ผมไม่รู้ว่าคนส่วนใหญ่จะเลือกอะไร ระหว่างความฝันกับความกตัญญู ผมมีความฝันและเหตุผลที่อยากจะไปเรียนและทำสิ่งที่ชอบในกรุงเทพ เพราะอยู่ที่บ้านนอกผมไม่มีสิ่งที่ต้องการ แต่ผมเลือกจะอยู่ดูแลคนๆหนึ่ง ที่ดูแลผมมาตั้งแต่เด็ก คือลุงของผม ผมไม่มีพ่อแม่ ลุงก็ดูแลตามใจ คอยรับผิดชอบ เป็นหลายๆอย่างให้ผมมาตลอด จนตอนนี้อายุ70 ผมทิ้งเขาไม่ลง ผมไม่รู้ว่าถ้าอนาคตผมไม่มีเขา ผมจะรู้สึกผิดไหม ที่ทิ้งเขาไปทำตามใจตัวเอง ผมก็ไปบ่นกับเพื่อนว่า ผมเคยฝันอยากเป็น-อยากทำอะไร แล้วมันก็บอกว่า ทุกอย่างมันเรียนในเน็ตได้ ถ้าอยากเรียนในกรุงเทพนัก ก็ไปหางานทำแล้วส่งตัวเองเรียนสิ ผมขอบอกก่อน ผมอยากเป็นกราฟิกดีไซน์ มีแต่ในม.เอกชน แล้วแพงมาก มันง่ายสำหรับบางคนที่เรียนจากเน็ต แต่สำหรับผม ผมอยากได้วุฒิด้วย เพื่อนผมก็บอกว่า วุฒิอะไรก็เหมือนกัน ทำงานไม่ตรงสายหรอก ถ้าอยากเป็นนักก็เรียนเอาจากเน็ตสิ มีทุกอย่าง คือมันมีค่ากับผมมาก ทั้งวุฒิ ประสบการ์ณ และสังคม แต่ผมก็ไม่เคยบอกใครนะ ว่าที่ผมไม่ไปทำตามสิ่งที่ต้องการ เพราะผมอยากดูแลคนที่ผมรัก ผมไม่อยากเอาเขามาเป็นข้ออ้าง แต่ความฝันที่ไม่รู้ว่าจะมีคนรอดูไหม ผมไม่เอาหรอก
ระหว่างไปทำตามความฝันไกลๆ กับ อยู่ดูแลคนที่เคยดูแลเรา อะไรดีกว่ากัน