<นี้เป็นกระทู้แรกนะครับผิดพลาดยังไงต้องขอโทษด้วยนะครับ>
เราเรียนด้วยกันตั้งแต่ม.ต้นนะครับ แล้วก็คบกันตอนช่วงม.ต้น เราก็ไปๆมาๆระหว่างบ้านผมกับแฟนระยะทาง10กิโล ไปหาทุกวันหลังเลิกเรียนช่วยพ่อแม่แฟนขายของจนพ่อแม่แฟนรักเหมือนลูกแท้ๆเนื่องด้วยผมเรียนโรงเรียนช่างทำให้มีเรียนปฎิบัติ ก็มีเหนื่อยกันบ้างก็อยากจะกลับบ้านเลยเพราะบ้านแฟนต้องเลยบ้านผมไปอีกจากโรงเรียนถึงบ้านผมก็10กิโล บางครั้งเธอก็ให้ผมโดดเรียนไปหาบางครั้งผมก็ขอเค้านะครับว่าผมเหนื่อย อยากพักวันนี้ขอไม่ไปหานะ แต่เค้าก็จะไม่ยอมทะเลาะจนผมต้องยอมไปหาเค้า เผลอหลับบนรถประจำทางบ้างจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แล้วช่วงผมเรียนปวช.ปี1-2พ่อกับแม่ฝ่ายหญิงจับได้ว่าเรามีอะไรกันจนเราต้องหมั้นกัน ยอมรับว่าครอบครัวผมไม่ได้รวยมีเงินทองมากนักเลยมีค่าหมั้นหมายที่พ่อแม่ฝ่ายหญิงก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ถึงจะไม่ได้พูดกันตรงๆแต่ก็จะบ่นแฟนว่าค่าตัวยังไม่ถึงครึ่งแสนเลย แฟนผมก็จะโดนกดดันจากพ่อแม่แฟนแทบทุกวัน แฟนผมก็จะมานอนร้องให้คุยกับผมทุกคืน ตอนนั้นผมสงสารเธอมากครับแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ได้แค่คอยปลอยเค้าทุกๆคืน แล้วแฟนผมก็ได้เข้าปวช.1อีกครั้ง เธอก็ได้ไปหางานพิเศษทำหลังเลิกเรียนเธอบอกว่าจะเก็บตังจ่ายค่าเทอมกับใช้ค่าขนมไปเรียนเองไม่ขอพ่อแม่ผมก็ไปทำช่วยเธอ เงินที่ผมทำงานก็จะคอยเก็บไว้ให้เธอยามฉุกเฉินจนพ่อแม่แฟนไม่พูดถึงเรื่องค่าสินสอดหมั้นหมายอีกเลยจนผมก็ย้ายมาอยู่บ้านแฟนมันก็เหมือนจะดีขึ้นนะครับถ้าเธอไม่รู้จักกับการเล่นแชร์ ที่เพื่อนเธอชวนเล่นแรกๆเราก็พอมีส่งไม่มีปัญหาอะไรตอนนั้นเราก็มีเงินมากกว่าทั้งหมดที่เราเคยมี(แชร์)ตายตัวนะครับแต่ด้วยความที่เราใช้เงินกันยังไม่เป็นก็ซื้อโน้นนี้แทบไม่ได้เก็บเท่าไหร่ช่วงนั้นเราก็มีความสุขกันมากครับไม่ต้องขอเงินใครแต่แฟนผมกับเล่นเยอะมากพอจะเล่นก็ไม่ค่อยจะถามผมหรือปรึกษาเลยคิดว่าส่งได้เพราะผมได้เงินรายวันทุกวัน(ลืมบอกไปผมจะได้เงินกับพ่อทุกวันวันละ300นะครับ)
