เรารู้สึกเหมือนแม่ประชดเรา ทั้งที่เราทำตามที่แม่ต้องการเเล้ว

มีวันนึงค่ะ เราจะไปงานเลี้ยงพ่อบอกให้แต่งตัวดีๆ เราเลยใส่ชุดกระโปรงไม่ได้สั้นเกินไปแต่ก็อยู่เหนือเขา ด้านล่างก็ใส่กางเกงซ้อน เป็นชุดที่ไม่ได้เปิดไหล่ด้วย แต่งหน้าก็แต่งธรรมดาเลยคือ รองพื้น เขียนคิ้ว ทาลิป ไม่ได้แต่งตาเลย แล้วพอลงไปทำกำลังจะไปก็นึกขึ้นได้ว่าลืมของเลยกลับไปเอาบนห้องแม่ก็เดินตามมา แล้วชี้หน้าด่า ว่าทำไมแต่งตัวแบบนี้ อย่างกับเด็กกะโปโล ดูไม่สมฐานะเลยแล้วแม่ก็ทำหน้าตารังเกียจใส่เรา รู้ไหม นักศึกษาแพทย์คนอื่นอ่ะไม่แต่งแบบนี้หรอกเขาแต่งธรรมดา ใส่เเว่นใสๆ ไม่แต่งหน้า ทำตัวให้สมกับที่เราเป็นนักศึกษาแพทย์หน่อย แบบนี้มันกระจอกไป คือตอนนั้นเรารู้สึกแบบหดหู่มาก ความรู้สึกผิดมันออกมาล้นไปหมดเลยค่ะ เพราะเรารู้สึกว่า2-3วันนี้แม่ดูเครียดเลยเป็นห่วง แล้วแม่มาพูดเหมือนทั้งการแต่งตัวแต่งหน้าของเราเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด เราไม่รู้อะไรเลย เรายังชวนแม่ไปซื้อเครื่องสำอางค์ แม่ก็ไปแล้วก็หยิบให้เราไม่รู้ว่าช่วงเวลานั้นแม่อึดอัดไหม เราเสียใจมากๆเลย ก็เลยคิดว่าต่อจากนี้จะพยายามไม่แต่งหน้าแล้ว แล้วก็จะไม่ใส่กระโปรงแล้วด้วย._. พ่อก็ไม่ค่อยเห็นด้วยกับที่แม่พูดเท่าไหร่เพราะพ่อเองก็เป็นอาจารย์หมอ พ่อบอกว่ามันเป็นสิทธิของเขาแค่เราแบบช่วยคุมให้ไม่ออกนอกลู่นอกทางก็พอคุมไม่ให้เกินงาม แม่ควรจะสนใจอย่างอื่นมากกว่าเรื่องเล็กน้อยกว่านี้นะ ละพอพ่อพูดแบบนั้นใส่แม่แม่ก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ละหันมาพูดกับเราแม่ขอโทษ แม่ผิดเองแหละแม่คงไม่เข้าใจอ่ะเนาะ แม่มันแก่เอง คนละยุคอะเเหละ เดี๋ยวแม่คงต้องไปหาอ่านจิตวิทยา เด็กสมัยนี้ละมั้ง ตีแม่เลยสิ เรารู้สึกว่าคำพูดแม่อ่ะมันแค่พูดลอยๆเพื่อที่จะทำให้พ่อเลิกบ่นแม่ เเละรู้สึกว่ามันออกไปในทางประชดด้วยซ้ำเราเลยรู้สึกไม่ค่อยดีเลยค่ะและไม่รู้ทำไมวันนี้กำลังจะไปเรียนเลยตัดสินใจไม่แต่งหน้าวันนี้แม่ก็ไม่มองหน้าเราเลยค่ะTT