สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกเลยที่เราตั้ง
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเราเป็นคนที่เวลามีปัญหาอะไรจะชอบเก็บเอาไปคิดคนเดียวอ่ะค่ะ ไม่ค่อยกล้าระบายให้ใครฟัง คือเราเป็นคนที่เฮฮาๆอ่ะค่ะ เวลาเศร้าหรือเครียดหนักๆถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็จะทำให้ดูเหมือนไม่เครียดมาก ก็จะยิ้มๆทำให้เป็นเรื่องตลกแล้วก็จะชอบกลับมาจมกับความคิดตัวเอง กลับมาเครียดคนเดียวในห้องไม่พูดจากับใคร ร้องไห้คนเดียวบ้างแล้วก็จะชอบหาทางออกด้วยตัวเองค่ะ คือเราเป็นคนที่พึ่งพาตัวเองสูงมากๆค่ะ มีปัญหาอะไรจะชอบแก้ไขด้วยตัวเองไม่ค่อยขอความช่วยเหลือใครถ้ามันไม่สุดจริงๆ
แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราอยากจะระบายให้ใครได้ฟังบ้าง อยากรู้ว่าคนอื่นจะมีแนวทางในการแก้ปัญหาอย่างไร แต่จขกท.ไม่เล่าปัญหาหรือระบายให้ครอบครัวฟังแน่นอนค่ะ เพราะบ่อยครั้งที่พอระบายให้ครอบครัวฟัง ครอบครัวมักจะเมินเฉยต่อปัญหาของเรา หรือบางครั้งครอบครัวเข้าใจเราผิด แทนที่จะช่วยกลับทำให้เราเครียดหนักกว่าเดิม ทำให้เราเลือกที่จะไม่เล่าปัญหาให้ครอบครัวฟัง
ทีนี้เลยระบายให้เพื่อนๆฟังค่ะ คือเพื่อนๆของเราก็น่ารักมากๆเลยนะคะ หลายคนที่คอยรับฟังแล้วก็ปลอบโยน แนะนำแนวทางการแก้ปัญหาต่างๆให้ ซึ่งตัวจขกท.ก็ซาบซึ้งในตัวเพื่อนๆมากๆเลยนะคะ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าทุกครั้งที่เราได้ระบายให้ใครได้ฟังเราจะกลับมาอึดอัดเองทุกครั้งเลยค่ะ คือเราจะชอบกลับมาคิดว่าเราไม่น่าเล่าให้ใครฟังเลย เราไม่น่าระบายให้ใครฟังเลย น่าจะเก็บเอาไว้กับตัวเอง น่าจะทำทีให้เป็นเรื่องตลกไปน่าจะแสดงออกให้เหมือนเราไม่ได้คิดมาก แล้วก็จะมานั่งเครียดว่าเราไม่น่าเล่าออกไปเลยอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ คือเพื่อนก็เต็มใจรับฟังเรานะคะ แต่เรากลับรู้สึกว่าเราน่าจะเก็บเอาไว้ไม่น่าเล่าออกไป
เคยมีครั้งนึงเราทำแบบประเมินค่ะ ซึ่งมีคำถามที่ว่า'หากคุณมีปัญหา คุณจะพึ่งพาหรือปรึกษาเพื่อนได้มากน้อยแค่ไหน' แล้วเราติ้กช่องเกือบน้อยสุดไปค่ะ เพื่อนเราเห็นคือเพื่อนน้อยใจเราเลย ซึ่งที่เราติ้กไปแบบนั้นไม่ใช่เพราะเราไม่รักเพื่อนหรือเพื่อนพึ่งพาไม่ได้นะคะ อย่างที่บอกว่าเพื่อนๆเราพร้อมรับฟังอยู่แล้ว แต่ปัญหามันอยู่ที่ตัวเราเองที่ไม่กล้าระบายให้ใครฟัง ไม่กล้าที่จะพึ่งพาใคร ซึ่งนั่นก็ทำให้เรารู้สึกผิดกับเพื่อนไม่น้อยเลยค่ะ
แล้วล่าสุดคือมีปัญหาทางครอบครัวค่ะ เราเครียดมากแล้วเราเลยระบายใฟ้เพื่อนในกลุ่มฟัง เพื่อนก็น่ารักสุดๆค่ะ รับฟังและปลอบโยน เราซึ้งใจมากจริงๆนะ แต่หลังจากนั้นเรากลับรู้สึกไม่สบายใจ เครียดกว่าเดิม เอาแต่คิดว่าไม่น่าเล่าให้เพื่อนฟังเลยจนเราต้องทำเหมือนกับว่าเราโอเคแล้ว แล้วปิดโนติทุกอย่างไม่อยากรับรู้อะไรแล้วกลับมานั่งจมกับความคิดตัวเอง กลับมานั่งเครียดเองเพิ่มเติมคือเครียดที่ตัวเองเผลอไประบายให้เพื่อนฟังอีก
มันทำให้เราสงสัยว่ามันเป็นเพราะอะไรคะ มันเป็นเพราะว่าเราอยากจะแสดงแค่ด้านที่สดใสให้คนอื่นเห็นหรือเรากลัวว่าคนอื่นจะไม่เข้าใจเรา เราก็ยังงงๆกับตัวเองค่ะ แก้ไม่หายด้วย เลยอยากจะรู้ว่าเพื่อนๆชาวพันทิปมีใครเป็นแบบเราบ้างคะ มันเป็นเพราะอะไร ต้องแก้อย่างไร คือเราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยค่ะจึงมาตั้งกระทู้พันทิป ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ
เวลาเรามีปัญหาแต่กลับปรึกษาใครไม่ได้
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเราเป็นคนที่เวลามีปัญหาอะไรจะชอบเก็บเอาไปคิดคนเดียวอ่ะค่ะ ไม่ค่อยกล้าระบายให้ใครฟัง คือเราเป็นคนที่เฮฮาๆอ่ะค่ะ เวลาเศร้าหรือเครียดหนักๆถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นก็จะทำให้ดูเหมือนไม่เครียดมาก ก็จะยิ้มๆทำให้เป็นเรื่องตลกแล้วก็จะชอบกลับมาจมกับความคิดตัวเอง กลับมาเครียดคนเดียวในห้องไม่พูดจากับใคร ร้องไห้คนเดียวบ้างแล้วก็จะชอบหาทางออกด้วยตัวเองค่ะ คือเราเป็นคนที่พึ่งพาตัวเองสูงมากๆค่ะ มีปัญหาอะไรจะชอบแก้ไขด้วยตัวเองไม่ค่อยขอความช่วยเหลือใครถ้ามันไม่สุดจริงๆ
แต่บางครั้งเราก็รู้สึกว่าเราอยากจะระบายให้ใครได้ฟังบ้าง อยากรู้ว่าคนอื่นจะมีแนวทางในการแก้ปัญหาอย่างไร แต่จขกท.ไม่เล่าปัญหาหรือระบายให้ครอบครัวฟังแน่นอนค่ะ เพราะบ่อยครั้งที่พอระบายให้ครอบครัวฟัง ครอบครัวมักจะเมินเฉยต่อปัญหาของเรา หรือบางครั้งครอบครัวเข้าใจเราผิด แทนที่จะช่วยกลับทำให้เราเครียดหนักกว่าเดิม ทำให้เราเลือกที่จะไม่เล่าปัญหาให้ครอบครัวฟัง
ทีนี้เลยระบายให้เพื่อนๆฟังค่ะ คือเพื่อนๆของเราก็น่ารักมากๆเลยนะคะ หลายคนที่คอยรับฟังแล้วก็ปลอบโยน แนะนำแนวทางการแก้ปัญหาต่างๆให้ ซึ่งตัวจขกท.ก็ซาบซึ้งในตัวเพื่อนๆมากๆเลยนะคะ แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าทุกครั้งที่เราได้ระบายให้ใครได้ฟังเราจะกลับมาอึดอัดเองทุกครั้งเลยค่ะ คือเราจะชอบกลับมาคิดว่าเราไม่น่าเล่าให้ใครฟังเลย เราไม่น่าระบายให้ใครฟังเลย น่าจะเก็บเอาไว้กับตัวเอง น่าจะทำทีให้เป็นเรื่องตลกไปน่าจะแสดงออกให้เหมือนเราไม่ได้คิดมาก แล้วก็จะมานั่งเครียดว่าเราไม่น่าเล่าออกไปเลยอะไรแบบนี้อ่ะค่ะ คือเพื่อนก็เต็มใจรับฟังเรานะคะ แต่เรากลับรู้สึกว่าเราน่าจะเก็บเอาไว้ไม่น่าเล่าออกไป
เคยมีครั้งนึงเราทำแบบประเมินค่ะ ซึ่งมีคำถามที่ว่า'หากคุณมีปัญหา คุณจะพึ่งพาหรือปรึกษาเพื่อนได้มากน้อยแค่ไหน' แล้วเราติ้กช่องเกือบน้อยสุดไปค่ะ เพื่อนเราเห็นคือเพื่อนน้อยใจเราเลย ซึ่งที่เราติ้กไปแบบนั้นไม่ใช่เพราะเราไม่รักเพื่อนหรือเพื่อนพึ่งพาไม่ได้นะคะ อย่างที่บอกว่าเพื่อนๆเราพร้อมรับฟังอยู่แล้ว แต่ปัญหามันอยู่ที่ตัวเราเองที่ไม่กล้าระบายให้ใครฟัง ไม่กล้าที่จะพึ่งพาใคร ซึ่งนั่นก็ทำให้เรารู้สึกผิดกับเพื่อนไม่น้อยเลยค่ะ
แล้วล่าสุดคือมีปัญหาทางครอบครัวค่ะ เราเครียดมากแล้วเราเลยระบายใฟ้เพื่อนในกลุ่มฟัง เพื่อนก็น่ารักสุดๆค่ะ รับฟังและปลอบโยน เราซึ้งใจมากจริงๆนะ แต่หลังจากนั้นเรากลับรู้สึกไม่สบายใจ เครียดกว่าเดิม เอาแต่คิดว่าไม่น่าเล่าให้เพื่อนฟังเลยจนเราต้องทำเหมือนกับว่าเราโอเคแล้ว แล้วปิดโนติทุกอย่างไม่อยากรับรู้อะไรแล้วกลับมานั่งจมกับความคิดตัวเอง กลับมานั่งเครียดเองเพิ่มเติมคือเครียดที่ตัวเองเผลอไประบายให้เพื่อนฟังอีก
มันทำให้เราสงสัยว่ามันเป็นเพราะอะไรคะ มันเป็นเพราะว่าเราอยากจะแสดงแค่ด้านที่สดใสให้คนอื่นเห็นหรือเรากลัวว่าคนอื่นจะไม่เข้าใจเรา เราก็ยังงงๆกับตัวเองค่ะ แก้ไม่หายด้วย เลยอยากจะรู้ว่าเพื่อนๆชาวพันทิปมีใครเป็นแบบเราบ้างคะ มันเป็นเพราะอะไร ต้องแก้อย่างไร คือเราหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยค่ะจึงมาตั้งกระทู้พันทิป ขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