แล้วถึงวันที่ส่งพร้อมกันมันชนกับมั่วเลยครับเช่น วันนี่ 500 อีก2วัน ชน2วง 1000 ซึ่งตอนนั้นพวกผมหาเงินกันไม่ทันตอนนั้นยอมรับเลยครับว่ามีงานอะไรพวกผมทำหมดงานโรงแรม งานพิเศษที่ทำอยู่ก็จะขอทำเยอะๆ งานบนเรือ จนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนตื่น 6โมงไปเรียนตอนเย็นทำงานถึง5ทุ่ม ถ้างานโรงแรมหรือบนเรือก็จะเลิกดึงหน่อยตี3-4 แต่มันก็ไม่ได้มีงานตลอดจนผมฝึกงานผมหาแต่งานที่ได้เงิน จนได้งานนึงที่เฮียเจ้าของบริษัทใจดีมากๆเป็นบริษัทที่เหมือนเป็นครอบครัว ผมทำงานเบิกเงินทุกอาทิต เพื่อมาจ่ายหนี้ จนเงินเดือนผมออกแค่ ไม่กี่บาท ช่วงนั้นผมไม่ได้ไปเจอเพื่อน ครอบครับพ่อแม่พี่น้อง ครอบครัวผมกลับต่างจังหวัต ผมก้ได้แต่บอกว่าผมต้องทำงานไปไม่ได้ บางครั้งต้องจ่ายค่าแชร์ผมไม่มีเงินแม้แต่จะกินข้าวเที่ยง ผมต้องขอเงินพ่อว่าเป็นค่าโน้นนี้ที่โรงเรียน จนเยอะเข้าพ่อแม่ผมก็จะบ่นผมตลอดแต่ก้ให้ผมครับ พ่อแม่ผมก็ต่อว่าผมจนแม่ผมเอือมระอากับผม เวลาฝึกงานแฟนผมก็จะโทรตามบางครั้ง10กว่าสายผมบอกผมทำงานเกี่ยวกับช่างบางครั้งมันไม่มีเวลาหรือมันอันตราย(ผมฝึกงานเกี่ยวกับติดตั้งอินเตอร์เน็ตนะครับ)ต้องปีนเสาไฟบางครั้งต้องปีนข้างๆหม้อแปลงไฟฟ้า แฟนผมก็ไม่ฟังทะเลาะกันตลอด เรื่องที่โทรก็จะเรื่องหาเงินมาจ่ายหนี้แชร์นี้แหละครับ ตอนนั้นผมเครียดมากๆผมคิดในใจ เงินกินข้าวเที่ยงวันนี้ผมยังไม่มีเลยเงินที่พ่อผมให้ทุกวันผมให้แฟนไปเรียน200ทุกวัน เพราะเธอต้องกลับบ้านเองครับ ผมเอารถมอไซแม่แฟนมาใช้ไปเรียนไปทำงานเลยไม่ต้องใช้ค่าเดินทางแต่ผมก็ต้องเก็บ100ไว้เพื่อให้ผมหาเงินที่ต้องจ่ายมาเพิ่มน้อยที่สุด แล้วสุดท้ายก็ขอพ่อครับ ผมเลิกงาน1-2ทุ่มเกือบทุกวัน ทุกวันผมจะมองฟ้าแล้วคิดแค่ว่านี้ผมอายุ17-18 ผมต้องมาเครียดต้องมาคิดมากขนาดนี้เลยหรอ ตอนนั้นผมท้อมากอยากเลิกกับแฟนมากๆผมไม่อยากทนอะไรแบบนี้แล้ว แต่ผมก็อดสงสารไม่ได้ถ้าผมไม่ช่วยแฟนจะหาที่ไหนขนาดเงินเรียนยังต้องหาเอง ผมก็พยายามอดทนมาตลอด ยอมรับว่ามีแอบร้องให้ ไม่ให้ใครรู้ คิดแค่ว่าอย่างน้อยผมก็มีประสบการทำงานและลำบากจริงๆ แล้วผมก็รู้ว่าแฟนผมเล่นแชร์เพิ่มเพื่อจะเอามาหมุนแล้วมันเสียดอกเพิ่มมันเป็นที่ผมด้วยว่าไม่เช็คทำให้ผมหาเท่าไหร่มันก็ไม่หมดสักทีผมจึงต้องบอกความจริงกับพ่อแม่ผมพวกท่านด่าผมยับเลยครับแต่ถึงยังงั้นท่านก็ช่วยผมตลอดไม่ว่าจะไปขอยืมคนโน้นคนนี้ญาติพี่น้อง หรือพี่ๆของผมมาช่วยผมจนหมดทุกอย่าง ตอนนั้นผมคิดถึงบ้านมากๆ ผมรู้สึกเป็นลูกที่ไม่เคยทำให้พวกท่านสบายใจหรือทำให้ภูมิใจได้เลย เหมือนเพิ่มภาระให้ทุกทาง จนผมบอกเลยว่าถ้าแฟนผมเล่นอีกผมจะไม่ช่วยอีกแล้วนะแล้วมันก็ดีขึ้นครับ ไม่มีเรื่องเงินมาให้คิดมากทุกวันกินอิ่มนอนหลับตอนนั้นผมคิดว่าไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้วจนผมฝึกงานเสดกลับมาตั้งใจเรียนเลยครับ ช่วงนั้นก็ทำงานพิเศษเก็บเงิน บางครั้งผมก็ไปช่วยพ่อทำงาน แต่พออะไรๆมันดีขึ้นไม่ต้องทำอะไรมากนั้น แฟนผมก็จะใช้ผมไม่ว่าจะเป็นอะไรผมแทบจะทำแทนทุกอย่างขนาดแม่แฟนเรียกผมก็คือคนที่ไปคุยหรือไปทำแทนให้นะครับ จะไปเรียนรีดผ้า จัดของใส่กระเป๋าเตรียมของ ไม่พอใจผมลืมอะไรก็จะมาว่าผมทะเลาะกันอีก เรื่องเล็กๆที่มันไม่น่าจะทะเลาะได้ก็ทะเลาะ จนผมไม่อยากทนแล้วผมอยากเลิกมากๆความรู้สึกอะไรๆมันเปลี่ยนเยอะมาก แล้ววันนึงแฟนผมไปรู้จักเว็บพนัน วันไหนได้ก็ดีครับ วันไหนไม่ได้ด้วยความที่แฟนผมเป็นคนใจร้อนอารมร้าย ลงทีจะเอาคืนเยอะๆ เสียมาเยอะมากๆครับ ผมว่าผมเตือนเท่าไหร่ก็เหมือนจะฟังนะแต่ก็แอบไปเล่นครับวันไหนผมหลับแอบเอาเงินที่พ่อผมให้รายวันไปเล่น เล่นเสียสุดท้ายผมก็ต้องกลับไปขอนิดๆหน่อยๆกับพ่อเพื่อเป็นค่ารถค่าอาหารที่รร.อีกครับ เราทะเลาะกับบ่อยมากครับ จนวันนึงผมตัดสินใจบอกเลิกตอนนั้นเราทะเลาะกันอยุ่ ผมบอกผมไม่อยากคบกับเธอแล้ว เธอก็ร้องหายยื้อผมจนผมใจอ่อน แล้วก็วนเข้าแบบเดิมครับ บางครั้งผมก็เบื่อที่ผมต้องมาให้อะไรๆให้เธอตลอดซักผ้า ตากผ้า เธอหิวผมก็ไปหาไรให้กินปวดท้องเมน ผมไปซื้อผ้าอนามัยให้และอื่นๆอีกหลายอย่าง เหมือนผมตามใจเธอจนมากเกินไป เหมือนเธอไม่สนผมเลย บางวันผมเหนื่อยมากๆวันไหนหยุดงานพิเศษอยากพักบ้างผมก็ต้องทำโน้นนี้ที่เธออยากได้ ไม่ดีหรือไม่ทำก็หงุดหงิดว่าผมทะเลาะอีกบ่นทั้งวันจนผมแทบทนไม่ไหว วันนึงลืมของที่ไม่ได้จำเป็นอะไรขนาดนั้นเพราะผมต้องเตรียมของชุดทำงานทั้งของเค้าและของผมเธอมีหน้าที่แค่แต่งหน้าแต่งตัวแล้วไปรอผมที่รถครับ แล้วก็เป็นแบบนี้มาเป็นปีครับ จนวันนึงเราทะเลาะกันผมบอกความในใจทุกอย่างให้เธอฟังเธอตอบว่าที่เป็นแบบนี้ก็เพราะผม ที่งี้เง่าที่ระแวงเพราะผมชอบโกหก จนในคืนนั้นผมคิดว่าจะเก็บของที่จำเป็นจิงๆแค่ชุดนักเรียนแล้วก็กลับบ้านผมไปเงียบๆตัดการติดต่อทุกทางแล้วหายไปจากเธอเลย เพราะผมพยายามบอกเลิกแฟนผมก็ไม่ยอดผมไม่รุ้จะทำยังไงแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะครับเหมือนผมมาระบายในนี้มากกว่า5555
พอแค่นี้ดีกว่า ขอบคุณที่อ่านครับ ช่วยผมหน่อยนะครับ ผมไม่รุ้จะบอกเลิกยังไงดี หรือผมต้องยอมรับชะตากรรม
