นั่งเรียนคนเดียวไม่มีเพื่อน

คือตอนม1มีเพื่อนนั่งเรียน ไปกินข้าวด้วยกัน ปกคิจะไปไหนมาไหนกับกลุ่มเพื่อนนี้ คือเป็นเพื่อนสนิท เพื่อนห้องอื่นคือจะไม่ไปยุ่งด้วยเลย พอขึ้นม.2 ก็โดนย้านไปอีกห้องตอนนั้นเราภาวนาว่าขอให้เพื่อนในกลุ่มใครก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน สรุปทั้งกลุ่มอยู่ด้วยกันยกเว้นเรา แบบจะร้องงฮรือ เพื่อนก็ปลอบแบบไม่เป็นไรๆ เลิกเรียนก็มาหากันได้  พอถึงวันเปิดเทอมขึ้นม.2 ตอนนั่งในห้องเรารู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายมากๆๆ คือมีเพื่อนที่เราเคยคุยกับเคยสนิทมาก่อน(แต่ตอนนี้ไม่ได้สนิทแล้ว) เขาก็บอกว่าเดี๋ยวไปนั่งกินข้าวด้วย ไปไหนเป็นเพื่อน คือเขาก็ไปจิงๆแหละ แต่พอตอนเรียนเรารู้สึกหว้าเหว่ยังไงก็ไม่รู้ มันรู้สึกเหงามากกกกก คือเราเลือกที่จะนั่งหน้าห้อง ตอนแรกจะไปนั่งหลังกับเพื่อน (ที่เคยสนิท) ที่ก็เต็ม นั่งเรียนในห้องคือไม่ได้คุยกับใครเลยนอกจากจะถามอะไรคนในห้องแค่นั้นแต่ก็มีคุยกับคนรู้จักนิดๆ เพื่อนที่ไปนั่งกินข้าวด้วย คนที่เคยสนิท) เขาก็ไปอยู่กลุ่มของเขา คือเราต้องอยู่แบบนั้น2ปีแล้วอีกอย่างคือเวลาครูจับกลุ่มหรือทำงานคู่ เราก็จะไม่ที่คู่ แบบเป็นเศษเกินแล้ว เป็นความรู้สึกที่แบบ เห้ออ5555 เพื่อนในห้องเขาอยู่เป็นกลุ่มบ้าง อยู่คนเดียวบ้าง เวลาหมดคาบเขาก็จะแบบ มานั่งคุยกันเป็นกลุ่ม จับคู่กัน ตัดมาที่เรา นั่งเล่น ทรศ.คนเดียว รู้สึกเหงามากกจะร้อง  ถ้าปีเดียวเราก็คงไม่เท่าไหร่ แต่นี่2ปี  ประเด็นในห้องนั้นคือเขารู้จักกันแทบจะหมดทุกคน ยกเว้นเรา แงงง คือเรามาจากห้องท้ายคนเดียวด้วย อยากจิร้องงง