สวัสดีครับ ผมชื่อต้น (นามสมมุติ) ปัจจุบันลาออกจากข้าราชการมาทำงานรับจ้างที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในประเทศไทย สิ่งที่ผมอยากเล่าต่อไปนี้คือประสบการณ์ชีวิตที่ได้สัมผัสตั้งแต่เล็กจนกระทั่งอายุปัจจุบันก็ 32 ผมอยากรู้ว่าผมมีวิทยายุทธการปลงถึงขั้นไหน ในระดับปุถุชน ถึงเป็นได้ขนาดนี้ (เขียนตอนเมา คิดอะไรก็เขียนไปน้ะครับ)
คืออย่างงี้ครับ ผมโตมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลางค่อนมาทางยากจนก็ว่าได้ ตอนเป็นเด็กพ่อกับแม่เล่าว่าผมดื้อและซนมาก พาไปไหนเขาก็ไม่เอา ไปบ้านเพื่อนแม่ ผมก็ดื้อ เล่นซนจนตกบันไดหัวแตก และแม่เล่าว่าผมเป็นเด็กที่ถูกตามใจโดยคุณตาซึ่งท่านอยู่เลี้ยงดูผมในช่วงอนุบาลก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตลงในช่วงที่ผมกำลังจะขึ้นชั้น ป.1 เท่าที่จำความได้การเลี้ยงดูของคุณตาผมมองว่าท่านก็ไม่ได้ตามใจอะไรเยอะขนาดนั้น แต่ก็อาจจะตามใจมากในฐานะพ่อกับแม่ที่เขาไม่สามารถแตะต้องอะไรผมได้เลย เช่น ผมไม่อยากไปเรียนที่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กชุมชน พ่อกับแม่ก็ไม่สามารถนำตัวผมไปส่งที่โรงเรียนได้ , พาเพื่อนข้างบ้านที่ไปเรียนหนีกลับบ้านได้สำเร็จ จนคุณครูตามหากันวุ่น ไม่รู้ว่าหนีออกมาได้ยังไง เอิ่มมมม นี่ผมขนาดนี้เลยหรอ (มองย้อนกลับไปตอนเป็นเด็ก)
พอโตขึ้นมาเข้าเรียนชั้นประถม นี่ก็วีรกรรมเยอะพอสมควร สมัยนั้นจำได้ว่าเรียนๆเล่นๆ ไม่ได้สนใจอะไรเยอะตามภาษาเด็กบ้านนอก แถมยังเป็นคนขี้อายอย่างมาก ไม่กล้าแสดงออกเลยหละ ตอนนั้นจำได้ว่าตอนเรียน ป.2 คุณครูกิตติวุฒิ (ปัจจุบันท่านเกษียณละ) ให้ออกมาร้องเพลงชาติไทย....อื้มมมม ไอ้ต้นยืนบิดไปมา ร้องไม่ออก ร้องไปก็หัวเราะไป คิดในใจ ตอนนั้นผมเป็นบ้ารัยว้ะ แค่ร้องเพลงชาติแค่นี้ทำไม่ได้ คะแนนไม่มี 555+ พอขึ้นมา ป.3 ก็มีวีรกรรมมาอีกละ ตอนนั้นเท่าที่จำได้ มีการต่อสู้แย่งไม้ไผ่กับลูกพี่ลูกน้องจนกระทั่งได้แผลที่นิ้วกลางขวาเย็บไปหลายเข็มพอสมควร พอกลับมาเรียนแผลก็ยังไม่หายดีเขียนหนังสือก็กดไม่ได้เพราะมันเจ็บ ตอนนั้นต้องเขียนหนังสือแบบล่องหน ครูไม่สามารถมองเห็นได้ เอิ่มมมม แล้วครูจะตรวจยังไงหละในเมื่อแกมองไม่เห็น.... นี่ผมเป็นคนยังไง พอถึงชั้น ป.5 ก็ไปทะเลาะกับครู จำไม่ได้ว่าโกรธครูเรื่องอะไรถึงขั้นเถียงแล้วกลับบ้านไม่มาเรียน และก็จำไม่ได้ว่าเหตุการณ์เป็นยังไงต่อถึงกลับเข้ามาเรียนจนกระทั่งจบแล้วไม่รู้สึกโกรธครูคนนั้นอีกเลย ทำไมผมเป็นคนแบบนี้ว้ะ
พอเรียนชั้น ม.ต้น เพื่อนๆที่เรียนเก่งๆ พ่อแม่เขาส่งไปเรียนโรงเรียนในเมืองกันหมด แต่ผมไม่มีโอกาสแม้กระทั่งได้ไปสอบ แต่สิ่งนึงที่ผมจำได้จนถึงทุกวันนี้ก็คือ พ่อกับแม่ผมบอกว่า มันขึ้นอยู่กับคน ไม่ได้ขึ้นอยู่กับโรงเรียน จะด้วยเหตุใดก็ตามนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมได้เป็นผมทุกวันนี้ ไว้มาต่อวันหน้า วันนี้เมาละ เมียรอ ขอตัวอาบน้ำนอนก่อนครับ.....
