ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ ... เพราะน่าจะยาว 5555
คบกับแฟนมา 4 ปีแล้วคะ ตอนจีบแรกๆ เหมือนที่คนเขาพูดกันอ่ะแหล่ะ "โปรโมชั่นจัดเต็ม" ดูแลดีทุกอย่างแทบไม่ต้องทำอะไรเลยแค่เอ่ยปากเท่านั้น ..
พอคบมาสักพัก เข้าปีที่ 2 เราเริ่มมีปัญหาเพราะว่าธุรกิจที่บ้านมีปัญหาทางการเงิน และนั้นคือจุดเปลี่ยนทุกอย่างตั้งแต่นั้นมาจนถึงตอนนี้เลยคะ
ต้องขอท้าวความสักหน่อย .. เราเป็นคนต่างจังหวัด แต่เราเลือกจะมาทำธุรกิจส่วนตัวที่กรุงเทพฯ ทำธุรกิจมาได้ประมาณ 4 ปี ต้องปิดธุรกิจก็เพราะ ม.44 แหล่ะคะ ธุรกิจเราเลยไปต่อไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจปิดกิจการดีกว่า แต่ปัญหามันวิ่งเข้ามาในชีวิตจนถึงขั้นคิดสั้นไปเลยแหล่ะตอนนั้น แล้วแต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังมาในตอนนั้นทำให้มีชีวิตอยู่มาถึงทุกวันนี้ (คนที่โทรเข้ามาคือเขานี่แหล่ะ) ถ้าเขาไม่โทรมาในตอนนั้นหรือโทรมาช้ากว่านั่นอีกแค่ 2 วินาที เราคงลาโลกไปแล้ว จากนั้นมาเขาก็คอยดูแล ซับพอร์ตทุกเรื่องไม่ว่าจะกิน จะทำอะไร เขาซับพอร์ตให้เราตลอด บางครั้งเราไม่อยากให้เขามานั่งตามใจเราแบบนี้แต่เขาก็ไม่ยอมเขาบอกอยากจะดูแลเราแบบนี้ ... ในตอนนั้นคือที่บ้านตัดขาดการติดต่อกับเราไปเลยเพราะว่าที่บ้านเขาโกรธเรามากเพราะลงทุนไปเยอะ (เกือบ 8 หลัก .. นับเองนะไม่อยากนึกถึงเลย) แต่ก็นั้นแหละเขาโกรธและเราไม่มีใคร ไม่รู้จะทำไงเพราะอยู่กรุงเทพคนเดียวไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติ ไม่มีใครจริงๆ คือตัวคนเดียวโดดๆ เลย จังหวะธุรกิจเรากำลังจะปิดธุรกิจเราพอดี เขาเป็นเพื่อนของลูกค้าประจำที่ร้านของเรา จากนั้นเขาก็เริ่มมาที่ร้านเราบ่อยขึ้น เริ่มไม่มากับเพื่อนละ 555 ก็ตามนั้นเลย ก็คุยกันมาเรื่อยๆ ตอนนั้นยังไม่ได้คบเป็นแฟนเพราะเราก็คุยๆอยู่หลายคนเหมือนกัน (แต่คือเป็นเพื่อนคุยทั้งนั้น ไม่มีมากหรือน้อยกว่านี้นะจริงๆ 😁😁😁) เขาก็ดูแลเราจากนั้นเป็นต้นมา และเราก็หางานทำแต่เงินเดือนก็ไม่เยอะเท่าไหร่ ก็ยังมีเขาคอยซับพอร์ตบ้างบางครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้ซับพอร์ตเราเยอะเหมือนแต่ก่อน
