เเวะมาเล่าได้นะคะ ^^

ครึ่งปีผ่านไปแล้ว จขกท.รู้สึกว่าชีวิตยังอยู่จุดเดิม ไม่ได้เดินไปทางซ้ายหรือขวา เเต่กำลังมองป้ายสีขาวๆระหว่างทางเเยก นอนคิดไปมาก็นึกได้ว่า ในสถานการณ์เเบบนี้มีใครที่เดินผ่านเเยกเเต่กลับมาที่เดิมไหม หรือใครที่เดินผ่านทางเเยกไปแล้วมีความสุขกับจุดๆนั้นไหม หรือใครที่กำลังมองป้ายสีขาวเหมือนจขกท.อยู่          

     จขกท.อายุ20 ช่วงโควิดที่ผ่านมาทำให้อยู่กับครอบครัวมากขึ้น เริ่มตระหนักถึงรั้วหนามที่ต้องเจอในเส้นทางที่ตัวเองเลือก รั้วหนามที่บอกถึงบทบาทหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ รั้วหนามที่ถูกกดดันทั้งจากตัวเองเเละคนรอบข้าง
จขกท.คิดว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านนี้ต้องเคยรู้สึกเหมือนจขกท.หรือกำลังเข้าสู่ช่วงเวลานี้

     สุดท้ายเเล้วการที่เรากำลังปีนลวดหนามอยู่นั้น บางครั้งเราเเค่ต้องการปีนเพื่อไปทางเเยกใหม่เร็วๆโดยไม่ได้เรียนรู้มัน บางทีเราก็ระมัดระวังหนามมากเกินไปจนโอกาสที่ผ่านเข้ามาชั่วคราวหายไปเพราะไม่ทันได้คว้าไว้
บางทีก็มีคนมาช่วยดึงลวดหนามไม่ให้ทิ่มเเทงตัวเรา เเต่บางทีลวดหนามนั้นก็ทิ่มเเทงจนเป็นแผลเป็นบนร่างกายเเละจิตใจเรา
      บางทีการเรียนรู้การจัดการลวดหนามนั้นเราก็สามารถทำได้คนเดียว เเต่บางสถานการณ์คุณควรที่จะหาใครซักคนนึงมาช่วยตัดลวดหนาม หรือเเค่ทายาที่เเผลของคุณก็ยังดี

      ใครที่ต้องการให้ใครซักคนรักษาบาดเเผลหรือปรึกษาหรือระบาย จขกท.ยินดีรับฟังค่ะ จขกท.อาจจะไม่ได้โตพอที่จะรู้สึกถึงปัญหา ไม่ว่ามากหรือน้อย อย่างน้อยขอเป็นต้นหญ้าต้นเล็กๆข้างทางที่คอยรับฟังได้ค่ะ
               ปล.จขกท.อยากใช้เวลาที่ไร้ค่าของตัวเองให้เป็นประโยชน์กับคนอื่นค่ะ