ผมมีปัญหากับครอบครัวที่บ้านเรื่อง ซื้อโทรศัพท์ใหม่ ผมก็จะใช้เงินเก็บที่ผมมีซื้อ แต่มันต้องเปลี่ยนโปรจากเดิมไปเป็นแบบที่แพงขึ้น (ของเดิมผมคือ 319ต่อเดือน ถ้าซื้อใหม่ต้องเปลี่ยน599ต่อเดือน) พอผมไปปรึกษาแม่ ตอนแรกก็ยังคุยด้วยดีๆ พอคุยไปคุยมากลาย้ป็นมานั่งโกรธผมกัน เพราะเพียงผมไม่อยากฟัง เรื่องที่เขาสอน
ซึ่งตอนนั้นประสงค์ในใจผมคือ ไม่อยากรับรู้แล้ว ไม่ได้ก็คือไม่ได้ สรุปคือผมไม่ได้ซื้อ เพราะที่บ้านมีความเห็นว่ามันแพงเกินไป ซึ่งราคาที่ผมดูไว้ ไม่ถึงหมื่นด้วยซ้ำ เงินก็พอมี แต่ต้องเปลี่ยนโปรเดิมไปเป็นแบบที่แพงขึ้น ซึ่งแม่ไม่ยอม เพราะเขาเป็นคนจ่ายค่าโทรให้ ผมก็เข้าใจ พยามเก็บอารมณ์เสียใจไว้ แต่อยู่ดีๆ พ่อผมก็พูดขึ้นมาว่า ถ้าอยากได้ก็พยามให้มากกว่านี้สิ
เท่านั้นแหละ ทำให้ผมรู้สึกโกรธมาก ในใจได้แต่คิดว่า อุตส่าห์เก็บเงินมาเป็นปี ยังบอกไม่พยามอีกได้ไง แล้วแถมพ่อผมก็เคยพูดไว้ดิบดีว่าจะช่วยออกให้ ถ้าไม่เกินงบ แต่ทุกวันนี้ ลืมหมดว่าพูดอะไรไปบ้าง
แถมยังมาพูดให้รู้สึกแย่อีก เช่น เอาผมไปเปรียบเทียบกับน้องชายผมว่า น้องไปรับคุณย่ากลับบ้านบ่อย ทางนู้นเขาเลยยกไอโฟนให้ ยอมรับตรงๆ ว่าผมก็อิจฉาน้อง ผมก็พยามหลีกเลี่ยงไม่สนใจอะไรมาก แต่ที่ผมไม่ชอบคือ ทำไมต้
องมาพูดให้ผมเสียใจ รู้ว่าผมนอย แต่ก็ยังมาพูดให้ผมรู้สึกแย่หนักขึ้นไปอีก สรุปคือที่บ้านไม่ยอมให้ซื้อ เพราะค่าโทรศัพท์กับเครื่องแพงไป ให้ผมทนใช้หัวเว่ยรุ่นเก่าไปก่อน ส่วนพวกเขาใช้โทรศัพท์ดีๆ กันต่อไป
ที่ผมเครียดคือ พอผมเริ่มไม่ฟัง เขาหาว่าผมก้าวร้าว ขี้อิจฉา ไม่สำนึก ผมก็ยอมรับว่าผมอิจฉา แต่ถ้าไม่มีใครมาพูดให้ผมรู้สึกอย่างนั้น ก่อนผมก็ทำเฉยๆไป แต่ทุกๆวันคือ ทั้งพ่อผมชอบมาชวนดูโทรศัพท์ที่มีแต่รุ่นเก่า พยามหว่านล้อมให้ผมซื้อแต่ไอ้ที่มันตกยุคไปแล้ว หรือที่มันใช้ได้แค่โทรเข้าโทรออก ซึ่งผมไม่ค่อยอยากรับรู้ เพราะถ้าซื้อมา เขาก็จะเอาโทรศัพท์รุ่นใหม่ของเขามานั่งเล่นโชว์ เรื่องทั้งหมดก็ประมาณนี้ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ ผมรู้สึกอัดอั้นใจจริงๆ ตอนพิมพ์ก็น้ำตาคลอไปบ้าง รู้สึกเสียใจที่ครอบครัว ไม่เข้าใจผม
