สวัสดีคะ ก่อนอื่นถ้าพิมพ์ผิดขอโทษล่วงหน้านะคะ คือตอนนี้ อายุ20คะ กำลังขึ้นปี3 พ่อเราทำเป็นครู แม่เราขายของอยู่บ้านคะ(ร้านอาหารตามสั่ง) บ้านเรามีพอกินพอใช้ เรามีพี่น้องสามคนรวมเรา เราคนกลาง
เข้าเรื่องเลยนะคะ เราปิดเทอม เราก็จะทำงานเล็กๆน้อย เงินที่ได้มาอยากเก็บซื้อของที่เราอยากได้ คือพ่อเเม่ไม่ให้เงินเราเลยช่วงปิดเทอม ละเรามีค่าใช้จ่าย เงินไม่มีสักบาทเลย ถ้าทามถึงเงินเก็บก็ไม่มีคะ เพราะ ไปมหาลัย ได้วันละ100 หมดไปกับค่าชีท ค่ากินค่าน้ำมัน วันๆพอบ้างไม่พอบ้าง ละต้องเก็บจ่ายค่าโทรศัพท์ เค้าไม่เคยซื้อให้เลย เราดิ้นของเราตลอด พอทำงานได้เงินมาใช้ว่าจะได้ใช้เป็นของเราหมดนะคะ สมุติว่าได้12000ต่อเดือน แม่เอาไปคะ เค้ามาพูดมาว่า 8000 เกินครึ่งของเงินที่ได้ ไหนจะค่าที่เรากิน น้ำมัน รวมๆหักไปมา เหลืออยู่เล็กน้อย เอามาซื้อครีม ซื้อเสือผ้า เพราะไม่ค่อยได้มี นานๆทีซื้อ เสื้อผ้าปีนึงสองสามตัวเองคะ ตัวละ100 กว่าๆมากกว่านั้นไม่ไหวคะ ครีมจาก7คะ ประหยัดได้ประหยัด เเต่มาเดียวนี้ไม่ทำละคะ ทำไม่ทำเหมือนกันไม่มีเงินใช้ เงินที่เเม่เอาของเราไปเอาไปละลายเเม่น้ำคะ ไม่มีไรดีๆขึ้นเลย มีหนี้อยู่เเสนเราปิดเทอม ขึ้นปี1ทำงานหกเดือนเต็ม ให้เดือนละหมืนเพื่อปลดล้อกหนี้นี้ เปล่าเลยคะเท่าเดิม เงินสลายไปกะเสื้อผ้าที่f ยาลดน้ำหนักของเเม่ มาพูดถึงงานบ้าน คือเรามีห้องของเราเราทำเเค่ของเรา คนอื่นเราเเยกปวดหัวคะ ช่วยงานบ้านทำทุกอย่างหน้าบ้านยั้นหลังบ้านเเต่เรื่องเสื้อผ้าเราไม่ยุ่ง มันเยอะมาก (เเต่ก่อนเราทำหมด) จนสุดท้ายเเยก ทำงี้มาตลอด พึ่งเลิกทำคิดว่ามันเหนื่อย ทำก็บ่น บ่นว่าไม่ทำ เลยเลิกคะ โดนด่าเหมือนกัน ตอนนี้ไม่ทำไรเลย สบาย ที่ทำมาเค้าเห็นค่ารึไม่เห็นไม่สนเเล้ว เพราะว่าเราเจอคำพูดบันทอนไปจนหมด เเม่ขายจองเราช่วยนะคะเช้าถึงเย็น ไปวันๆ คำด่าไม่ได้ด่าเเบบสอนเเบบหวังดี ด่าเเบบเกลียดคะ _งจะนอนจนxเเหกเลยรึไง อันนี้เบสิคๆคะ ให้ทุกอย่างเเล้ว คำพูด พูดกับคนอื่นดียกเว้นลูก เข้าใจทุกอย่าง ยกเว้นคนในครอบครัว ส่วนพี่บะน้องเรา น้องเล็กคะลูกหลง พี่สาวไม่อยู่บ้านช่วยเที่ยวไปเรื่อยไม่เคยบ่น บ่นนิดๆหน่อยละเลิกบ่น เราโดนคนเดียวทำคนเดียวขนาดเสื้อผ้ายังต้องซักให้ตากให้เลยคะ มันมาถึงจุดที่เราไม่อยากทน