**จนมาวันนึงด้วยทางบ้านมีปัญหาทางการเงินของธุรกิจที่บ้าน หมุนเงินไม่ทันเนื่องจากลูกค้าสั่งจ่ายเช็คเด้ง ทำให้ต้องใช้เงินด่วน ซึ่งเราก็เห็นว่าเขาก็พอจะช่วยเหลือเราได้ ก็เลยลองถามเขาว่าพอจะช่วยเหลือได้รึเปล่า .. แต่คำตอบที่ได้รับมันไม่ใช่อย่างที่เราคิด พอเราขอความช่วยเหลือเขาตอบเรามาว่า "ไม่ได้ช่วยหา แล้วยังจะมาเอาอะไรอีก วุ่นวายว่ะ แ..่..ง เ..ี้... (ไม่ต้องเขียนก็น่าจะเดาไม่ยากนะคะ) ตั้งแต่คบแฟนมากี่คน มี...ึงคนเดียวเลยที่เป็นแบบนี้คนอื่นเขาไม่เห็นจะมาวุ่นวายอะไรกับ...ู เลย ควรจะพิจารณาตัวเองนะว่าควรอยู่ตรงไหน ในฐานะอะไร" ...... // โลกหยุดไป 6 วิ // พอเขาพูดจบก็บอกให้ไปเก็บของและไล่เรากลับไปอยู่กับที่บ้านที่ต่างจังหวัดเดี๋ยวนะคืองงมากๆ เพราะในความคิดของเราคือที่บ้านเราเดือดร้อนมาก และเราก็ไม่มีกำลังพอที่จะช่วยเหลือ ถ้าช่วยเหลือที่บ้านได้คงไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา และจากนั้นมาเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มพูดกระแทกเสียงใส่เรา เริ่มเหน็บแนมเราเรื่องเงิน พอเราทำอะไรไม่ถูกใจก็จะว่าเราสาระพัด บางครั้งด่าเราถึงกับน้ำตาซึม หาเรื่องทะเลาะแล้วก็โยนความผิดมาที่เรา ทั้งที่เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ และมันก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเริ่มทำให้เราค่อยๆ เลือนลางไปในสังคม และแวดวงโซเชี่ยล เริ่มทำตัวห่างออกไปแต่ก็มีบางครั้งที่เขาก็ดูเหมือนจะสงสารเราบ้าง พอเริ่มจะดีเขาก็กลับมาคอยบ่น คอยด่าเราเหมือนเดิม คือทำอะไรก็ผิดทุกอย่างแม้แต่หายใจยังผิดเลยคะ ...
แต่ก็อยู่มาเรื่อยๆจนถึงตอนที่สถานการณ์กำลังอยู่ในช่วงไวรัสระบาด จะกินจะใช้อะไรก็ต้องประหยัดเพื่อความอยู่รอดและเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราไปเดินตลาดตอนเช้ากับเขา เห็นมังคุดน่ากินมาก 🤤🤤🤤 เราก็พูดลอยๆ ว่า "น่ากินอยากกินจุง" แต่เขาบอกกลับมาว่า "จะกินทุกอย่างเลยรึไง ไม่กินคงไม่ตายมั้ง" เรารีบเดินเลยเพราะว่าเขาพูดค่อนข้างดังจนแม่ค้าแถวนั้นหันมามองเราเป็นตาเดียว (ในใจคืออยากจะร้องไห้สุดๆ น้ำตาคลอแต่ก็ต้องหายใจลึกๆ) และเราก็ไม่พูดอะไรเลย 😭😭😭😭 จากวันนั้นมามันกลายเป็นความเจ็บปวดแบบอธิบายออกมาไม่ถูกเลย เราก็คิดว่าทำไมต้องมาทนอะไรแบบนี้ ไม่เคยเจอเลยในชีวิตที่ต้องมาอดทนกับความกดดันมากมายขนาดนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะคะว่าทำไมต้องยอมขนาดนี้