ครบกับแฟนมาจะ4ปีอยากเลิกกับแฟน แต่ทำไม่ได้เพราะปัจจัยต่างๆ
เราเรียนด้วยกันตั้งแต่ม.ต้นนะครับ แล้วก็คบกันตอนช่วงม.ต้น เราก็ไปๆมาๆระหว่างบ้านผมกับแฟนระยะทาง10กิโล ไปหาทุกวันหลังเลิกเรียนช่วยพ่อแม่แฟนขายของจนพ่อแม่แฟนรักเหมือนลูกแท้ๆเนื่องด้วยผมเรียนโรงเรียนช่างทำให้มีเรียนปฎิบัติ ก็มีเหนื่อยกันบ้างก็อยากจะกลับบ้านเลยเพราะบ้านแฟนต้องเลยบ้านผมไปอีกจากโรงเรียนถึงบ้านผมก็10กิโล บางครั้งเธอก็ให้ผมโดดเรียนไปหาบางครั้งผมก็ขอเค้านะครับว่าผมเหนื่อย อยากพักวันนี้ขอไม่ไปหานะ แต่เค้าก็จะไม่ยอมทะเลาะจนผมต้องยอมไปหาเค้า เผลอหลับบนรถประจำทางบ้างจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แล้วช่วงผมเรียนปวช.ปี1-2พ่อกับแม่ฝ่ายหญิงจับได้ว่าเรามีอะไรกันจนเราต้องหมั้นกัน ยอมรับว่าครอบครัวผมไม่ได้รวยมีเงินทองมากนักเลยมีค่าหมั้นหมายที่พ่อแม่ฝ่ายหญิงก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ถึงจะไม่ได้พูดกันตรงๆแต่ก็จะบ่นแฟนว่าค่าตัวยังไม่ถึงครึ่งแสนเลย แฟนผมก็จะโดนกดดันจากพ่อแม่แฟนแทบทุกวัน แฟนผมก็จะมานอนร้องให้คุยกับผมทุกคืน ตอนนั้นผมสงสารเธอมากครับแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ได้แค่คอยปลอยเค้าทุกๆคืน แล้วแฟนผมก็ได้เข้าปวช.1อีกครั้ง เธอก็ได้ไปหางานพิเศษทำหลังเลิกเรียนเธอบอกว่าจะเก็บตังจ่ายค่าเทอมกับใช้ค่าขนมไปเรียนเองไม่ขอพ่อแม่ผมก็ไปทำช่วยเธอ เงินที่ผมทำงานก็จะคอยเก็บไว้ให้เธอยามฉุกเฉินจนพ่อแม่แฟนไม่พูดถึงเรื่องค่าสินสอดหมั้นหมายอีกเลยจนผมก็ย้ายมาอยู่บ้านแฟนมันก็เหมือนจะดีขึ้นนะครับถ้าเธอไม่รู้จักกับการเล่นแชร์ ที่เพื่อนเธอชวนเล่นแรกๆเราก็พอมีส่งไม่มีปัญหาอะไรตอนนั้นเราก็มีเงินมากกว่าทั้งหมดที่เราเคยมี(แชร์)ตายตัวนะครับแต่ด้วยความที่เราใช้เงินกันยังไม่เป็นก็ซื้อโน้นนี้แทบไม่ได้เก็บเท่าไหร่ช่วงนั้นเราก็มีความสุขกันมากครับไม่ต้องขอเงินใครแต่แฟนผมกับเล่นเยอะมากพอจะเล่นก็ไม่ค่อยจะถามผมหรือปรึกษาเลยคิดว่าส่งได้เพราะผมได้เงินรายวันทุกวัน(ลืมบอกไปผมจะได้เงินกับพ่อทุกวันวันละ300นะครับ)
