แล้ว เจอกันคงทั้งกันตามปกติ แต่.......
ล่าสุดปัจจุบัน วันนี้สดๆร้อนๆ ด้วยความที่ช่วงเวลาที่วิทยาลัยปิดเราเลยไม่ค่อยได้เห็นได้รู้ชีวิตของอีกฝ่ายเท่าไหร่เพราะไม่ได้เจอกันนานมากๆๆๆ วันนี้เราไปเจอเมย์ด้วยสภาพที่เมย์ปิดตาด้วยผ้าก๊อตข้างนึง เราก็ไม่รู้เอาความกล้านี้มาจากไหน พอเห็นแบบนั้นปุ้บก็เดินเข้าไปหาเข้าโต้งๆ แล้วรีบถามทันทีว่าตาเป็นอะไร ไปโดนไรมา ? ทั้งที่ยังไม่ได้เอ่ยทักทายสักนิดอะ555 อาจเป็นเพราะความเป็นห่วงที่เรามีให้เขาอยู่มากเกินไปเลยทำไปเพราะสันชาติญาณมั้ง หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันเราก็พยายามไม่สนใจอะไร ( อ๋อจะบอกว่าก่อนจะมาเจอกันวันนี้ เราไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยนะ แบบไม่ได้ติดต่อเลย อ่าา )
พอบ่ายโมง..เมย์ทักแชทเรามา ( ไม่เจอกันนาน..เป็นไงบ้าง ) ทีแรกก็ตกใจแบบสุดๆ ว่าเขาทักมาทำไม เขาทักมาจริงๆหรอ คือแบบใจเต้นเเรงมากแต่ต้องเก็บอาการ คือแบบความทรงจำเก่าๆ ความรู้สึกเก่าๆที่คิดว่าหายไปหมดแล้ว ดันกลับเข้ามาหมดเลย พอได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง เขาคงคิดว่าเราคงรู้สึกกับเขาแค่เพื่อนได้แล้ว(มั้ง ย้ำว่ามั้ง) แต่จริงๆคือเราหลอกตัวเองมาตลอดว่าเลิกชอบได้แล้ว พยายาม
เข้าหาคนอื่น คุยกับคนอื่น แต่ในใจเราความรู้สึกที่มี...มันคือของเขาคนเดียวมาตลอดจริงๆ บางทีเราก็แอบคิดว่าทำไมเราถึงไม่หลุดจากกันสักที ทั้งทีมีหลายครั้งที่เราจะแยกกันจริงๆ กลับต้องมีเหตุการ์ณที่ทำให้กลับมาพูดคุย มาปรึกษากันตลอดเลย แล้วเราควรที่จะทำยังไงดี..จะออกก็ออกไม่ได้ จะอยู่แต่ถ้าวันนึงเขาไม่มีทางเลือกเราได้แล้วเขาเกิดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา เราจะทำใจได้อยู่มั้ยนะ ??? ขอความเห็นหน่อยนะงับบบ...
ทำไมนะ...เราถึงตัดใจจากเขาไม่ได้สักที..!!??😥
แต่ก็ต้องขอบคุณความบังเอิญในวันนั้นทำให้เราได้มีโอกาสคุยกัน(ในฐานะเพื่อนมาตลอด 8 เดือน ) ตอนเช้าเราสองคนนั่งคุยกันทุกวัน คุยแชทกันตลอดเกือบทุกเวลา แต่ถามว่าเมย์รู้มั้ยว่าเราแอบชอบเขา เขารู้นะ..แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราเกินเลย แต่ก็ไม่ได้พูดปฎิเสธออกมาตรงๆ เคยถามเขาว่าทำไมเขาถึงไม่บอกตรงๆ เขาบอกไม่อยากเสียเราไปเพราะเราคือเพื่อนสนิทของเขาอีกคน(เมย์เป้นคนแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ ) แต่ก็นะ..ด้วยความที่เราเป็นฝ่ายเจ็บเลยบอกกับเขาว่าเราขอเดินออกไปจากวงจรชีวิตของเขาเพื่อทำใจ ถ้าความรู้สึกมันเปลี่ยนไปกลับมาเป้นคำว่าเพื่อนเหมือนเดิม (ซึ่งมันไม่ใช่ความเพื่อนตั้งแต่แรก) ได้แล้วจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิม จากที่คุยกันตลอดทั้งวันทุกวันก็กลายเป็นเราไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตเขาเลย ตอนเช้าไปเรียนหน้าตึกจะมีโต๊ะที่เรานั่งคุยกันตอนเช้าก่อนเข้าแถว ประจำทุกวันใช่มั้ย แต่เราก็เลือกที่จะไม่เข้าไปนั่งที่เดิม(แต่ขึ้นไปนั่งบนห้องเรียนแทน) แต่เราก็เห็นเขามานั่งคนเดียวตรงเหมือนเดิมทุกวัน เรารู้ว่าสิ่งที่เราทำมันอาจดูใจร้ายมากทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ผิดอะไร แต่เราแค่ไม่อยากพาตัวเองเข้าไปในเซฟโซนของเขามากกว่านี้ก็แค่นั้น ยิ่งนานไปก็ยิ่งรัก..รักไปเจ็บไปเคยเป้นมั้ย555
