ถ้ามีความรักที่ดีอยู่แล้ว ก็ขอให้รีกษาความรักนั้นให้ดีๆ

[code]ใส่โค้ด
[/code]เราคบกันแฟนเก่ามา 8 ปี แต่ต้องมาเลิกกันด้วยความไม่พอของเราเอง

เราเริ่มคบกันตั้งแต่ปี 2010 ตอนเข้าปี1 ช่วงรับน้อง เราเจอกันในวัดค่ะ แซวกันไปแซวกันมาก็เลยได้คบกัน 
ตอนนั้นเราอยู่หอใน เจอกันตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกัน เสาร์อาทิตย์เราก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยมาก จนเรามารู้ว่าเราตั้งครรภ์โดยไม่ได้ตั้งใจ ด้วยความที่เรากลัวว่าพ่อแม่จะอับอายขายหน้าเค้า ที่ส่งลูกมาเรียน แล้วลูกท้องทั้งๆที่ยังอยู่แค่ปี 1 เราเลยตัดสินใจเอาออก เราเสียใจนะ  ไม่ได้กลับบ้านเลย ทั้งๆที่บ้านอยู่หน้ามหาลัยแท้ๆ  เพราะเราต้องพักผ่อนมากๆ ซึ่งเค้าก็อยู่และดูแลเราตลอด  จนขึ้นปี 2 เค้าก็เช่าห้องอยู่ติดกับมหาลัย ด้วยความที่มีภาระเพิ่ม เราเลยตัดสินใจช่วยกันทำงาน หาเงิน ส่งตัวเองเรียนด้วย เค้ารอรับส่งเราหลังเลิกงานทุกวัน คือมันเป็นโมเม้นที่ดีมากๆ ตอนนั้นพี่สาวเราเรียนจบแล้วพี่สาวเรากำลังจะทำเรื่องกู้เงินซื้อบ้าน แต่เรามีเงินดาวน์ไม่พอ แฟนเก่าเราเค้าเลยขอหมั้นเพื่อจะได้เอาเงินมาดาวน์ได้ เราก็ตกลงเพราะเรารักเค้า แล้วเราก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน มีทั้งเรื่องดีๆและร้ายๆเกิดขึ้น เค้านอกใจเรา เรานอกใจเค้า ทะเลาะกัน เค้าเคยขนของย้ายออกจากบ้านไป 2 ครั้ง เราถึงขั้นกอดขาร้องห่มร้องไห้ ก้มกราบเท้าเค้า และสุดท้ายเค้าก็กลับมา เพราะเราอยู่ไม่ได้จริงๆ ไม่กินข้าวกินปลา เค้าคงสงสารเรามากๆ เรากลับมาคืนดีกัน อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม จนเวลาผ่านไป เราเรียนจบ ทำงาน เค้าทำงานที่รพ. เราทำงานที่รร. ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด เพราะเราทำหน้าที่เป็นแฟนที่ดีและเค้าเองก็เช่นกัน เราซักผ้ารีดผ้า ล้างจาน จัดเก็บกระเป๋าเตรียมให้เค้าไปทำงาน เพราะบางทีเค้าต้องค้างที่ที่พักของรพ. แล้วกลับบ้านเสาร์อาทิตย์ ก็ยังโอเคเพราะเรายังอยู่จังหวัดเดียวกัน แต่คนละอำเภอ และเราออกรถยนต์ด้วยกันโดยมีเงินส่วนนึงที่เค้าช่วยเพื่อมาดาวน์รถ เวลาผ่านไป เราก็เพิ่งมาเริ่มที่จะตามหาความฝันของเราอีกครั้ง ความฝันของเราคือการมาใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ เค้าไม่อยากให้เรามา แต่ก็ไม่ขัดขวาง แต่ขอให้มาแค่ 1 ปี เราก็ตกลง และบอกกับเค้าว่าจะมาเก็บเงิน ถ้าเรากลับไปเราจะแต่งงานกัน ในที่สุดเราก็ได้มาอยู่อเมริกา มาตอน ปี 2016 เค้าโทรหาเราตลอดไม่เคยขาด ด้วยความที่เรามาอยู่คนเดียวก็คงเหงา เลยหาเรื่องออกเที่ยวตลอด ทำตัวไม่ค่อยดีและไม่น่ารักเหมือนเดิม จนมาถึงจุดพีคของชีวิตช่วงอายุ 25 หรือเรียกว่าเบญจเพส  เราไม่ประสบความสำเร็จกับโครงการที่เรามา เราอยู่ในโครงการได้แค่ 6 เดือน ระหว่างนั้นเราทำงาน 2 ที่ ซึ่งเค้าอนุญาตให้ทำแค่ที่เดียว สรุปคือเราผิดกฎเค้าค่ะ เค้าตัดสินใจจะส่งเรากลับไทย เราเลยต้องเลือกว่าจะอยู่หรือจะไป ณ ตอนนั้นแค่คิดว่าเรายังกลับไปไม่ได้ เพราะเรายังไม่มีเงินเก็บ อีกทั้งเรายังมีภาระทางบ้าน และก็ยังไม่ได้ท่องเที่ยวที่ไหนเลย เลยตัดสินใจอยู่ต่อ(เป็นการอยู่ที่ไม่ถูกต้อง)  เราย้ายรัฐและได้มาทำงานร้านอาหาร มาทำได้ 3 เดือน เราได้รายได้ดีมาก เงินเก็บมากมาย เดือนละหลายแสน เราเริ่มหลงระเริง อยากอยู่ต่อ แต่จะมีทางไหนไปไม่ได้ที่จะทำให้เราอยู่ถูกกฎหมาย นอกจากการแต่งงาน เราเลยเริ่มคบหากับผู้ชายเมกา จนลืมไปว่าแฟนเก่าเรารอเราอยู่ เราตัดสินใจบอกเลิกเค้า ปราศจากการคิดวิเคราะห์และปรึกษาคนอื่น เค้าเสียใจมากค่ะ ด่าเราเสียๆหายๆ เราเข้าใจ เพราะเค้าโกรธเรามาก เค้าไม่ได้ไปทำงานหลายวัน กินไม่ได้นอนไม่หลับ (เหมือนที่เราเคยเป็น) เพื่อนๆพี่น้อง เค้าก็ไม่ชอบที่เราทำแบบนี้ เพราะเราคบกันมานานมาก และเค้าคงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ เราเริ่มคิดได้ เลยขอเค้าคืนดี แต่เค้าไม่พูดอะไร มันยากตรงที่เราอยู่ห่างไกลกันคนละซีกโลก เราไปหาเค้าไม่ได้ เราเสียใจกับการกระทำของตัวเอง อีกความคิดนึงก็คงเป็นช่วงเวลาที่เราจะได้เริ่มต้นใหม่กับคนอื่น มันสับสน ว้าวุ่น และเห็นแก่ตัวมาก ถ้าเรากลับไปตอนนั้น ป่านนี้เราก็คงได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่เราเลือกที่จะไม่กลับ และคบหากับผู้ชายเมกันคนนี้อย่างจริงจัง จน 1 ปีผ่านไป เราก็แต่งงานกับเค้า เราก็ดีใจนะที่จะได้กลับบ้านที่ไทยแล้ว แต่พูดจริงๆเลยนะ ภาพที่ฝันไว้กับความเป็นจริงมันไม่เหมือนกันหรอก เราไม่ได้มีความสุขเหมือนตอนอยู่กับแฟนเก่า เราไม่ได้รักเค้ามากเหมือนตอนที่รักแฟนเก่า (ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้ ถ้าสามีเราเค้าได้ยินแบบนี้ เค้าคงจะเสียใจมากๆ) จริงๆแล้วสามีเราเค้าเป็นคนดี ซื่อสัตย์ ชอบทำกับข้าว แต่อาจจะด้วยวัฒนธรรม ภาษา อะไรๆหลายๆอย่างไม่เหมือนกัน มันเลยต้องใช้เวลาเรียนรู้กันให้มากกว่านี้ เราคิดถึงแฟนเก่าทุกวัน ทุกวันจริงๆ ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่คิดถึง แต่เราไม่เคยโทรหาเค้า เพราะเค้ามีแฟนใหม่ไปแล้ว และเรายังช่วยเหลือติดต่อกับครอบครัวแฟนเก่าตลอด(ที่บ้านเราก็บอกให้เลิกยุ่งได้แล้วเพราะเราไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว) เราเคยมองหน้าสามีและร้องไห้ออกมา เพราะเราคิดถึงแฟนเก่าเรา แต่เราต้องโกหกเค้าว่าเราคิดถึงบ้าน มันทรมานมากๆเลย เราฝันถึงแฟนเก่าตลอด ณ ตอนนี้เราเริ่มใช้ธรรมะเข้าช่วย เราฟังธรรมะก่อนนอน (เหมือนแฟนเก่าเราเค้าชอบเปิดธรรมะให้ฟังก่อนนอนตลอด) ก็ยังคงคิดถึงไม่เคยเปลี่ยน 

