ทำไมบางคนถึงตัดสินใจออกมาใช้ชีวิตในที่สาธารณะ ทั้งที่มีบ้าน

ลุงมล เป็นผู้ใช้ชีวิตในที่สาธารณะที่พี่ๆอาสาสมัครอิสรชนได้พบ ช่วงลงพื้นที่แบ่งปันอาหาร ซึ่งพี่ทา (อาสาอิสรชน) จะตระเวณเยี่ยมเยียนคุณลุงทุกสัปดาห์ แรกๆคุณลุงไม่ค่อยคุยด้วย แต่เมื่อพบเจอกันบ่อยๆ คุณลุงจึงเปรยให้พี่ทาฟังว่า บัตรประชาชนหาย

ใช่ค่ะ บัตรประชาชนหาย ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเราเลย บัตรหายก็ไปทำสิ !!!! นี่คือ สิ่งที่ปุ๋มคิดนะ แต่บัตรประชาชนหายสำหรับลุงหรือคนเร่ร่อนคนอื่นๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะส่วนใหญ่ทุกคนจะอยู่ต่างจังหวัด เขาจึงต้องเดินทางกลับไปทำตามที่อยู่ในบัตรประชาชน บางคนไม่มีเงินที่จะกลับไป บางคนไม่อยากกลับ เพราะไม่เป็นที่ยอมรับของทางบ้าน เขาจึงยอมอยู่ข้างถนนอย่างไม่มีบัตร และถ้าเขาเสียชีวิต เขาก็จะกลายเป็นศพไร้ญาติ

สำหรับลุงมล ลุงได้รับเบี้ยคนชราแล้วนะ แต่เมื่อบัตรหาย สมุดบัญชีก็หาย ลุงจึงไม่สามารถถอนเงินได้เลย ยิ่งช่วงโควิด ลุงไม่มีงานทำ ยิ่งจำเป็นต้องถอนเงิน เมื่อลุงได้พูดคุยกับพี่ทาจนคุ้นเคยกัน ลุงก็ยอมเล่าปัญหานี้ให้อาสาฟัง อาสาพยายามบอกให้ลุงกลับบ้าน จะได้ไม่ต้องใช้ชีวิตในที่สาธารณะ แต่ลุงยังไม่อยากกลับ ลุงขอให้ช่วยแค่ทวงคืนบัตรประชาชนให้ลุง แล้วลุงจะไปทำงาน และต่อไปก็อาจกลับบ้าน ไปไปมามาก็ได้ ซึ่งกรรมการ #มูลนิธิอิสรชน มองว่า เป็นโอกาสดีที่จะพาลุงไปพบครอบครัว เราจึงรับปากพาลุงไป โดยมีคนใจดีสนับสนุนรถตู้ในการเดินทางครั้งนี้ และปุ๋มในฐานะอาสา จึงได้ถ่ายคลิปนี้ เพื่อทำเป็นเรื่องเล่าของลุงมล ซึ่งได้ขออนุญาติจากลุงมลแล้วนะคะ

ปุ๋มแบ่งเรื่องเล่าของลุงมล เป็น 2 ตอนค่ะ

คุณลุงนำทางด้วยความไม่แน่ใจ เมื่อรถจอดใกล้บริเวณบ้าน ลุงมลเปิดประตูลงไป เพราะจำบ้านตัวเองไม่ได้ เลยใช้วิธีเดินถามคนแถวนั้น ทันใดนั้นมีผู้หญิงขี่มอเตอร์ไซค์มา แล้วบอกให้รถตู้ของเราหลบทาง ไปชมภาพพร้อมๆกันนะ หลังจากรถตู้เคลื่อนหลบทาง คุณลุงก็ได้มองผู้หญิงคนนั้น จนผู้หญิงขี่รถไปจอดแล้วหันมา ต่างคนต่างมองเห็นกันไม่ชัด แต่เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาใกล้กัน ผู้หญิงก็เรียก พี่มล ด้วยน้ำเสียงตกใจ ดีใจ พร้อมบอกว่า พี่ไปอยู่ไหนมา ยังมีชีวิตอยู่หรอ หนูนึกว่าพี่ตายไปแล้ว พร้อมกับร้องไห้ และโผลเข้ากอดกัน (นี่เป็นความซาบซึ้งใจของทีมอาสาทุกคน) สรุปว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นน้องสะใภ้ ภรรยาของน้องชาย จากนั้นลุงมลเดินไปยืนหน้าบ้านพี่สาว และได้พูดคุยกับพี่สาว ซึ่งโชคดีมากๆที่บัตรประชาชนของลุง ถูกส่งกลับมาที่บ้านนี้ ลุงจึงได้บัตรโดยที่ไม่ต้องไปทำใหม่

