ก่อนอื่นเลย เราไม่ได้อยากประจานครอบครัวตัวเอง ไม่ได้ว่าให้คนในครอบครัวดูไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าตัวเองเก็บกด หรือโรคเครียดกันแน่
คือเราอยู่บ้านกับพ่อเลี้ยงกับแม่อยู่แล้ว จะมีแต่พี่ชายที่ออกไปอยู่ข้างนอก ทำงานกันหมดแล้ว เหลือเราที่เป็นน้องสาวที่ยังไม่มีงาน ต้องเรียน คือเราก็รู้แหล่ะ ว่าหน้าที่งานบ้านต้องทำอะไร (ตัวเราชอบอคติ คิดในแง่ลบ มีแต่ความอึดอัดเลยเป็นคนที่ในแง่ลบแบบนี้😂) เราเรียนเสร็จกลับมาบ้านเราก็ทำงานบ้านอะไรเรียบร้อยอยู่แล้ว เช่น ล้างจาน กรอกน้ำ ทิ้งขยะ กวาดบ้าน ถูบ้าน คือทำทุกอย่างเลยก็ว่าได้ แต่เราไม่ชอบอยู่อย่างนึง คือแม่อ่ะ ทำงานอะไรเสร็จเข้ามาบ้านก็บ่นๆ พ่อเลี้ยงทำงานอะไรเสร็จก็นั่งเล่นเกมอยู่อย่างเดียว คือไม่ได้ทำอะไรเลย ส่วนแม่มีหน้าที่หากับข้าวมาให้กิน แต่เราจะหากินเอง เรากินง่ายอยู่ง่าย แต่บางทีก็รำคาญเวลาแม่บ่นพ่อเลี้ยงเวลาเล่นเกม คือแบบเมื่อไหร่จะหยุดเล่น แต่เราก็สงสารทั้งพ่อเลี้ยงกับแม่นะ ไม่รู้จะสงสารใครดี😅 คือแบบ มันน่าหงุดหงิด ทั้งอึดอัด แม่เราจะเป็นคนที่ละเอียดเรียบร้อยทุกอย่าง ทุกอย่างต้องอยู่ในกรอบ แต่เราจะเป็นที่ดื้อเงียบอะไรอยู่แล้ว แหะๆ ก็นะ เวลาทำงานบ้านเสร็จแม่จะแบบไม่ดูก่อนเลยว่าแบบงานบ้านทุกอย่างเสร็จแล้วเรียบร้อย แต่จะพูดออกมาก่อนแบบ เรียกชื่อลูก...ล้างจานยังง ทำนี่ยัง (ในใจเราแบบ ทำไมไม่มองไม่ดูว่าเราทำอะไรเสร็จแล้ว ) เราเลยพูดไปว่าทำเสร็จแล้ว คือบอกก่อนนะว่า ตอนเด็กมีปมฝังใจจนถึงตอนโตเหมือนกัน มันมีคำถามอยู่ในหัวมากมาย คือแบบตอนเด็กตื่นมา ก็อยากดูการ์ตูน พอเปิดดูได้สักพัก แม่ก็ออกมาให้ปิดแล้วให้ขึ้นไปนอน ตอนนั้นคือแบบไม่เข้าใจ จะให้นอนต่อได้ยังไงอ่ะ มันเช้าแล้วอ่ะ พอเราปิดทีวีอะไรเสร็จถอดปลั๊ก ก็ขึ้นไปบนห้อง พอเข้าห้องปุ๊บ แม่เข้ามาในห้อง แล้วเข้ามากระทืบเรา ตอนนั้นคือฝังใจมากอ่ะ กระทืบเราทำไม? เราทำอะไรผิด? แต่พ่อเลี้ยงกับพี่ชายตื่นมาห้ามแม่ ตอนนั้นเรา งง มาก เราไม่เข้าใจ ว่าทำไม เราเป็นคนที่ไม่กล้าเถียงกับแม่ เพราะแม่เป็นคนที่ดุมากกๆๆๆๆ มีอะไร หรือมีปัญหาไม่ค่อยกล้าปรึกษากับครอบครัวสักเท่าไหร่ โตมาก็เคยเป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็หายแล้ว ซึ่งตอนนี้จะกลับมาเป็นอีกหรือเปล่าไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ก็เคยคิดอยากจะฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง ซึ่งทำไม่ได้ แบบกลัวบาปมากๆ เพราะฆ่าตัวตายมันจะบาปมากๆ
เราไม่รู้จะทำยังไงดี คือที่เขียนมาในนี้อาจจะ งงๆ ต้องขอโทษคนอ่านด้วยนะคะเพราะไม่รู้ว่าเรียงอันไหนก่อนค่ะ 😅 ขอวนมาที่เรื่องงานบ้านต่อนะคะ ก็นั่นแหล่ะค่ะ คือทุกอย่างเราทำคนเดียวทั้งบ่นไม่ได้ บางครั้งก็แบบบ่นกับพ่อเลี้ยงบ้าง พ่อเลี้ยงเขาไม่อะไรแต่ก็แบบบอกว่าบ่นเหมือนแม่อีกละ เราก็เลยเงียบ แบบไม่พูดดีกว่า เก็บไว้ในใจคนเดียวก็ได้ พ่อเลี้ยงจะเป็นคนที่ใจเย็นมากๆๆ คืออดทนแบบ ไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่เขาพูดกันว่าคนใจเย็นหรือคนอดทนได้เก่งถ้ามันสุดแล้ว จะระเบิดอารมณ์ออกมาน่ากลัวมาก แต่เราก็เป็นใจเย็นเก็บอารมณ์ได้ แต่บางครั้งมันสุดหน้าก็ไปก่อนอารมณ์บ้าง เคยไปฝึกงานที่สถานีทำตำรวจอยู่เหมือนกันค่ะ ก็มีคนรู้จัก น้า อา ประมาณนี้ค่ะ เขาก็เคยพูดกับเราว่าประมาณแบบเราเป็นคนที่อดทนนะ ใจเย็น แต่ถ้าวันไหนถ้ามันไม่ไหวมันสุดจริงๆ จะระเบิดอารมณ์ออกมาน่ากลัวนะ เหมือนแบบเค้าดูเราออกมากอ่ะ เราก็แบบ ทำไมเขาพูดตรงแบบนี้ เหมือนเขารู้เลยอ่ะ ว่าเราคิดอะไรหรือเขามีเซ้น5555
ก็แบบมันอึดอัดอ่ะค่ะ อยากออกมาอยู่คนเดียว อยากทำอะไรก็ทำ คือเราไม่ชอบให้ใครมาบังคับ หรือชี้นิ้วสั่งให้ทำนู่นทำนี่ เป็นคนที่ไม่ชอบมากๆ ไม่ชอบอยู่ในกรอบกฎเกณฑ์
มันสุดที่จะทนมากอ่ะค่ะ แต่เรารู้ว่า มันเป็นหน้าที่ของเราต้องทำ อันนี้เรารู้ก็ต้องทำแหล่ะ คือไม่มีใครทำเลย คือทุกอย่างเราทำ ในหัวแบบไม่ไหวแล้วอ่ะ ทุกอย่างอะไรก็เราทำ อยากให้ทุกอย่างเท่าเทียมกันอ่ะค่ะ แต่ไม่สามารถจะเป็นแบบนั้นไปได้ ในเมื่อคนไทยมีความคิดอะไรแบบนี้ แต่ในหัวเราแบบ เรามีขามีมือหยิบนู่นหยิบนี่อะไรเองได้ แต่คนอื่นจะหยิบเอาอะไรให้เราหยิบให้หมด คือเราไปไหนคนเดียวก็ไปได้ ไม่รู้เขียนยังไงคนอ่านเข้าใจยังไงดี ต้องขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะ
อึดอัด อยากออกไปอยู่คนเดียว หงุดหงิดกับตัวเองมากๆ
คือเราอยู่บ้านกับพ่อเลี้ยงกับแม่อยู่แล้ว จะมีแต่พี่ชายที่ออกไปอยู่ข้างนอก ทำงานกันหมดแล้ว เหลือเราที่เป็นน้องสาวที่ยังไม่มีงาน ต้องเรียน คือเราก็รู้แหล่ะ ว่าหน้าที่งานบ้านต้องทำอะไร (ตัวเราชอบอคติ คิดในแง่ลบ มีแต่ความอึดอัดเลยเป็นคนที่ในแง่ลบแบบนี้😂) เราเรียนเสร็จกลับมาบ้านเราก็ทำงานบ้านอะไรเรียบร้อยอยู่แล้ว เช่น ล้างจาน กรอกน้ำ ทิ้งขยะ กวาดบ้าน ถูบ้าน คือทำทุกอย่างเลยก็ว่าได้ แต่เราไม่ชอบอยู่อย่างนึง คือแม่อ่ะ ทำงานอะไรเสร็จเข้ามาบ้านก็บ่นๆ พ่อเลี้ยงทำงานอะไรเสร็จก็นั่งเล่นเกมอยู่อย่างเดียว คือไม่ได้ทำอะไรเลย ส่วนแม่มีหน้าที่หากับข้าวมาให้กิน แต่เราจะหากินเอง เรากินง่ายอยู่ง่าย แต่บางทีก็รำคาญเวลาแม่บ่นพ่อเลี้ยงเวลาเล่นเกม คือแบบเมื่อไหร่จะหยุดเล่น แต่เราก็สงสารทั้งพ่อเลี้ยงกับแม่นะ ไม่รู้จะสงสารใครดี😅 คือแบบ มันน่าหงุดหงิด ทั้งอึดอัด แม่เราจะเป็นคนที่ละเอียดเรียบร้อยทุกอย่าง ทุกอย่างต้องอยู่ในกรอบ แต่เราจะเป็นที่ดื้อเงียบอะไรอยู่แล้ว แหะๆ ก็นะ เวลาทำงานบ้านเสร็จแม่จะแบบไม่ดูก่อนเลยว่าแบบงานบ้านทุกอย่างเสร็จแล้วเรียบร้อย แต่จะพูดออกมาก่อนแบบ เรียกชื่อลูก...ล้างจานยังง ทำนี่ยัง (ในใจเราแบบ ทำไมไม่มองไม่ดูว่าเราทำอะไรเสร็จแล้ว ) เราเลยพูดไปว่าทำเสร็จแล้ว คือบอกก่อนนะว่า ตอนเด็กมีปมฝังใจจนถึงตอนโตเหมือนกัน มันมีคำถามอยู่ในหัวมากมาย คือแบบตอนเด็กตื่นมา ก็อยากดูการ์ตูน พอเปิดดูได้สักพัก แม่ก็ออกมาให้ปิดแล้วให้ขึ้นไปนอน ตอนนั้นคือแบบไม่เข้าใจ จะให้นอนต่อได้ยังไงอ่ะ มันเช้าแล้วอ่ะ พอเราปิดทีวีอะไรเสร็จถอดปลั๊ก ก็ขึ้นไปบนห้อง พอเข้าห้องปุ๊บ แม่เข้ามาในห้อง แล้วเข้ามากระทืบเรา ตอนนั้นคือฝังใจมากอ่ะ กระทืบเราทำไม? เราทำอะไรผิด? แต่พ่อเลี้ยงกับพี่ชายตื่นมาห้ามแม่ ตอนนั้นเรา งง มาก เราไม่เข้าใจ ว่าทำไม เราเป็นคนที่ไม่กล้าเถียงกับแม่ เพราะแม่เป็นคนที่ดุมากกๆๆๆๆ มีอะไร หรือมีปัญหาไม่ค่อยกล้าปรึกษากับครอบครัวสักเท่าไหร่ โตมาก็เคยเป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็หายแล้ว ซึ่งตอนนี้จะกลับมาเป็นอีกหรือเปล่าไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ก็เคยคิดอยากจะฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง ซึ่งทำไม่ได้ แบบกลัวบาปมากๆ เพราะฆ่าตัวตายมันจะบาปมากๆ
