เรื่องเล่าความรักวัยเรียนที่กำลังเกิด

เราอยู่ ม.5 แฟนเราอยู่ม.เดียวกันแต่คนละโรงเรียน เราอยู่โรงเรียนหญิง แฟนเราอยู่โรงเรียนชาย โรงเรียนตรงข้ามกันเลย เราคบกันได้ 7 เดือนแล้ว แต่เราทั้งสองเคยคบกันตอนม.ต้นได้ 6 เดือนแล้วเลิกกันไป เพิ่งกลับมาคบกันใหม่ พ่อเรารู้ว่าเรามีแฟนตอนม.ต้น เราเคยทะเลาะกับพ่อ พ่อเราหาว่าเราเถลไหลไปกับแฟนเลยกลับบ้านช้า ก็โกรธกันได้อยู่วันนึงแล้วเปิดใจคุยกันหลังจากนั้นก็ดีขึ้น แต่เรากับแฟนก็เลิกกันไปพ่อเลยไม่ได้ถามถึงแฟนเลย พอม.ปลาย แฟนเรากลับมาง้อเราแล้วคบกันใหม่ เราตั้งใจอยากให้ที่บ้านรู้มาก แต่เราเองที่ใจไม่ถึงพอด้วย เรากลัวอะไรหลายๆอย่าง ที่บ้านเรามีความคิดค่อนข้างหัวโบราณก็ว่าได้ แต่เราก็เข้าใจพวกท่านเพราะด้วยความเป็นห่วงและรัก ล่าสุดเราขอพ่อไปดูหนังกับแฟน พ่อเราไม่ให้ไปนะแต่เราไปตื้อจนได้ไปและน้าของเราช่วยพูด วันที่ไปดูหนังน้าของเราเป็นคนไปส่ง น้าก็ถามเราตรงๆว่าแฟนใช่มั้ย เราก็ตอบไปตรงๆ น้าเราบอกว่าน้าเคยมีช่วงเวลาแบบเรา น้าเข้าใจดี น้าขออย่างเดียวแค่อย่าเพิ่งไปมีอะไรกัน ถ้าทำให้น้าได้ต่อไปนี้เวลาจะไปไหนน้าจะช่วยเราพูดให้พ่อเข้าใจ น้าเราบอกว่าน้าเข้าใจว่ามันอึดอัดขนาดไหน เราแค่มีแฟน เรารู้ลิตตัวเอง เรารู้ว่าอะไรควรไม่ควร เราอาจจะมีทำอะไรตามใจตัวเองบ้างแต่เราก็ไม่ได้นอกกรอบขนาดนั้น เรามีแพลนจะต่อมหาลัยเดียวกัน ตอนมหาลัยเรากับแฟนอยากอยู่หอด้วยกันนะคะ แต่สำหรับเราเรารู้เลยว่าทางผู้ใหญ่บ้านเเราคงไม่ยอม ถึงเวลานั้นถ้าพวกท่านไม่ยอมเราก็คงขัดอะไรพวกท่านไม่ได้ ถึงยังไงอนาคตเราก็ยังไม่รู้เลยว่าเราจะคบกันได้นานอีกแค่ไหน แฟนเราอยากคุยกับพ่อแม่เรา อยากมาหาเราที่บ้าน เหมือนแฟนคนก่อนของเค้า แต่ที่บ้านเราไม่ได้เปิดใจขนาดนั้น เราเลยยังไม่สามรถให้แฟนมาหามาสวัสดีพ่อแม่เราได้

ใครคิดเห็นอย่างไร ลองมาแบ่งปันนะคะ
ยินดียอมรับทุกความคิดเห็นและจะนำกลับไปเป็นข้อคิดค่ะ