🌂☂👧🏽THE GLOVES 2020 ถุงมือเรื่องสั้น # 6 สัปดาห์ที่ 3 : 13-17 กรกฎาคม "ชอบนะ…ไม่ใช่รัก" โดย ถุงมือร่มกันแดด👧🏽☂🌂

เรื่องสั้น เรื่องที่ 2 ของสัปดาห์นี้ (นับเป็นเรื่องที่ 6 ต่อเนื่องมาตั้งแต่แรก) ครับ ^^

เป็นเรื่องรำลึกถึงอดีตในวัยหวานแหวว ใสกิ๊งๆ วัยเรียน

หลายๆ คนก็จะมีอดีตให้รำลึกถึงมากมาย แตกต่างกันไป

ของ จขถม. ท่านนี้ ก็เป็นอดีตที่น่ารักแบบ ใส ซื่อ บริสุทธิ์

ตามมาอ่านกันครับ ^^

เมื่อครั้งฉันเป็นนักเรียนวัยมัธยมศึกษา โรงเรียนจะมีกิจกรรมให้ทำตามเทศกาล เช่น งานวันเด็ก งานวันเกิดโรงเรียน งานวันลอยกระทง งานปีใหม่…

ฉันเอง ก็มักจะถูกเพื่อนๆเลือกเป็นตัวแทนในการประกวดโน่นนี่อยู่บ่อยครั้ง อย่างเช่น การประกวดแฟนซี เป็นต้น 

ฉันได้รางวัลที่สองบ้าง ที่หนึ่งบ้าง สลับกันไป ก็นับว่ายังดีที่ไม่เคยตกรอบเลย

ซึ่งครั้งนี้ ฉันเองได้รางวัลที่สอง ในการประกวดแฟนซีงานวันเด็กของโรงเรียน ประเภทความคิดสร้างสรรค์ 

ฉันแต่งกายเป็นเทพีสันติภาพ ด้วยชุดสีขาวสวยงาม ที่เพื่อนๆในชั้นเรียนเป็นผู้จัดหามาให้

เมื่อถึงคราวประกาศรางวัล คุณครูจะเป็นผู้มอบรางวัลให้ผู้ชนะที่หนึ่งถึงที่สาม…และคุณครูก็จะประกาศว่า นักเรียนคนใดจะมอบรางวัลพิเศษให้กับผู้ชนะทั้งสามคนนี้ไหม…เชิญตามสบายเลยค่ะ

นักเรียนชายหญิงที่อยู่ในห้องประชุม ก็จะกรูเข้ามามอบดอกไม้บ้าง กล่องของขวัญเล็กๆบ้าง แก่ผู้ชนะทั้งสามคน จนเกือบหอบไม่ไหว…

มันเป็นความสุขเล็กๆของเด็กวัยรุ่นอย่างเรา

เมื่อเลิกเรียน ฉันกลับไปถึงบ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันก็นำดอกไม้ที่ได้รับมาจัดลงแจกันแบบรวมๆดอกไว้มุมห้อง แต่ละดอกก็ยังความสดชื่นอยู่…และเริ่มแกะกล่องของขวัญเล็กๆราวเก้ากล่อง…มีปากกาบ้าง สมุดบันทึกบ้าง ขนมบ้าง

มาสะดุดตาที่กล่องเป็นภาพถ่ายขนาดราว 2 นิ้วที่สอดใส่สมุดบันทึกไว้ พร้อมกับข้อความว่า “พี่มอบไว้ให้เธอนะ”…(ลงชื่อ)”สมาน”

…อ๋อ เราก็ถึงบางอ้อ คนนี้นี่เองมาเชียร์เราทุกครั้งที่มีการประกวด เขาเป็นรุ่นพี่เรา เขามีคู่แฝดอีกคนชื่อ “สมัคร”…

เราก็นั่งแอบยิ้มอยู่คนเดียว…และแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า เขาคงชอบเราแน่ๆ ถ้างั้นคงไม่ให้ภาพถ่ายมาหรอกนะ(เป็นการเข้าข้างตัวเอง)

เช้าวันรุ่งขึ้น…ฉันไปโรงเรียน เขามาดักรอที่หน้าโรงเรียน และถามฉันว่า

“น้องเห็นภาพถ่ายในสมุดบันทึกแล้วใช่ไหมครับ”

เรายิ้มรับและตอบสั้นๆว่า…”ได้รับแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”…แล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้องเรียน

ช่วงกลางวันที่โรงอาหารของโรงเรียน ฉันและเพื่อนหญิง 3 คน นั่งรวมกันที่โต๊ะม้ายาว กำลังทานข้าวอยู่ ก็ได้ยินเสียงทักขึ้นมาว่า

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”…

พวกเราเงยหน้าขึ้น พี่สมานนั่นเอง

“ได้ค่ะ”…ฉันรีบตอบเพราะเกรงว่าเขาจะเขิน…

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา พี่สมานก็จะมานั่งทานข้าวร่วมโต๊ะพวกเราเป็นประจำ…

จากการพูดคุยสนทนาต่างๆ สื่อสารทางสายตา เราก็รู้ตัวเองว่า เราชอบเขาแน่ๆเลย…และเขาก็คงชอบเราเช่นกัน ไม่งั้นเขาคงไม่มานั่งทานข้าวด้วยทุกวันหรอก…เป็นความรู้สึกที่ดีๆ…และเป็นความสุขเล็กๆของเด็กวัยมัธยมฯอย่างเรา

เมื่อเขาจบมัธยมศึกษาตอนปลาย เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ซึ่งต้องเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯ

เขามาบอกลาฉันที่หน้าโรงเรียน…ฉันก็อวยพรสั้นๆว่า

“ขอให้พี่ประสบความสำเร็จในการเรียนนะคะ”

…ฉันรู้สึกใจหาย ต่อไปนี้คงไม่มีพี่สมานมานั่งทานข้าวกลางวันด้วยแล้ว…

ความเงียบงันในความรู้สึกแรกๆ ก็เหงา…

ต่อมา ฉันเรียนหนักขึ้น เพราะอยู่ ม.ปลาย ก็ทำให้ฉันค่อยๆลืมเขา…ความเหงาก็หายไป…

ฉันก็ตั้งใจไว้ว่า ฉันจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้  เพื่ออนาคตของฉันและความภูมิใจของครอบครัวของฉัน…

และแล้ว ฉันก็ทำสำเร็จ

มานั่งนึกถึงเมื่อครั้งวัยมัธยมศึกษา… ความรู้สึกที่ดีๆต่อพี่สมาน 

มันเป็นความชอบนะ ไม่ใช่ความรัก