เราไม่รู้จะทำยังไงดี คือที่เขียนมาในนี้อาจจะ งงๆ ต้องขอโทษคนอ่านด้วยนะคะเพราะไม่รู้ว่าเรียงอันไหนก่อนค่ะ 😅 ขอวนมาที่เรื่องงานบ้านต่อนะคะ ก็นั่นแหล่ะค่ะ คือทุกอย่างเราทำคนเดียวทั้งบ่นไม่ได้ บางครั้งก็แบบบ่นกับพ่อเลี้ยงบ้าง พ่อเลี้ยงเขาไม่อะไรแต่ก็แบบบอกว่าบ่นเหมือนแม่อีกละ เราก็เลยเงียบ แบบไม่พูดดีกว่า เก็บไว้ในใจคนเดียวก็ได้ พ่อเลี้ยงจะเป็นคนที่ใจเย็นมากๆๆ คืออดทนแบบ ไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่เขาพูดกันว่าคนใจเย็นหรือคนอดทนได้เก่งถ้ามันสุดแล้ว จะระเบิดอารมณ์ออกมาน่ากลัวมาก แต่เราก็เป็นใจเย็นเก็บอารมณ์ได้ แต่บางครั้งมันสุดหน้าก็ไปก่อนอารมณ์บ้าง เคยไปฝึกงานที่สถานีทำตำรวจอยู่เหมือนกันค่ะ ก็มีคนรู้จัก น้า อา ประมาณนี้ค่ะ เขาก็เคยพูดกับเราว่าประมาณแบบเราเป็นคนที่อดทนนะ ใจเย็น แต่ถ้าวันไหนถ้ามันไม่ไหวมันสุดจริงๆ จะระเบิดอารมณ์ออกมาน่ากลัวนะ เหมือนแบบเค้าดูเราออกมากอ่ะ เราก็แบบ ทำไมเขาพูดตรงแบบนี้ เหมือนเขารู้เลยอ่ะ ว่าเราคิดอะไรหรือเขามีเซ้น5555
ก็แบบมันอึดอัดอ่ะค่ะ อยากออกมาอยู่คนเดียว อยากทำอะไรก็ทำ คือเราไม่ชอบให้ใครมาบังคับ หรือชี้นิ้วสั่งให้ทำนู่นทำนี่ เป็นคนที่ไม่ชอบมากๆ ไม่ชอบอยู่ในกรอบกฎเกณฑ์
มันสุดที่จะทนมากอ่ะค่ะ แต่เรารู้ว่า มันเป็นหน้าที่ของเราต้องทำ อันนี้เรารู้ก็ต้องทำแหล่ะ คือไม่มีใครทำเลย คือทุกอย่างเราทำ ในหัวแบบไม่ไหวแล้วอ่ะ ทุกอย่างอะไรก็เราทำ อยากให้ทุกอย่างเท่าเทียมกันอ่ะค่ะ แต่ไม่สามารถจะเป็นแบบนั้นไปได้ ในเมื่อคนไทยมีความคิดอะไรแบบนี้ แต่ในหัวเราแบบ เรามีขามีมือหยิบนู่นหยิบนี่อะไรเองได้ แต่คนอื่นจะหยิบเอาอะไรให้เราหยิบให้หมด คือเราไปไหนคนเดียวก็ไปได้ ไม่รู้เขียนยังไงคนอ่านเข้าใจยังไงดี ต้องขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะ