เชื่อว่าในหลายๆคนที่เป็นผู้ป่วยธาลัสซีเมียก็ประสบปัญหาเดียวกับฉัน
ดิฉันเองเคยทำงานในโรงงานที่ทำเกี่ยวกับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ แต่ช่วงนี้บริษัทที่ฉันทำประสบปัญหาเลยจ้างออก
วุฒิการศึกษาของดิฉันแค่ ม.3
แต่ฉันก็พยายามหาสมัครงานเพื่อที่จะได้หางานทำใหม่เพราะต้องนำมาใช้จ่ายในครอบครัวครอบครัวของดิฉันไม่ได้อยู่ในฐานะที่ร่ำรวย เป็นครอบครัวที่หาเช้ากินค่ำ
ครอบครัวของดิฉันอยู่ด้วยกัน 4 คน
พ่อของฉันก็อายุ 51ปี คุณย่าอายุ 74 ปีและลูกชายของฉันอายุ 8 ขวบ
ปัจจุบันดิฉันอายุ 26 ปี และเลิกรากับพ่อของลูกตั้งแต่ลูกชายอายุ 5 ขวบและดิฉันก็อยู่กับครอบครัวมาจนถึงปัจจุบัน ครอบครัวของดิฉันไม่ได้มีต้นทุนอะไรรายจ่ายเยอะแยะจึงต้องมีงานทำเพื่อนำมาใช้จ่ายในครอบครัว
ปัจจุบันก็ยังไม่มีที่ไหนรับฉันเข้าทำงาน
ดิฉันมีโอกาสได้เข้าไปเป็นสมาชิกของเพจเพื่อนร่วมโรค ได้มีการแลกเปลี่ยนและแชร์ประสบการณ์
และดิฉันได้เห็นโพสต์โพสต์ 1 ถามถึงอาชีพของเพื่อนๆโรคธาลัสซีเมียด้วยกัน และโพสต์นั้นกล่าวว่า
------------------------------------------------------
จะเล่าให้ฟังถึงความดราม่าในชีวิต
จบมาเกรดก็ปานกลาง ไปสมัครงานพร้อมเพื่อน ที่องค์การเภสัชกรรม ประกาศรับ 15 คน
ผู้สมัคร 32 คน
ประกาศผ่านและรับ 31 คน เว้นพี่ไว้คนเดียว
ไปกับเพื่อนๆกลุ่มเดียวกันจบที่เดียวกันเกรดไม่ห่างกัน คนอื่นสัมภาษณ์ยาว กับตัวพี่พอรู้ว่าเป็นโรคเขาก็ไม่พูดต่อ จบทันที ตอนนั้นตะหงิดๆใจ แล้วว่าทำไมแปลกๆพอประกาศผลจริง รับ 31 คน ทิ้งพี่ไว้คนเดียว ตอนนั้นเพื่อนได้กันหมดคนอื่นได้หมด เจ็บปวดใจมาก คือน้อยใจโชคชะตาร้องไห้เสรยใจมากๆ เพราะสิ่งที่เราเลือกไม่ได้ ต่อมาก็ไปสมัครโรงงานห้องแลบต่างๆ ไม่มีใครรับเลย
ตอนนั้นเลือกเรียนวิทย์อยากทำงานห้องแลบเบาๆ คิดว่าเหมาะกับโรคที่เราเป็นงานไม่หนักเรียนไหว ถึงตอนเรียนจะยากก็เถอะ...แต่สุดท้ายไม่มีใครรับเราเลย ...จนทำใจได้ไปสมัครอะไรที่เขาไม่ได้วัดเราจากภายนอกเถอะ...ทำใจไปเป็นครูสมัครปุ๊ปรับเลย ครูวิทย์ครูชีวะ ทำงานได้สักระยะแฮปปี้แต้โชคร้ายยังไม่วาย เป็นโรคหัวใจเพิ่ม ความดันเส้นเลือดปอด มีก้อนเลือดทับเส้นประสาทสันหลัง...ร้องไห้อีกครั้ง...ทำไมน้าเราต่อสู้มาขนาดนี้ทำไมน้า...จำใจลาออก...เศร้ากะโชคชะตา...แต่ก็ต้องสู้เชื่อว่าพระเจ้ามีแผนการสำหรับเรา...มาอยู่กับที่บ้านกับพ่อแม่ทำร้านอาหารเล็กๆทำที่พอไหวมีเวลาพักผ่อนสุขภาพก็ไม่แย่ไปกว่าเดิมทำอะไรตามกำลังไม่กักโหม...บางครั้งเราต้องทำใจยอมรับกับสิ่งที่เราเป็นและเลือกทางที่ดีที่สุดอย่าฝืนเพราะไม่เกิดประโยชน์....จนถึงตอนนี้ได้เรียนรู้ว่าบางอย่างสำหรับเราต้องยอมรับและทำใจ..แต่ในขณะเดียวกันก็สู้ในแบบเราให้เราใช้ชีวิตแบบมีความสุขในแบบเราพอ....เป็นกำลังใจให้น้องๆทุกคนหรือทุกคนที่สู้อยู่ในตอนนี้ค่ะ
----------------------------------------------------------