ตอนนั้นถึงตอนนี้ เราแต่งงานกับสามีมา 2 ปีกว่าแล้ว ส่วนแฟนเก่าเราเค้าก็เพิ่งแต่งงานและกำลังจะมีลูกตัวน้อยที่น่ารัก 

เราดีใจกับเค้านะ และไม่ต้องห่วงเค้าอีกต่อไปแล้ว เค้ามีความครอบครัวที่สมบูรณ์ มีการมีงานทำที่ดี เราดีใจกับเค้าค่ะ

เราอยากให้กระทู้นี้เป็นกระบอกเสียงให้เพื่อนๆที่มีความรักที่ดีอยู่แล้ว พยายามรักษามันเอาไว้ให้ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลังเหมือนเรา

*ขอบคุณที่เข้ามาสร้างเรื่องราวดีในความทรงจำของเรา จะด้วยอะไรก็ตามที่ทำให้เรามาเจอและพลัดพรากจากกัน เราก็ขอขอบคุณสิ่งนั้น 
*ขอโทษที่ไม่ได้ทำตามสัญญา แต่เราได้รับบทเรียนจากสิ่งที่เราทำแล้ว
*ต่อไปนี้ จะไม่มีใครต้องเจ็บอีกแล้ว และเราจะทำหน้าที่ภรรยาที่ดีให้กับสามี และเคารพเค้าเหมือนที่เค้าทำกับเรา
*เราตั้งกระทู้มาเพื่ออยากให้มันถูกเขียนเป็นตัวหนังสือ อยากเก็บความรู้สึกดีๆเอาไว้ ที่ครั้งนึงเราเคยมีความรักที่ดี
*คำถามคือ เราต้องใช้เวลานานแค่ไหน ถึงจะลืมและตัดคนๆนึงออกไปจากใจ มันทรานมานกับความผิดของตัวเองเหลือเกิน
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่