คนที่มีธรรมะเป็นที่พึ่งทางใจ เวลาสูญเสียหรือพลัดพรากจะเสียใจน้อยกว่าคนอื่นไหมคะ

การ “เข้าถึง” ธรรม มีลำดับขั้นอยู่นะคะ

ถ้าเข้าถึงธรรม ระดับที่ ปล่อยวาง ความยึดถือได้เด็ดขาด
จะไม่ทุกข์ เพราะ ความพลัดพราก ใดๆเลยค่ะ


แต่กระนั้น เพียงศรัทธา ทำบุญ เจริญภาวนา สวดมนต์ ในแบบผู้เริ่มต้น
ก็ยังให้ผลมาก มีอานิสงส์มาก ในการบรรเทา ความโศก จากการพลัดพรากอยู่ดีค่ะ

คือเรียกได้ว่า แม้จะยังทุกข์ ก็จะหายได้ง่ายกว่า ผู้ไม่เคยศึกษาสัจธรรม ไม่สนใจใฝ่ธรรมมาก่อนนั่นเองค่ะ

หนูหมั่นพิจารณาเนืองๆ ว่าวันหนึ่ง (ซึ่งไม่อาจทราบล่วงหน้าได้เลยว่าวันไหน) หนูกับทวด ต้องจากกันแน่นอน

คิดแล้วน้ำตาไหล เพราะอาลัย ให้หนูดูต่อไปว่า ความอาลัยอยู่ในใจหนูนานแค่ไหน

อารมณ์ที่ผ่านใจ มันจะไม่นาน พอหนูหิวข้าว เลิกคิดเรื่องจะต้องจากทวด ความอาลัยจะลดลง ใจจะไปนึกถึงอาหาร
ให้สังเกตแบบนี้ค่ะ แต่ละวันอารมณ์หนูเปลี่ยนไปเรื่อย เดี๋ยวสุขเดี๋ยวทุกข์เดี๋ยวเฉยๆ ไม่คงที่นาน

นี่แหละคือ รากฐานสำคัญ ที่ทำให้ นักปฏิบัติ จะ ทำใจ ยอมรับความสูญเสีย ได้เร็วกว่าปุถุชนทั่วไปค่ะ

เพราะฝึกเห็นใจที่ไม่เที่ยงบ่อยๆ เห็นทุกข์ทางใจบ่อยๆ
เห็นจนกระทั่ง ตระหนักชัดเลยว่า กายใจนี้ มันบังคับไม่ได้ มีเหตุก็เกิด หมดเหตุก็ดับ

....

ระหว่างที่ยังอยู่กับทวด ดูแลท่านให้ดีที่สุด
ซักซ้อมไว้ราวกับว่า วันนี้จะได้เจอท่านวันสุดท้าย กตัญญูกตเวทิตา ต่อท่านให้เต็มที่

เมื่อวันนั้นมาถึง ความรู้สึกว่า หนูใช้ทุกนาที ที่ได้อยู่กับท่านคุ้มค่าแล้ว
จะมีพลังแฝง ส่งเสริมให้หนูอยู่ต่อได้อย่างดี ในแบบที่หนูมั่นใจว่า หนู เป็นคนที่ทวดภูมิใจค่ะ