และมีประเด็นเข้ามาว่า วันนึงบังเอิญเราไปเจอไลน์ของแฟนเรากับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกค้าของแฟน ซึ่งแฟนได้ส่งรูปภาพที่ซื้อผลไม้คือมังคุดและลำไยไปให้ผู้หญิงคนนี้พร้อมกับข้อความบอกว่า "พี่เห็นว่าหนูกินอะไรระวังเลยคิดว่าผลไม้นี่แหละดีสุดแล้วสำหรับหนู" ผู้หญิงคนนั้นก็ตอบมาว่า "ขอบคุณมากนะคะ มังคุดและลำไยอร่อยมากๆ เลยคะ^^".... คือตอนที่เห็นบทการสนทนาครั้งนี้ คงจะไม่ต้องบอกหรืออธิบายอะไรมากนะคะ วินาทีนั้นโลกหยุดหมุนไป 15 วิทันที หูอื้อหัวใจเต้นแรง (แรงจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นในหู) ชาไปทั้งตัว เสียงหายใจไม่ต้องพูดถึงขนาดเสียงหัวใจยังได้ยินเสียงหายใจจะเหลือหรอคะ ก็เป็นไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นแบบนี้คะ อธิบายไม่ถูกคะ พอผ่าน 15 วินั้น คือเหมือนไม่มีสติเลยคะ ทำอะไรไม่ถูกต้องนั่งลงสักพักใหญ่ถึงจะกลับมาปกติ และจากนั้นเวลาที่แฟนเราพูดอะไร เราก็จะคิดว่าทำไมเขามองเราเปรียบเทียบกับคนอื่น ทั้งที่เราต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ใช่หรอ หรือแค่เขายังอยู่กับเราเพราะหน้าที่ที่ต้องทำในฐานะแฟนไปวันๆ .......
เลยลองเข้ามาตั้งกระทู้ถามเพื่อหากำลังใจหรือแรงบันดาลใจในความคิดของเรื่อง คู่ชีวิตหรือชีวิตคู่ ของแต่ละคนเป็นยังไงอยากรู้มีใครเจอแบบเราบ้างเผื่อจะมีวิธีแนะนำให้การใช้ชีวิตคู่ดีขึ้นกว่านี้หรือมีคำแนะนำอะไรก็ลองแสดงความคิดเห็นมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ
ชีวิตคู่หรือคู่ชีวิต????
คบกับแฟนมา 4 ปีแล้วคะ ตอนจีบแรกๆ เหมือนที่คนเขาพูดกันอ่ะแหล่ะ "โปรโมชั่นจัดเต็ม" ดูแลดีทุกอย่างแทบไม่ต้องทำอะไรเลยแค่เอ่ยปากเท่านั้น ..
พอคบมาสักพัก เข้าปีที่ 2 เราเริ่มมีปัญหาเพราะว่าธุรกิจที่บ้านมีปัญหาทางการเงิน และนั้นคือจุดเปลี่ยนทุกอย่างตั้งแต่นั้นมาจนถึงตอนนี้เลยคะ
ต้องขอท้าวความสักหน่อย .. เราเป็นคนต่างจังหวัด แต่เราเลือกจะมาทำธุรกิจส่วนตัวที่กรุงเทพฯ ทำธุรกิจมาได้ประมาณ 4 ปี ต้องปิดธุรกิจก็เพราะ ม.44 แหล่ะคะ ธุรกิจเราเลยไปต่อไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจปิดกิจการดีกว่า แต่ปัญหามันวิ่งเข้ามาในชีวิตจนถึงขั้นคิดสั้นไปเลยแหล่ะตอนนั้น แล้วแต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังมาในตอนนั้นทำให้มีชีวิตอยู่มาถึงทุกวันนี้ (คนที่โทรเข้ามาคือเขานี่แหล่ะ) ถ้าเขาไม่โทรมาในตอนนั้นหรือโทรมาช้ากว่านั่นอีกแค่ 2 วินาที เราคงลาโลกไปแล้ว จากนั้นมาเขาก็คอยดูแล ซับพอร์ตทุกเรื่องไม่ว่าจะกิน จะทำอะไร เขาซับพอร์ตให้เราตลอด บางครั้งเราไม่อยากให้เขามานั่งตามใจเราแบบนี้แต่เขาก็ไม่ยอมเขาบอกอยากจะดูแลเราแบบนี้ ... ในตอนนั้นคือที่บ้านตัดขาดการติดต่อกับเราไปเลยเพราะว่าที่บ้านเขาโกรธเรามากเพราะลงทุนไปเยอะ (เกือบ 8 หลัก .. นับเองนะไม่อยากนึกถึงเลย) แต่ก็นั้นแหละเขาโกรธและเราไม่มีใคร ไม่รู้จะทำไงเพราะอยู่กรุงเทพคนเดียวไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติ ไม่มีใครจริงๆ คือตัวคนเดียวโดดๆ เลย จังหวะธุรกิจเรากำลังจะปิดธุรกิจเราพอดี เขาเป็นเพื่อนของลูกค้าประจำที่ร้านของเรา จากนั้นเขาก็เริ่มมาที่ร้านเราบ่อยขึ้น เริ่มไม่มากับเพื่อนละ 555 ก็ตามนั้นเลย ก็คุยกันมาเรื่อยๆ ตอนนั้นยังไม่ได้คบเป็นแฟนเพราะเราก็คุยๆอยู่หลายคนเหมือนกัน (แต่คือเป็นเพื่อนคุยทั้งนั้น ไม่มีมากหรือน้อยกว่านี้นะจริงๆ 😁😁😁) เขาก็ดูแลเราจากนั้นเป็นต้นมา และเราก็หางานทำแต่เงินเดือนก็ไม่เยอะเท่าไหร่ ก็ยังมีเขาคอยซับพอร์ตบ้างบางครั้ง แต่เขาก็ไม่ได้ซับพอร์ตเราเยอะเหมือนแต่ก่อน
**จนมาวันนึงด้วยทางบ้านมีปัญหาทางการเงินของธุรกิจที่บ้าน หมุนเงินไม่ทันเนื่องจากลูกค้าสั่งจ่ายเช็คเด้ง ทำให้ต้องใช้เงินด่วน ซึ่งเราก็เห็นว่าเขาก็พอจะช่วยเหลือเราได้ ก็เลยลองถามเขาว่าพอจะช่วยเหลือได้รึเปล่า .. แต่คำตอบที่ได้รับมันไม่ใช่อย่างที่เราคิด พอเราขอความช่วยเหลือเขาตอบเรามาว่า "ไม่ได้ช่วยหา แล้วยังจะมาเอาอะไรอีก วุ่นวายว่ะ แ..่..ง เ..ี้... (ไม่ต้องเขียนก็น่าจะเดาไม่ยากนะคะ) ตั้งแต่คบแฟนมากี่คน มี...ึงคนเดียวเลยที่เป็นแบบนี้คนอื่นเขาไม่เห็นจะมาวุ่นวายอะไรกับ...ู เลย ควรจะพิจารณาตัวเองนะว่าควรอยู่ตรงไหน ในฐานะอะไร" ...... // โลกหยุดไป 6 วิ // พอเขาพูดจบก็บอกให้ไปเก็บของและไล่เรากลับไปอยู่กับที่บ้านที่ต่างจังหวัดเดี๋ยวนะคืองงมากๆ เพราะในความคิดของเราคือที่บ้านเราเดือดร้อนมาก และเราก็ไม่มีกำลังพอที่จะช่วยเหลือ ถ้าช่วยเหลือที่บ้านได้คงไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา และจากนั้นมาเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มพูดกระแทกเสียงใส่เรา เริ่มเหน็บแนมเราเรื่องเงิน พอเราทำอะไรไม่ถูกใจก็จะว่าเราสาระพัด บางครั้งด่าเราถึงกับน้ำตาซึม หาเรื่องทะเลาะแล้วก็โยนความผิดมาที่เรา ทั้งที่เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ และมันก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเริ่มทำให้เราค่อยๆ เลือนลางไปในสังคม และแวดวงโซเชี่ยล เริ่มทำตัวห่างออกไปแต่ก็มีบางครั้งที่เขาก็ดูเหมือนจะสงสารเราบ้าง พอเริ่มจะดีเขาก็กลับมาคอยบ่น คอยด่าเราเหมือนเดิม คือทำอะไรก็ผิดทุกอย่างแม้แต่หายใจยังผิดเลยคะ ...