😢😢😢😢
ผู้ป่วยธาลัสซีเมียสามารถทำงานอะไรได้บ้าง
ดิฉันเองเคยทำงานในโรงงานที่ทำเกี่ยวกับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ แต่ช่วงนี้บริษัทที่ฉันทำประสบปัญหาเลยจ้างออก
วุฒิการศึกษาของดิฉันแค่ ม.3
แต่ฉันก็พยายามหาสมัครงานเพื่อที่จะได้หางานทำใหม่เพราะต้องนำมาใช้จ่ายในครอบครัวครอบครัวของดิฉันไม่ได้อยู่ในฐานะที่ร่ำรวย เป็นครอบครัวที่หาเช้ากินค่ำ
ครอบครัวของดิฉันอยู่ด้วยกัน 4 คน
พ่อของฉันก็อายุ 51ปี คุณย่าอายุ 74 ปีและลูกชายของฉันอายุ 8 ขวบ
ปัจจุบันดิฉันอายุ 26 ปี และเลิกรากับพ่อของลูกตั้งแต่ลูกชายอายุ 5 ขวบและดิฉันก็อยู่กับครอบครัวมาจนถึงปัจจุบัน ครอบครัวของดิฉันไม่ได้มีต้นทุนอะไรรายจ่ายเยอะแยะจึงต้องมีงานทำเพื่อนำมาใช้จ่ายในครอบครัว
ปัจจุบันก็ยังไม่มีที่ไหนรับฉันเข้าทำงาน
ดิฉันมีโอกาสได้เข้าไปเป็นสมาชิกของเพจเพื่อนร่วมโรค ได้มีการแลกเปลี่ยนและแชร์ประสบการณ์
และดิฉันได้เห็นโพสต์โพสต์ 1 ถามถึงอาชีพของเพื่อนๆโรคธาลัสซีเมียด้วยกัน และโพสต์นั้นกล่าวว่า
------------------------------------------------------
จะเล่าให้ฟังถึงความดราม่าในชีวิต
จบมาเกรดก็ปานกลาง ไปสมัครงานพร้อมเพื่อน ที่องค์การเภสัชกรรม ประกาศรับ 15 คน
ผู้สมัคร 32 คน
ประกาศผ่านและรับ 31 คน เว้นพี่ไว้คนเดียว
ไปกับเพื่อนๆกลุ่มเดียวกันจบที่เดียวกันเกรดไม่ห่างกัน คนอื่นสัมภาษณ์ยาว กับตัวพี่พอรู้ว่าเป็นโรคเขาก็ไม่พูดต่อ จบทันที ตอนนั้นตะหงิดๆใจ แล้วว่าทำไมแปลกๆพอประกาศผลจริง รับ 31 คน ทิ้งพี่ไว้คนเดียว ตอนนั้นเพื่อนได้กันหมดคนอื่นได้หมด เจ็บปวดใจมาก คือน้อยใจโชคชะตาร้องไห้เสรยใจมากๆ เพราะสิ่งที่เราเลือกไม่ได้ ต่อมาก็ไปสมัครโรงงานห้องแลบต่างๆ ไม่มีใครรับเลย
ตอนนั้นเลือกเรียนวิทย์อยากทำงานห้องแลบเบาๆ คิดว่าเหมาะกับโรคที่เราเป็นงานไม่หนักเรียนไหว ถึงตอนเรียนจะยากก็เถอะ...แต่สุดท้ายไม่มีใครรับเราเลย ...จนทำใจได้ไปสมัครอะไรที่เขาไม่ได้วัดเราจากภายนอกเถอะ...ทำใจไปเป็นครูสมัครปุ๊ปรับเลย ครูวิทย์ครูชีวะ ทำงานได้สักระยะแฮปปี้แต้โชคร้ายยังไม่วาย เป็นโรคหัวใจเพิ่ม ความดันเส้นเลือดปอด มีก้อนเลือดทับเส้นประสาทสันหลัง...ร้องไห้อีกครั้ง...ทำไมน้าเราต่อสู้มาขนาดนี้ทำไมน้า...จำใจลาออก...เศร้ากะโชคชะตา...แต่ก็ต้องสู้เชื่อว่าพระเจ้ามีแผนการสำหรับเรา...มาอยู่กับที่บ้านกับพ่อแม่ทำร้านอาหารเล็กๆทำที่พอไหวมีเวลาพักผ่อนสุขภาพก็ไม่แย่ไปกว่าเดิมทำอะไรตามกำลังไม่กักโหม...บางครั้งเราต้องทำใจยอมรับกับสิ่งที่เราเป็นและเลือกทางที่ดีที่สุดอย่าฝืนเพราะไม่เกิดประโยชน์....จนถึงตอนนี้ได้เรียนรู้ว่าบางอย่างสำหรับเราต้องยอมรับและทำใจ..แต่ในขณะเดียวกันก็สู้ในแบบเราให้เราใช้ชีวิตแบบมีความสุขในแบบเราพอ....เป็นกำลังใจให้น้องๆทุกคนหรือทุกคนที่สู้อยู่ในตอนนี้ค่ะ
----------------------------------------------------------
😢😢😢😢