ทำไงถึงจะเลิกสนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆได้บ่างค่ะ?

เรื่องมีอยู่ว่าวันนี้พี่ให้ไปเอาขนมที่รร.จากครู 2 ถุง ใหญ่
พอเอามาจากครูแล้วเอามาไว้ในห้องคือช่วงนั้นก็เป็นช่วงไกล้จะเลิกเรียนเเล้วเลยรีบไปเอาเพราะถ้าไปเอาตอนเลิกเรียนคนมันเยอะมันวุ่นวายเลยไปเอามาไว้ในห้อง
  :พอเพื่อนเห็น เพื่อนถาม ได้ขนมมาจากไหน  กี่บาท อะไรประมาณนี้ และมันก็ถามว่ากินไม่ได้หรอ เราก็เลยตอบไปว่า ของครู พี่เราฝากซื้อ อันที่จริงเป็นของพี่เราเองแหละ
,  :เราเลยลองทักถามพี่เราพี่เราบอกว่ากินได้ แต่อีกใจเราคิด ถ้าเเกะให้กินเเล้วมันต้องหมดแน่ๆคือคิดแล้วคิดอีกจะแกะหรือไม่แกะสุดท้ายก็ไม่แกะเลยต้องโกหกว่าของคนอื่น
  :แล้วครูที่ปรึกษา​ก็ขึ้นมาพร้อมขนม เพื่อนเลยขอ1ห่อจากครู ครูให้แจกเพื่อนๆทั้งห้อง แต่เราไม่ได้กินขนมนั้นจากเพื่อน แล้วเพื่อนมันก็กินขนมที่ครูแจกจนหมดถุง  
    :เรารู้สึกผิดที่ไม่แกะให้เพื่อนและโกหก
ความคิดเราตอนนี้คือ...
เราดูเป็นคนขี้งกในสายตาเพื่อนหรอ?
เราเห็นแก่ตัวใช่ไหมค่ะ?
หรือเราคิดมากไปเอง?