ค่ะ ตามหัวข้อเลยจริงๆ รู้สึกแบบนี้มาได้สักพักแล้ว ใช้ชีวิตวนลูป เรียน พยายาม นอน แล้วก็ตื่นขึ้นมาอีก มันรู้สึกแย่ตรงเราต้องพยายามทำทุกอย่างให้มันออกมาดี ต้องพยายามอยู่ตลอด ต้นทุนชีวิตก็ไม่ได้ดีแต่ก็ไม่ได้แย่ แค่ไม่อยากทำอะไรแล้ว ตั้งคำถามกับตัวเองว่าจุดมุ่งหมายในการใช้ชีวิตคืออะไร เราไม่สามารถใช้ชีวิตในแบบที่อยากเป็นได้เลย ไม่ชอบให้คนมาอยู่รอบตัวเยอะๆ แต่พออยู่คนเดียวก็มีความคิดที่อยากจะหายไป คนรอบข้างไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดี คำปลอบโยนต่างๆเราไม่เคยรู้สึกได้ถึงคำพวกนั้น มันกดดันเราอยู่เสมอ จนตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้วค่ะ รู้สึกโหวงมากๆ ปกติเราจะมีคนที่อยู่เพื่อเขานะคะ แต่พอเราเริ่มเฉยๆกับพวกเขาแล้ว ก็รู้สึกเหม่อไปเลย เราเข้ากับคนในครอบครัวไม่ได้ ไม่รู้จะคุยกับใครได้เลย ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร ถึงหันไปเขาก็ช่วยเราไม่ได้เลยได้แต่ปลอบตัวเองค่ะ มีวิธีจัดการกับอารมณ์แบบนี้กันยังไงบ้างเหรอคะ?
พึ่งรู้สึกได้ถึงการหมดแพชชั่นในการใช้ชีวิต