จนเราไม่ได้คุยกันเป็นเวลา 4 เดือนน่าจะได้ เพราะช่วงโควิดวิทยาลัยปิด แต่ไอ้ในระยะเวลาที่เราห่างกันมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยด้วยซ้ำ เรายังเป็นห่วงเขาเสมอ เพราะร่างกายเขาบอบบางเกินไป ทำให้ป่วยบ่อย เรายังส่องเขาตลอด แต่ในระยะเวลาที่ห่างกันนี่ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ได้คุยกันเลยนะ ก็มีบาง... เพราะเมย์ก็ยังมากดอิโมจิให้เราตลอด..ตอนเราลงสตอรี่เฟสบุ้ค พยายามมาตอบกลับสตอรี่ตลอดแต่เป้นเราเองที่ตอบกลับแค่สั้นๆ (แบบเย็นชาอะ555) ทั้งที่ความจริงข้างในเหมียนหมาอะ คิดถึงเขาแต่ก็ปากแข็งพยายามทำเป็นไม่มอง ไม่รู้สึก ทั้งที่ความจริงมันตรงกันข้ามกับความรู้สึกจริงๆตลอดเลย แต่พอห่างนานๆเข้าเราก็รู้สึกเฉยๆนะ คิดว่าเออคงทำใจคิดกับเขาแค่เพื่อนได้แล้ว เจอกันคงทั้งกันตามปกติ แต่.......
ล่าสุดปัจจุบัน วันนี้สดๆร้อนๆ ด้วยความที่ช่วงเวลาที่วิทยาลัยปิดเราเลยไม่ค่อยได้เห็นได้รู้ชีวิตของอีกฝ่ายเท่าไหร่เพราะไม่ได้เจอกันนานมากๆๆๆ วันนี้เราไปเจอเมย์ด้วยสภาพที่เมย์ปิดตาด้วยผ้าก๊อตข้างนึง เราก็ไม่รู้เอาความกล้านี้มาจากไหน พอเห็นแบบนั้นปุ้บก็เดินเข้าไปหาเข้าโต้งๆ แล้วรีบถามทันทีว่าตาเป็นอะไร ไปโดนไรมา ? ทั้งที่ยังไม่ได้เอ่ยทักทายสักนิดอะ555 อาจเป็นเพราะความเป็นห่วงที่เรามีให้เขาอยู่มากเกินไปเลยทำไปเพราะสันชาติญาณมั้ง หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันเราก็พยายามไม่สนใจอะไร ( อ๋อจะบอกว่าก่อนจะมาเจอกันวันนี้ เราไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยนะ แบบไม่ได้ติดต่อเลย อ่าา )
พอบ่ายโมง..เมย์ทักแชทเรามา ( ไม่เจอกันนาน..เป็นไงบ้าง ) ทีแรกก็ตกใจแบบสุดๆ ว่าเขาทักมาทำไม เขาทักมาจริงๆหรอ คือแบบใจเต้นเเรงมากแต่ต้องเก็บอาการ คือแบบความทรงจำเก่าๆ ความรู้สึกเก่าๆที่คิดว่าหายไปหมดแล้ว ดันกลับเข้ามาหมดเลย พอได้กลับมาคุยกันอีกครั้ง เขาคงคิดว่าเราคงรู้สึกกับเขาแค่เพื่อนได้แล้ว(มั้ง ย้ำว่ามั้ง) แต่จริงๆคือเราหลอกตัวเองมาตลอดว่าเลิกชอบได้แล้ว พยายาม
เข้าหาคนอื่น คุยกับคนอื่น แต่ในใจเราความรู้สึกที่มี...มันคือของเขาคนเดียวมาตลอดจริงๆ บางทีเราก็แอบคิดว่าทำไมเราถึงไม่หลุดจากกันสักที ทั้งทีมีหลายครั้งที่เราจะแยกกันจริงๆ กลับต้องมีเหตุการ์ณที่ทำให้กลับมาพูดคุย มาปรึกษากันตลอดเลย แล้วเราควรที่จะทำยังไงดี..จะออกก็ออกไม่ได้ จะอยู่แต่ถ้าวันนึงเขาไม่มีทางเลือกเราได้แล้วเขาเกิดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนขึ้นมา เราจะทำใจได้อยู่มั้ยนะ ??? ขอความเห็นหน่อยนะงับบบ...