ผม เข้าข่าย"ปลง" ระดับไหนครับ
คืออย่างงี้ครับ ผมโตมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลางค่อนมาทางยากจนก็ว่าได้ ตอนเป็นเด็กพ่อกับแม่เล่าว่าผมดื้อและซนมาก พาไปไหนเขาก็ไม่เอา ไปบ้านเพื่อนแม่ ผมก็ดื้อ เล่นซนจนตกบันไดหัวแตก และแม่เล่าว่าผมเป็นเด็กที่ถูกตามใจโดยคุณตาซึ่งท่านอยู่เลี้ยงดูผมในช่วงอนุบาลก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตลงในช่วงที่ผมกำลังจะขึ้นชั้น ป.1 เท่าที่จำความได้การเลี้ยงดูของคุณตาผมมองว่าท่านก็ไม่ได้ตามใจอะไรเยอะขนาดนั้น แต่ก็อาจจะตามใจมากในฐานะพ่อกับแม่ที่เขาไม่สามารถแตะต้องอะไรผมได้เลย เช่น ผมไม่อยากไปเรียนที่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กชุมชน พ่อกับแม่ก็ไม่สามารถนำตัวผมไปส่งที่โรงเรียนได้ , พาเพื่อนข้างบ้านที่ไปเรียนหนีกลับบ้านได้สำเร็จ จนคุณครูตามหากันวุ่น ไม่รู้ว่าหนีออกมาได้ยังไง เอิ่มมมม นี่ผมขนาดนี้เลยหรอ (มองย้อนกลับไปตอนเป็นเด็ก)
พอโตขึ้นมาเข้าเรียนชั้นประถม นี่ก็วีรกรรมเยอะพอสมควร สมัยนั้นจำได้ว่าเรียนๆเล่นๆ ไม่ได้สนใจอะไรเยอะตามภาษาเด็กบ้านนอก แถมยังเป็นคนขี้อายอย่างมาก ไม่กล้าแสดงออกเลยหละ ตอนนั้นจำได้ว่าตอนเรียน ป.2 คุณครูกิตติวุฒิ (ปัจจุบันท่านเกษียณละ) ให้ออกมาร้องเพลงชาติไทย....อื้มมมม ไอ้ต้นยืนบิดไปมา ร้องไม่ออก ร้องไปก็หัวเราะไป คิดในใจ ตอนนั้นผมเป็นบ้ารัยว้ะ แค่ร้องเพลงชาติแค่นี้ทำไม่ได้ คะแนนไม่มี 555+ พอขึ้นมา ป.3 ก็มีวีรกรรมมาอีกละ ตอนนั้นเท่าที่จำได้ มีการต่อสู้แย่งไม้ไผ่กับลูกพี่ลูกน้องจนกระทั่งได้แผลที่นิ้วกลางขวาเย็บไปหลายเข็มพอสมควร พอกลับมาเรียนแผลก็ยังไม่หายดีเขียนหนังสือก็กดไม่ได้เพราะมันเจ็บ ตอนนั้นต้องเขียนหนังสือแบบล่องหน ครูไม่สามารถมองเห็นได้ เอิ่มมมม แล้วครูจะตรวจยังไงหละในเมื่อแกมองไม่เห็น.... นี่ผมเป็นคนยังไง พอถึงชั้น ป.5 ก็ไปทะเลาะกับครู จำไม่ได้ว่าโกรธครูเรื่องอะไรถึงขั้นเถียงแล้วกลับบ้านไม่มาเรียน และก็จำไม่ได้ว่าเหตุการณ์เป็นยังไงต่อถึงกลับเข้ามาเรียนจนกระทั่งจบแล้วไม่รู้สึกโกรธครูคนนั้นอีกเลย ทำไมผมเป็นคนแบบนี้ว้ะ
พอเรียนชั้น ม.ต้น เพื่อนๆที่เรียนเก่งๆ พ่อแม่เขาส่งไปเรียนโรงเรียนในเมืองกันหมด แต่ผมไม่มีโอกาสแม้กระทั่งได้ไปสอบ แต่สิ่งนึงที่ผมจำได้จนถึงทุกวันนี้ก็คือ พ่อกับแม่ผมบอกว่า มันขึ้นอยู่กับคน ไม่ได้ขึ้นอยู่กับโรงเรียน จะด้วยเหตุใดก็ตามนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมได้เป็นผมทุกวันนี้ ไว้มาต่อวันหน้า วันนี้เมาละ เมียรอ ขอตัวอาบน้ำนอนก่อนครับ.....