อยากทราบ ความคาดหวังของพ่อแม่สมัยนี้

สวัสดีครับ ผมเป็นเด็กชายคนนึงที่ปีนี้กำลังจะขึ้นปี 2 มีเรื่องที่ยังสับสนในชีวิตอยุ่มากมายและก็อยากจะมาถามความเห็นของผู้ใหญ่หรือคนรุ่นเดียวกันหรือใครหลายๆคนก็ได้ครับ และก็อยากจะปรึกษาหลายๆปัญหาเพื่อขอแนวทางในการแก้ไขด้วยครับ

คือตัวผมเองโดนเลี้ยงดูมาด้วยความขัดแย้งนิดหน่อยในชีวิตครับ ผมโตมาในยุคเปลี่ยนผ่านของโลกอินเตอร์เน็ต นั่นก็คือในตอนผมเป็นเด็ก(ตอนที่จำความได้แล้วนะครับ ประมาณ ป.1 ป.2 ป.3 )ผมโดนเลี้ยงดูด้วยคอมพิวเตอร์เนื่องจากพ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลามาเลี้ยงดูเพราะหาเงินนั่นแหละ ผมก็โดนคอมพิวเตอร์กินชีวิตตัวเองไปแล้วกว่า 90 เปอร์เซ็น คือกลายเป็นเด็กติดเกมไปเป็นที่เรียบร้อย เวลาผ่านไปเรื่อยๆผมก็อายุมากขึ้นเริ่มอยากเข้าสังคมอยากมีเพื่อนอยากไปเที่ยวแต่ก็โดนห้ามโดยแม่เอาไว้ซึ่งผมก็เป็นเด็กเชื่อฟังแม่นะครับ(ไม่รู้ทำไมโดนตีบ่อยมั้ง555) อยากจะลองทำนุ่นนี่นั่นแต่ก็โดนห้ามไว้โดยพ่อแม่รู้ตัวอีกทีก็คือไม่รู้จะทำอะไรแล้วคิดไม่ออกได้แต่เล่นเกมอย่างเดียวกับไปเรียน(ก็ทำอย่างอื่นละโดนดุกับโดนตีง่า) เวลาผ่านไปเรื่อยๆเหตุการ์ณในบ้านผมก็ปกติเหมือนบ้านคนอื่นครับ ปัญหาครอบครัวพ่อแม่แยกกันอยู่บลาๆ จนผมได้เรียนมหาลัย แต่ไม่สำคัญหรอกมั้งครับ ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากเรียน ไป กลับ เรียน จนมาถึงช่วงปิดเทอมนี่แหละครับ

คือช่วงปิดเทอมนี้มันจะมีเวลาว่างถูกต้องไหมผมก็มีเรียนซัมเมอร์บ้างแต่ก็ยังมีเวลาว่างเป็นเดือนที่นี้อยู่บ้านผมก็ไม่รู้จะทำอะไรนอกจากเล่นเกม ตื่น กิน นอน แล้วก็ไปช่วยพ่อแกทำงานถ้ามีโอกาส(คืองานของพ่อผมมันไม่ใช่ routine ครับ ไม่มีอะไรตายตัวอยู่ๆก็ชวนไปทำงานก็มีไม่ไปบางวันก็มีหลายๆครั้งผมตื่นสายจนไม่รู้ว่าแกไปทำงาน)   เอาจริงๆที่ร่ายๆมาทั้งหมดมันก็เป็นแค่น้ำแหละครับคำถามอยุ่บรรทัดข้างล่างนี่แหละ

คืออยากจะถามพ่อแม่ส่วนใหญ่ว่าคุณคาดหวังอะไรกับลูกตัวเองหรอครับคาดหวังที่จะให้ทำได้ทุกอย่างเลยรึเปล่าเคยมีคำพูดของพ่อแกบอกว่าที่ให้ไปเรียนเนี่ยเพื่อที่จะให้มีความรู้มาทำงาน(แต่ผมพึ่งจบปี1ไงพ่ออ)เขาบอกว่าผมควรจะฝึกทำอาชีพอะไรสักอย่างซึ่งแน่นอนผมก็ไม่รู้จะทำไรดีครับ ทุกวันนี้ใช้ชีวิตก็ไม่ได้มีความสุขขนาดนั้นคิดไม่ออกว่าจะมีตังเยอะๆไปทำไมไม่ได้อยากมีชีวิตด้วยซ้ำไป กลับมาที่คำถามครับ คือพ่อผมส่งผมเรียนสายธรรมดาวิทย์ คณิต ต่อมหาลัยซึ่งตลอดเวลาเขาก็ไม่ได้มีส่วนร่วมในชีวิตผมด้วยซ้ำคืออยู่บ้านก็แทบไม่คุยกับผมเลยผมชวนคุยเล่นก็ตอบกลับด้วยท่าทางที่ไม่อยากคุยกับผมด้วยซ้ำ พาผมไปทำงานก็สอนนิดๆหน่อยๆไม่เป็นชิ้นเป็นอันสุดท้ายก็คือทำเองทั้งหมดมีความคิดอยากจะให้ผมทำนุ่นนี่นั่นเป็นก็คือทำทุกอย่างที่แกทำเป็นได้ทั้งหมดแต่ไม่เคยชวนผมคุย(คุยเพื่อเพิ่มความสนิทกันในบ้านน่ะครับเวลาทำงานจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด)ชวนผมทำเลยนะบางทีบอกให้ทำอันนุ้นทำอันนี้ทำอันนั้นซึ่งผมก็ทำไม่เป็นไงครับความรู้เป็น 0 แกไม่สอนอะไรแม้แต่นิดเดียวคิดว่าผมทำเป็นทุกอย่างมั้ง (บางคนอาจจะถามว่าทำไมไม่เริ่มที่จะลองทำอะไรบางอย่างความคิดนั้นถูกหยุดโดยแม่ไปตั้งนานแล้วครับ) ไม่รู้ว่าที่พิมไปทั้งหมดมันดูวกไปวนมาไหมยอมรับนะครับว่าเข้าข้างตัวเองแต่ก็ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงจริงๆ
แล้วก็ถามวิธีแก้ปัญหาอีกเรื่องครับคือทุกวันนี้ผมไม่รู้จะทำอะไรแล้วจริงๆนอกจากรอมหาลัยเปิดเทอมผมตื่นมาก็คือจับโทรศัพไม่ก็คอมรู้สึกสมองมันถูกสั่งงานให้ไปทางเดียวอันนี้ก็อยากจะได้วิธีแก้เหมือนกันครับ

ก็ตอนนี้คงมีเท่านี้แหละกลัวพิมไปมากกว่านี้มันจะวกวนน่ะครับใครที่อ่านมาถึงตรงนี้ขอบคุณมากๆนะครับเป็นไปได้ช่วยชี้แนวทางให้ผมด้วยก็ดี(ผมเคยลองคุยกับพ่อแม่แล้วไม่ได้คำตอบเลยครับคำตอบดีๆไม่เคยออกจากปากพวกท่านเลยนอกจากการด่าไม่ไหวจริงๆครับ)

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่