เราอยากออกมาคะ สงสารน้อง พ่อ พ่อยอมเเม่คะทำไรไม่ได้ ทามว่า20 ทำไมหาเงินเลี้ยงตัวเองละออกมา หรือ โตเเล้ว ปล่าวเลยคะ ไม่มีความคิดของตัวเองหรอกคะ พอทำไรเกินกรอบไม่ใช้ไม้เรียวนะคะ เหล็กคะ สองง้าม ไม่คมนะคะ ช้ำจนเลือดไหนคะ ทำงานก้โดนเอาไปหมด หนีก็สงสารพ่อคะ ต้องทน ไม่รู้เรียนจบจะหลุดไหม จะเป็นตัวของตัวเองได้รึป่าว เเค่เลือกเรียนป.ตรีเค้ายังเลือกเลยคะ สอบติดที่ดีหวังว่าจะหนีไปอยู่กับญาติ ก็ไม่ยอมเซ็นต์ ไม่ให้ไปไหนอยู่เเต่บ้าน ตอนนี้อยู่เฉยๆปล่อยเค้าด่าไปว่าไป ปล่อยวาง ไม่เคยถูกตีถูกสอนด้วยความรักเลยคะเเต่โตมา มีเเต่โมโหอยากเอาชนะเเบบไม่ฟังเหตุผล ต้องถูกที่สุด เงียบก็โดนไม่เงียบก็โดน ไม่เคยฟังเหตุผล ปากว่ามือถึง เราไม่เคยทำไรผิดใหญ่เลยคะ หนีเที่ยวสักครั้งไม่มี เรียนไม่เคยตก เรื่องงานบ้านอย่างเดียวปล้งคะ ถามว่าเเม่เค้าทำไหม ไม่เคยทำเลยคะ ตอนเด็กเเค่ประฐมนั่งรถเมล์ไปเองคะ กลับเอง เสื้อรีดเองเเต่ป.2 ไม่เคยสอนนะคะจำใจไม่มีใครช่วย อายเพื่อนโดนบูลลี่ ว่าสกปรก ครูทามว่าทำไมไม่เรียบร้อย ไม่เคยได้กินเข้าเช้าจากเเม่เเต่จำความได้ ขอบคุณนะคะที่อ่านมาถึงตอนนี้ ไร้สาระมากมาย เหนื่อยจริงๆคะ ใจด้วย ร่างกายด้วย
เบื่อ ครอบครัว ไม่เข้าใจกัน
เข้าเรื่องเลยนะคะ เราปิดเทอม เราก็จะทำงานเล็กๆน้อย เงินที่ได้มาอยากเก็บซื้อของที่เราอยากได้ คือพ่อเเม่ไม่ให้เงินเราเลยช่วงปิดเทอม ละเรามีค่าใช้จ่าย เงินไม่มีสักบาทเลย ถ้าทามถึงเงินเก็บก็ไม่มีคะ เพราะ ไปมหาลัย ได้วันละ100 หมดไปกับค่าชีท ค่ากินค่าน้ำมัน วันๆพอบ้างไม่พอบ้าง ละต้องเก็บจ่ายค่าโทรศัพท์ เค้าไม่เคยซื้อให้เลย เราดิ้นของเราตลอด พอทำงานได้เงินมาใช้ว่าจะได้ใช้เป็นของเราหมดนะคะ สมุติว่าได้12000ต่อเดือน แม่เอาไปคะ เค้ามาพูดมาว่า 8000 เกินครึ่งของเงินที่ได้ ไหนจะค่าที่เรากิน น้ำมัน รวมๆหักไปมา เหลืออยู่เล็กน้อย เอามาซื้อครีม ซื้อเสือผ้า เพราะไม่ค่อยได้มี นานๆทีซื้อ เสื้อผ้าปีนึงสองสามตัวเองคะ ตัวละ100 กว่าๆมากกว่านั้นไม่ไหวคะ ครีมจาก7คะ ประหยัดได้ประหยัด เเต่มาเดียวนี้ไม่ทำละคะ ทำไม่ทำเหมือนกันไม่มีเงินใช้ เงินที่เเม่เอาของเราไปเอาไปละลายเเม่น้ำคะ ไม่มีไรดีๆขึ้นเลย มีหนี้อยู่เเสนเราปิดเทอม ขึ้นปี1ทำงานหกเดือนเต็ม ให้เดือนละหมืนเพื่อปลดล้อกหนี้นี้ เปล่าเลยคะเท่าเดิม เงินสลายไปกะเสื้อผ้าที่f ยาลดน้ำหนักของเเม่ มาพูดถึงงานบ้าน คือเรามีห้องของเราเราทำเเค่ของเรา คนอื่นเราเเยกปวดหัวคะ ช่วยงานบ้านทำทุกอย่างหน้าบ้านยั้นหลังบ้านเเต่เรื่องเสื้อผ้าเราไม่ยุ่ง มันเยอะมาก (เเต่ก่อนเราทำหมด) จนสุดท้ายเเยก ทำงี้มาตลอด พึ่งเลิกทำคิดว่ามันเหนื่อย ทำก็บ่น บ่นว่าไม่ทำ เลยเลิกคะ โดนด่าเหมือนกัน ตอนนี้ไม่ทำไรเลย สบาย ที่ทำมาเค้าเห็นค่ารึไม่เห็นไม่สนเเล้ว เพราะว่าเราเจอคำพูดบันทอนไปจนหมด เเม่ขายจองเราช่วยนะคะเช้าถึงเย็น ไปวันๆ คำด่าไม่ได้ด่าเเบบสอนเเบบหวังดี ด่าเเบบเกลียดคะ _งจะนอนจนxเเหกเลยรึไง อันนี้เบสิคๆคะ ให้ทุกอย่างเเล้ว คำพูด พูดกับคนอื่นดียกเว้นลูก เข้าใจทุกอย่าง ยกเว้นคนในครอบครัว ส่วนพี่บะน้องเรา น้องเล็กคะลูกหลง พี่สาวไม่อยู่บ้านช่วยเที่ยวไปเรื่อยไม่เคยบ่น บ่นนิดๆหน่อยละเลิกบ่น เราโดนคนเดียวทำคนเดียวขนาดเสื้อผ้ายังต้องซักให้ตากให้เลยคะ มันมาถึงจุดที่เราไม่อยากทน เราอยากออกมาคะ สงสารน้อง พ่อ พ่อยอมเเม่คะทำไรไม่ได้ ทามว่า20 ทำไมหาเงินเลี้ยงตัวเองละออกมา หรือ โตเเล้ว ปล่าวเลยคะ ไม่มีความคิดของตัวเองหรอกคะ พอทำไรเกินกรอบไม่ใช้ไม้เรียวนะคะ เหล็กคะ สองง้าม ไม่คมนะคะ ช้ำจนเลือดไหนคะ ทำงานก้โดนเอาไปหมด หนีก็สงสารพ่อคะ ต้องทน ไม่รู้เรียนจบจะหลุดไหม จะเป็นตัวของตัวเองได้รึป่าว เเค่เลือกเรียนป.ตรีเค้ายังเลือกเลยคะ สอบติดที่ดีหวังว่าจะหนีไปอยู่กับญาติ ก็ไม่ยอมเซ็นต์ ไม่ให้ไปไหนอยู่เเต่บ้าน ตอนนี้อยู่เฉยๆปล่อยเค้าด่าไปว่าไป ปล่อยวาง ไม่เคยถูกตีถูกสอนด้วยความรักเลยคะเเต่โตมา มีเเต่โมโหอยากเอาชนะเเบบไม่ฟังเหตุผล ต้องถูกที่สุด เงียบก็โดนไม่เงียบก็โดน ไม่เคยฟังเหตุผล ปากว่ามือถึง เราไม่เคยทำไรผิดใหญ่เลยคะ หนีเที่ยวสักครั้งไม่มี เรียนไม่เคยตก เรื่องงานบ้านอย่างเดียวปล้งคะ ถามว่าเเม่เค้าทำไหม ไม่เคยทำเลยคะ ตอนเด็กเเค่ประฐมนั่งรถเมล์ไปเองคะ กลับเอง เสื้อรีดเองเเต่ป.2 ไม่เคยสอนนะคะจำใจไม่มีใครช่วย อายเพื่อนโดนบูลลี่ ว่าสกปรก ครูทามว่าทำไมไม่เรียบร้อย ไม่เคยได้กินเข้าเช้าจากเเม่เเต่จำความได้ ขอบคุณนะคะที่อ่านมาถึงตอนนี้ ไร้สาระมากมาย เหนื่อยจริงๆคะ ใจด้วย ร่างกายด้วย