ลุงมลชวนป้านั่งรถออกมาธนาคารด้วยกัน ป้าบอกไม่ไปอ่ะ เดี๋ยวพาฉันไปนอนศาลา คราวก่อนก็ทีละ พาญาติไปนอนนอกบ้าน ทำไมนะ บ้านฉันไม่ใหญ่พอหรือไง??? ป้าพูดหยอกเย้าน้องชายตัวเอง ลุงอมยิ้ม ขอเล่าเรื่องลุงแบบเร็วๆนะ ลุงมีบ้านที่ต่างจังหวัด มีพี่น้อง และมีลูก 3 คน ลุงยกบ้านให้ลูกแล้ว ซึ่งลูกทุกคนแต่งงานและแยกไปมีครอบครัว ส่วนภรรยาของลุงได้เสียชีวิตราวปี 2551 จากการพูดคุย รับรู้ได้ว่า ลุงสะเทือนใจกับการจากไปของภรรยามาก จนอยู่บ้านเดิมไม่ได้ เพราะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภรรยา เรื่องนี้ได้รับคำยืนยันจากพี่สาว จากการพูดคุยกัน ป้าถามว่า เองมีเมียใหม่หรือยัง ลุงบอกไม่มีหรอก ป้าพูดว่า จะรักอะไรนักหนานะเมียคนนั้น ❤️

เรื่องบางเรื่องเราตอบแทนใครไม่ได้จริงๆ สภาพจิตใจของคนไม่เท่ากัน บางคนรับแรงเสียดทานได้ดี ขณะที่บางคนเปราะบาง แต่เคสลุงมล เป็นเคสจริง ที่ทำให้ปุ๋มเข้าใจ และมองสะท้อนเรื่องราวชีวิตของคนเร่ร่อนได้อีกมุมหนึ่ง อย่าตีตราว่า คนเร่ร่อนจนนะ ส่วนใหญ่เขามีบ้าน เพียงแต่เขามีปมอะไรบางอย่างที่ทำให้ไม่อยากอยู่บ้าน ลุงมลมีอาชีพดูแลศาลเจ้า คอยเก็บธูป ทำความสะอาดกระถางธูป ลุงได้รับค่าจ้างเป็นวัน ลุงอายุใกล้ 70 ปีแล้ว เห็นแล้วก็นึกถึงพ่อตัวเอง คุณลุงเรียบร้อยนะ มีผ้าขนหนูคอยซับเหงื่อตัวเองตลอดเวลา ที่สำคัญลุงมีผลไม้มาฝากญาติๆด้วยนะ ลุงนำใส่ถุงมาและแบ่งปันพี่สาวและน้องสะใภ้ นอกจากนี้ยังมีพระที่ลุงน่าจะได้มาจากการไปช่วยงานบุญต่างๆ ชื่นชมลุงนะ ลุงมีหัวใจของการแบ่งปันอย่างแท้จริง ก่อนกลับป้าๆ พูดบอกกับพวกเราทีมอาสาว่า ฝากดูแลแกด้วยนะ คอยส่งข่าวกันนะ (ฟังแล้วรู้สึกจุกข้างใน เหมือนน้ำตาจะไหล) ทำให้คิดได้ว่า พ่อแม่ยังไงก็เลี้ยงลูกจนโตได้ จะมีกี่คนก็ต้องเลี้ยงให้รอด แต่ลูกหลายคน ทำไมดูแลพ่อแม่จนแก่เฒ่า ที่มีเพียงหนึ่งคนไม่ได้ คิดแล้วน้ำตาก็มา 📍เรื่องเล่าสะเทือนใจ เรื่องจริงที่ไม่ดราม่า แต่ตื้นตัน และในฐานะอาสาอิสรชน เคสนี้ สอนให้ปุ๋มเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง ได้เรียนรู้จากเรื่องจริง ขอบคุณลุงมล ที่เข้ามาให้เรารู้จัก และเป็นแรงบันดาลใจในการแบ่งปันต่อไป

ขอบคุณทุกคน ที่อ่านและดูจนจบ เรื่องยาวๆที่เป็นบันทึกความทรงจำดีๆ

ปุ๋ม อาสาอิสรชน