2 สาวยืนกอดคอร้องไห้โฮ เจอพิษโควิด ต้องขนของกลับบ้านเกิด อำลาทั้งน้ำตา

บ้านเกิดเราอยู่จ.นครศรีธรรมราช พอเริ่มโตเราก็ต้องย้ายมาเรียนที่จ.สุรินทร์ ความรุ้สึกตอนนี้คืออยากกลับบ้านมาก อยากกอดอยากหอมแก้ม อยากได้กำลังใจจากพ่อแม่ คิดถึงใจจะขาด เราหวังว่าจะได้กลับบ้านในช่วงสงกรา

เมื่อวันที่4-11-68 จำเวลาไม่ได้ ฝันได้ติดตา ขับรถออกมาที่ไหนสักที่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนสนิด จำชื่อเค้าได้แม่นเขามีชื่อว่าส้ม เราเป็นคนขับเหมือนกำลังจะขับอยู่ในป่าที่ไหนสักที่นะ แล้วตอนนั้น งงเห

คือเราเครียดมากงานไม่ลงตัวซักที งาน 1 ของเราคือ 7-11 เป็นผช.ผจก. เพื่อนร่วมงานดีมากถึงงานจะเหนื่อยหน่อยโดยรวมแล้วโอเค แต่ต้องออกเพราะเราเป็นโควิดตอนนั้นเราโดนกดเงินเดือนเพราะเจ้าของแฟรนไชส์โทษเราว่าเ

ก่อนหน้านั้น เราเคยมีอาการแค่สะอื้นหนักใจตอนจะเคลิ้มหลับ แบบ ทำเสียงแบบ ฮือๆ ขอเล่าสั้นๆ เผื่อมีคนไม่เข้าใจ เรารู้สึกว่ามันเป็นอาการที่เราไม่ที่รู้ตัว แต่ร่างกายรับรู้คือ คนที่มีความเสียใจมากๆที่ไม่ส

ตามนั้นเลยค่ะ 🥹

    โควิด 2568 อาการที่ไม่รุนแรงแต่ต้องเฝ้าระวังในกลุ่มเสี่ยง ย้ำว่าเป็นเชื้อที่แพร่กระจายได้ง่ายมาก เปิดจุดและสภาพแวดล้อมที่โควิดชอบ หมั่นล้างมือ สวมแมสก์ในพื้นที่แออัดหรือระบบระบายอาก