ปรึกษาหน่อยครับ ทำไมไม่มีใครเข้าใจผมเลย
ซึ่งตอนนั้นประสงค์ในใจผมคือ ไม่อยากรับรู้แล้ว ไม่ได้ก็คือไม่ได้ สรุปคือผมไม่ได้ซื้อ เพราะที่บ้านมีความเห็นว่ามันแพงเกินไป ซึ่งราคาที่ผมดูไว้ ไม่ถึงหมื่นด้วยซ้ำ เงินก็พอมี แต่ต้องเปลี่ยนโปรเดิมไปเป็นแบบที่แพงขึ้น ซึ่งแม่ไม่ยอม เพราะเขาเป็นคนจ่ายค่าโทรให้ ผมก็เข้าใจ พยามเก็บอารมณ์เสียใจไว้ แต่อยู่ดีๆ พ่อผมก็พูดขึ้นมาว่า ถ้าอยากได้ก็พยามให้มากกว่านี้สิ
เท่านั้นแหละ ทำให้ผมรู้สึกโกรธมาก ในใจได้แต่คิดว่า อุตส่าห์เก็บเงินมาเป็นปี ยังบอกไม่พยามอีกได้ไง แล้วแถมพ่อผมก็เคยพูดไว้ดิบดีว่าจะช่วยออกให้ ถ้าไม่เกินงบ แต่ทุกวันนี้ ลืมหมดว่าพูดอะไรไปบ้าง
แถมยังมาพูดให้รู้สึกแย่อีก เช่น เอาผมไปเปรียบเทียบกับน้องชายผมว่า น้องไปรับคุณย่ากลับบ้านบ่อย ทางนู้นเขาเลยยกไอโฟนให้ ยอมรับตรงๆ ว่าผมก็อิจฉาน้อง ผมก็พยามหลีกเลี่ยงไม่สนใจอะไรมาก แต่ที่ผมไม่ชอบคือ ทำไมต้
องมาพูดให้ผมเสียใจ รู้ว่าผมนอย แต่ก็ยังมาพูดให้ผมรู้สึกแย่หนักขึ้นไปอีก สรุปคือที่บ้านไม่ยอมให้ซื้อ เพราะค่าโทรศัพท์กับเครื่องแพงไป ให้ผมทนใช้หัวเว่ยรุ่นเก่าไปก่อน ส่วนพวกเขาใช้โทรศัพท์ดีๆ กันต่อไป
ที่ผมเครียดคือ พอผมเริ่มไม่ฟัง เขาหาว่าผมก้าวร้าว ขี้อิจฉา ไม่สำนึก ผมก็ยอมรับว่าผมอิจฉา แต่ถ้าไม่มีใครมาพูดให้ผมรู้สึกอย่างนั้น ก่อนผมก็ทำเฉยๆไป แต่ทุกๆวันคือ ทั้งพ่อผมชอบมาชวนดูโทรศัพท์ที่มีแต่รุ่นเก่า พยามหว่านล้อมให้ผมซื้อแต่ไอ้ที่มันตกยุคไปแล้ว หรือที่มันใช้ได้แค่โทรเข้าโทรออก ซึ่งผมไม่ค่อยอยากรับรู้ เพราะถ้าซื้อมา เขาก็จะเอาโทรศัพท์รุ่นใหม่ของเขามานั่งเล่นโชว์ เรื่องทั้งหมดก็ประมาณนี้ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ ผมรู้สึกอัดอั้นใจจริงๆ ตอนพิมพ์ก็น้ำตาคลอไปบ้าง รู้สึกเสียใจที่ครอบครัว ไม่เข้าใจผม