แล้วถึงวันที่ส่งพร้อมกันมันชนกับมั่วเลยครับเช่น วันนี่ 500 อีก2วัน ชน2วง 1000 ซึ่งตอนนั้นพวกผมหาเงินกันไม่ทันตอนนั้นยอมรับเลยครับว่ามีงานอะไรพวกผมทำหมดงานโรงแรม งานพิเศษที่ทำอยู่ก็จะขอทำเยอะๆ งานบนเรือ จนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนตื่น 6โมงไปเรียนตอนเย็นทำงานถึง5ทุ่ม ถ้างานโรงแรมหรือบนเรือก็จะเลิกดึงหน่อยตี3-4 แต่มันก็ไม่ได้มีงานตลอดจนผมฝึกงานผมหาแต่งานที่ได้เงิน จนได้งานนึงที่เฮียเจ้าของบริษัทใจดีมากๆเป็นบริษัทที่เหมือนเป็นครอบครัว ผมทำงานเบิกเงินทุกอาทิต เพื่อมาจ่ายหนี้ จนเงินเดือนผมออกแค่ ไม่กี่บาท ช่วงนั้นผมไม่ได้ไปเจอเพื่อน ครอบครับพ่อแม่พี่น้อง ครอบครัวผมกลับต่างจังหวัต ผมก้ได้แต่บอกว่าผมต้องทำงานไปไม่ได้ บางครั้งต้องจ่ายค่าแชร์ผมไม่มีเงินแม้แต่จะกินข้าวเที่ยง ผมต้องขอเงินพ่อว่าเป็นค่าโน้นนี้ที่โรงเรียน จนเยอะเข้าพ่อแม่ผมก็จะบ่นผมตลอดแต่ก้ให้ผมครับ พ่อแม่ผมก็ต่อว่าผมจนแม่ผมเอือมระอากับผม เวลาฝึกงานแฟนผมก็จะโทรตามบางครั้ง10กว่าสายผมบอกผมทำงานเกี่ยวกับช่างบางครั้งมันไม่มีเวลาหรือมันอันตราย(ผมฝึกงานเกี่ยวกับติดตั้งอินเตอร์เน็ตนะครับ)ต้องปีนเสาไฟบางครั้งต้องปีนข้างๆหม้อแปลงไฟฟ้า แฟนผมก็ไม่ฟังทะเลาะกันตลอด เรื่องที่โทรก็จะเรื่องหาเงินมาจ่ายหนี้แชร์นี้แหละครับ ตอนนั้นผมเครียดมากๆผมคิดในใจ เงินกินข้าวเที่ยงวันนี้ผมยังไม่มีเลยเงินที่พ่อผมให้ทุกวันผมให้แฟนไปเรียน200ทุกวัน เพราะเธอต้องกลับบ้านเองครับ ผมเอารถมอไซแม่แฟนมาใช้ไปเรียนไปทำงานเลยไม่ต้องใช้ค่าเดินทางแต่ผมก็ต้องเก็บ100ไว้เพื่อให้ผมหาเงินที่ต้องจ่ายมาเพิ่มน้อยที่สุด แล้วสุดท้ายก็ขอพ่อครับ ผมเลิกงาน1-2ทุ่มเกือบทุกวัน ทุกวันผมจะมองฟ้าแล้วคิดแค่ว่านี้ผมอายุ17-18 ผมต้องมาเครียดต้องมาคิดมากขนาดนี้เลยหรอ ตอนนั้นผมท้อมากอยากเลิกกับแฟนมากๆผมไม่อยากทนอะไรแบบนี้แล้ว แต่ผมก็อดสงสารไม่ได้ถ้าผมไม่ช่วยแฟนจะหาที่ไหนขนาดเงินเรียนยังต้องหาเอง ผมก็พยายามอดทนมาตลอด ยอมรับว่ามีแอบร้องให้ ไม่ให้ใครรู้ คิดแค่ว่าอย่างน้อยผมก็มีประสบการทำงานและลำบากจริงๆ แล้วผมก็รู้ว่าแฟนผมเล่นแชร์เพิ่มเพื่อจะเอามาหมุนแล้วมันเสียดอกเพิ่มมันเป็นที่ผมด้วยว่าไม่เช็คทำให้ผมหาเท่าไหร่มันก็ไม่หมดสักทีผมจึงต้องบอกความจริงกับพ่อแม่ผมพวกท่านด่าผมยับเลยครับแต่ถึงยังงั้นท่านก็ช่วยผมตลอดไม่ว่าจะไปขอยืมคนโน้นคนนี้ญาติพี่น้อง หรือพี่ๆของผมมาช่วยผมจนหมดทุกอย่าง ตอนนั้นผมคิดถึงบ้านมากๆ ผมรู้สึกเป็นลูกที่ไม่เคยทำให้พวกท่านสบายใจหรือทำให้ภูมิใจได้เลย เหมือนเพิ่มภาระให้ทุกทาง จนผมบอกเลยว่าถ้าแฟนผมเล่นอีกผมจะไม่ช่วยอีกแล้วนะแล้วมันก็ดีขึ้นครับ ไม่มีเรื่องเงินมาให้คิดมากทุกวันกินอิ่มนอนหลับตอนนั้นผมคิดว่าไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้วจนผมฝึกงานเสดกลับมาตั้งใจเรียนเลยครับ ช่วงนั้นก็ทำงานพิเศษเก็บเงิน บางครั้งผมก็ไปช่วยพ่อทำงาน แต่พออะไรๆมันดีขึ้นไม่ต้องทำอะไรมากนั้น แฟนผมก็จะใช้ผมไม่ว่าจะเป็นอะไรผมแทบจะทำแทนทุกอย่างขนาดแม่แฟนเรียกผมก็คือคนที่ไปคุยหรือไปทำแทนให้นะครับ จะไปเรียนรีดผ้า จัดของใส่กระเป๋าเตรียมของ ไม่พอใจผมลืมอะไรก็จะมาว่าผมทะเลาะกันอีก เรื่องเล็กๆที่มันไม่น่าจะทะเลาะได้ก็ทะเลาะ จนผมไม่อยากทนแล้วผมอยากเลิกมากๆความรู้สึกอะไรๆมันเปลี่ยนเยอะมาก แล้ววันนึงแฟนผมไปรู้จักเว็บพนัน วันไหนได้ก็ดีครับ วันไหนไม่ได้ด้วยความที่แฟนผมเป็นคนใจร้อนอารมร้าย ลงทีจะเอาคืนเยอะๆ เสียมาเยอะมากๆครับ ผมว่าผมเตือนเท่าไหร่ก็เหมือนจะฟังนะแต่ก็แอบไปเล่นครับวันไหนผมหลับแอบเอาเงินที่พ่อผมให้รายวันไปเล่น เล่นเสียสุดท้ายผมก็ต้องกลับไปขอนิดๆหน่อยๆกับพ่อเพื่อเป็นค่ารถค่าอาหารที่รร.อีกครับ เราทะเลาะกับบ่อยมากครับ จนวันนึงผมตัดสินใจบอกเลิกตอนนั้นเราทะเลาะกันอยุ่ ผมบอกผมไม่อยากคบกับเธอแล้ว เธอก็ร้องหายยื้อผมจนผมใจอ่อน แล้วก็วนเข้าแบบเดิมครับ บางครั้งผมก็เบื่อที่ผมต้องมาให้อะไรๆให้เธอตลอดซักผ้า ตากผ้า เธอหิวผมก็ไปหาไรให้กินปวดท้องเมน ผมไปซื้อผ้าอนามัยให้และอื่นๆอีกหลายอย่าง เหมือนผมตามใจเธอจนมากเกินไป เหมือนเธอไม่สนผมเลย บางวันผมเหนื่อยมากๆวันไหนหยุดงานพิเศษอยากพักบ้างผมก็ต้องทำโน้นนี้ที่เธออยากได้ ไม่ดีหรือไม่ทำก็หงุดหงิดว่าผมทะเลาะอีกบ่นทั้งวันจนผมแทบทนไม่ไหว วันนึงลืมของที่ไม่ได้จำเป็นอะไรขนาดนั้นเพราะผมต้องเตรียมของชุดทำงานทั้งของเค้าและของผมเธอมีหน้าที่แค่แต่งหน้าแต่งตัวแล้วไปรอผมที่รถครับ แล้วก็เป็นแบบนี้มาเป็นปีครับ จนวันนึงเราทะเลาะกันผมบอกความในใจทุกอย่างให้เธอฟังเธอตอบว่าที่เป็นแบบนี้ก็เพราะผม ที่งี้เง่าที่ระแวงเพราะผมชอบโกหก จนในคืนนั้นผมคิดว่าจะเก็บของที่จำเป็นจิงๆแค่ชุดนักเรียนแล้วก็กลับบ้านผมไปเงียบๆตัดการติดต่อทุกทางแล้วหายไปจากเธอเลย เพราะผมพยายามบอกเลิกแฟนผมก็ไม่ยอดผมไม่รุ้จะทำยังไงแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะครับเหมือนผมมาระบายในนี้มากกว่า5555
พอแค่นี้ดีกว่า ขอบคุณที่อ่านครับ ช่วยผมหน่อยนะครับ ผมไม่รุ้จะบอกเลิกยังไงดี หรือผมต้องยอมรับชะตากรรม