แต่ก็อยู่มาเรื่อยๆจนถึงตอนที่สถานการณ์กำลังอยู่ในช่วงไวรัสระบาด จะกินจะใช้อะไรก็ต้องประหยัดเพื่อความอยู่รอดและเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราไปเดินตลาดตอนเช้ากับเขา เห็นมังคุดน่ากินมาก 🤤🤤🤤 เราก็พูดลอยๆ ว่า "น่ากินอยากกินจุง" แต่เขาบอกกลับมาว่า "จะกินทุกอย่างเลยรึไง ไม่กินคงไม่ตายมั้ง" เรารีบเดินเลยเพราะว่าเขาพูดค่อนข้างดังจนแม่ค้าแถวนั้นหันมามองเราเป็นตาเดียว (ในใจคืออยากจะร้องไห้สุดๆ น้ำตาคลอแต่ก็ต้องหายใจลึกๆ) และเราก็ไม่พูดอะไรเลย 😭😭😭😭 จากวันนั้นมามันกลายเป็นความเจ็บปวดแบบอธิบายออกมาไม่ถูกเลย เราก็คิดว่าทำไมต้องมาทนอะไรแบบนี้ ไม่เคยเจอเลยในชีวิตที่ต้องมาอดทนกับความกดดันมากมายขนาดนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะคะว่าทำไมต้องยอมขนาดนี้
และมีประเด็นเข้ามาว่า วันนึงบังเอิญเราไปเจอไลน์ของแฟนเรากับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกค้าของแฟน ซึ่งแฟนได้ส่งรูปภาพที่ซื้อผลไม้คือมังคุดและลำไยไปให้ผู้หญิงคนนี้พร้อมกับข้อความบอกว่า "พี่เห็นว่าหนูกินอะไรระวังเลยคิดว่าผลไม้นี่แหละดีสุดแล้วสำหรับหนู" ผู้หญิงคนนั้นก็ตอบมาว่า "ขอบคุณมากนะคะ มังคุดและลำไยอร่อยมากๆ เลยคะ^^".... คือตอนที่เห็นบทการสนทนาครั้งนี้ คงจะไม่ต้องบอกหรืออธิบายอะไรมากนะคะ วินาทีนั้นโลกหยุดหมุนไป 15 วิทันที หูอื้อหัวใจเต้นแรง (แรงจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นในหู) ชาไปทั้งตัว เสียงหายใจไม่ต้องพูดถึงขนาดเสียงหัวใจยังได้ยินเสียงหายใจจะเหลือหรอคะ ก็เป็นไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นแบบนี้คะ อธิบายไม่ถูกคะ พอผ่าน 15 วินั้น คือเหมือนไม่มีสติเลยคะ ทำอะไรไม่ถูกต้องนั่งลงสักพักใหญ่ถึงจะกลับมาปกติ และจากนั้นเวลาที่แฟนเราพูดอะไร เราก็จะคิดว่าทำไมเขามองเราเปรียบเทียบกับคนอื่น ทั้งที่เราต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ใช่หรอ หรือแค่เขายังอยู่กับเราเพราะหน้าที่ที่ต้องทำในฐานะแฟนไปวันๆ .......
เลยลองเข้ามาตั้งกระทู้ถามเพื่อหากำลังใจหรือแรงบันดาลใจในความคิดของเรื่อง คู่ชีวิตหรือชีวิตคู่ ของแต่ละคนเป็นยังไงอยากรู้มีใครเจอแบบเราบ้างเผื่อจะมีวิธีแนะนำให้การใช้ชีวิตคู่ดีขึ้นกว่านี้หรือมีคำแนะนำอะไรก็ลองแสดงความคิดเห็นมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