เล่าประสบการณ์เป็นสิวของผม

คือช่วงเด็กๆประมาณป.6 ผมเริ่มสังเกตว่าทำไมเพื่อนบางคนมีเหมือนไฝ ตอนเเรกนึกว่าบางคนอาจจะมีหรือไม่มี พอต่อมา ตื่นมาวันหนึ่ง ผมเป็นไฝที่ผมบอกมาเป็นตรงกลางหน้าภาคเลย5555555555555 ผมตกใจไปบอกเเม่ว่าหนูมีไฝ เเม่บอกไม่ใช่ เเม่ก็เอานิ้วมาชนกันบีบออกเป็นสีขาวๆ ผมเลยถามว่า มันคืออะไร เเม่บอกสิว ผมก็ถามคุยเรื่องสิวไปเรื่อยๆจนรู้ว่าทุกคนก็มี เเเต่จะมีน้อยมากขึ้นอยู่กับสภาพหน้า พอผมเข้าม.1-ม.3 ผมไม่มีสิวเลยย เพื่อนท้งชายเเละหญิง ถามว่าใช้ครีมอะไร ทำไมหน้าขาว เนียน ใส ผมก็บอกตรงๆว่าใช้สบู่กับผ้าเช็ดตัวเช็ดหน้า เพื่อนก็ขำ ผมก็บอกเรื่องจริงผมก็ไม่ได้คิดอะไร พอมาช่วงมัธยมปลาย ยังไม่เปิดเทอม ม.4 ครับ เริ่มนอนดึก ดูการ์ตูน เล่นเกมส์ เเละมีช่วงกิจกรรมที่ผู้ชายชอบทำเวลาว่าง อันนี้ผมกราบขอโทษไว้ก่อนว่าใครไม่ชอบ ผมก็กราบขอโทษไว้ก่อนว่า ผมเเค่บอกว่า ผมจะเล่าประสบการณ์การเกิดสิวผมว่ามันเป็นยังไง หรือเกิดตอนไหนครับ ผมจะเล่าต่อเเล้วครับ555 พอก่อนเปิดเทอมของม.4 ผมเริ่มสังเกตหน้าตัวเองว่า ทำไมมีสิวขึ้นตรงเเก้มเยอะจัง ผมก็คิดในใจผมก็บีบไม่เป็น เเล้วกลับมาทำกิจกรรมเเบบเดิมเหมือนข้างต้น พอก่อนเปิดเทอม2วัน ขึ้นเต็มหน้าเลยครับ มีทั้งเล็กเเละใหญ่ เเละหัวปิด เปิดมีน้อย ผมเเทบช็อก คือไม่เป็นมาตั้งเเต่ม.1-ม.3 ผมก็ตกใจเเทบร้องไห้เลย เพราะผมไม่เคยเป็นมาก่อนเเล้วเเบบผมเป็นคนคิดมาก ตอนนั้นคือหน้าเหมือนทุเรียนที่สียังไม่สุกเลยครับ55555555 พอไปโรงเรียนวันเเรกของม.4 เพื่อนทักหมดเลยครับ เเพ้อะไรมา เป็นผื่นเหรอ ผมก็ไม่รู้จะบอกยังไง พอต่อช่วงม.4 เทอม1 ผมได้รู้จักเพื่อน เขากำลังกดสิวกัน เพื่อนสนิทผมทีอยู่ด้วยกันตั้งเเต่ม.1-ม.3 จนได้อยู่ม.4.-ม.6 ห้องเดี่ยวกัน เขาก็ถามให้ว่า ช่วยบีบให้ผมหน่อย เขาก็บีบให้ เขาบีบจนหน้าผมเเดงมาก คือล้างหน้ายังไงก็เเดง ออกทั้งหัวเปิด หัวปิด ผมก็ดใีจเพราะเพื่อนบอกมันออกเเล้ว เดี่ยวมันยุบ พอต่อมาเป็นรอยเล็กๆครับ ต่อมาผมเริ่มทำการบีบเอง ใช้เล็บขูดครับ5555 ขูดจนเป็นเเผลเป็น รอประมาณ2-3 อาทิดย์หายครับ55 ต่อมาผมหน้าดีขึ้นเรื่อยๆเพราะเริ่มรักษา เริ่มเอาใจใส่กับหน้าตัวเอง เพราะม.4-ม.6 ไม่ค่อยมีเวลาเพราะ เรียนรด. เเละเป็นคนชอบใช้มือเช็ดหน้าตอนมีเหงื่อ เเละเป็นคนขี้ร้อน เเละตอนนี้อยู่มหาลัย ปี2 ครับ ตอนปี1 เทอม 1 ผมได้สอบปลายภาคเสร็จกลับมาบ้าน ผมเป็นสิวหัวปิดใหญ่บวมมาก ผมก็ไม่กล้าบีบ พอผ่านไป2 อาทิตย์ ผมสุดความอดทน เอาเล็บไปขูด ออกมานิดนุง เเล้วต่อมาบีบซำ้จนผิวเริ่มช้ำพอผมขึ้นมหาลัย หน้าผมช้ำสีดำเลยครับตรงเเก้ม พอผมเข้าหอในที่ผมพักตอนปี1 สิวออกครับ ผมเลยงง ทำไม ไม่ออกเเต่เเรก ตอนนี้ก็โควิดระบาย ได้กลับมาบ้าน ได้รักษาหน้า ใส่ใจกับตัวเอง มันก็เริ่มกลับมาดีขึ้น ผิวหน้าที่ช้ำเริ่มเป็นสีผิวของตัวเองเเต่ยังเห็นเป็นสีน้ำตาลอ่อนครับ เพราะตอนเเรกก่อนที่จะกลับมาบ้านเป็นสีดำเเล้วก็ลดลงมาเป็นสีน้ำตาลเข้มครับ ตอนอยู่มหาลัย เเทบจะร้องไห้เกือบทุกคืน เเบบมองเพื่อนๆที่รู้จักหน้าใส เนียน มองมาที่ผม รอยสิว สิวที่พึ่งบีบ เเงงงงงงงงงงงง พอตอนนี้ อยู่บ้านมันก็เริ่มจางครับ เพราะกลับมาประมาณ5-6เดือน รักษาด้วยการใช้ทานาคา ใช้ไปใช้มาดีขึ้นเร็วมากครับ สุดท้ายเเล้วผมอยากจะบอกว่าการเป็นสิวมากหรือน้อยนั้น เดี่ยวมันก็หายครับ สังคมเราเเค่ดูหน้าคนไม่ดูทักษะ ฝีมือเเละความเข้าใจในการทำงานของคนอื่น เเล้วเเต่อาชีพน่ะครับ เเต่คนที่เป็นสิวม.1-ม.3 หรือ ม.4-ม.6 อย่าไปกังวลกับมันมาก ถ้าายิ่งไปดูมัน มันก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เพราะเจอมากับตัว เดีย่วมันก็หายเองครับ ขึ้นอยู่กับเวลาเเละการรักษาขจองตัวเราเอง ขอบคุณครับที่เข้ามารับฟังเรื่องราวของผม