สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้ที่สองของผม ผมขอทำการอัพใหม่ เนื่องจากอันเก่าผมพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องครับ
ผมเพิ่งโดนแฟนบอกเลิกมา หลังจากคบกันมา 3 ปีกว่าๆ แต่เรารู้จักกันมา ประมาน 5-6 ปีครับ ผมอยู่คนละจังหวัดกันครับ เจอกันในอินเตอร์เน็ต เราจะนัดกันไปเที่ยวเดือนละครั้งครับ ตลอดเวลาที่คบกันมาก็เหมือนหลายๆคู่ มีทะเลาะมีกระทบทระทั่งกัน และยิ่งในช่วง COVID 19 ทำให้เราไม่ได้เจอหน้ากันเลยตั้งแต่ต้นปี เราทำได้แค่คุยโทรศัพท์กัน โดยปกติผมเป็นคนชอบเล่นเกมครับ จนบางครั้งผมก็เหมือนไม่สนใจเขาเลย เราเคยคุยกัน เคยทะเลาะกัน เขาก็ให้อภัยผม และผมก็สัญญาว่าจะปรับปรุง แต่ผมก็ดีได้แค่ไม่กี่วัน ผมก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เล่นเกม ทำโน่นนี่ ไม่สนใจเขาเลย ทุกครั้งที่ทะเลาะกันจะทำให้ผมรู้ว่าผมทำอะไรพลาดไป และผมก็จะแก้ไข เป็นแบบนี้มาตลอดเลยครับ จนกระทั่งอาทิตที่ผ่านมา ผมเริ่มรู้สึกตัวก่อนที่จะทะเลาะกัน ผมจึงเริ่มใส่ใจเขามากขึ้น ทั้งชวนดูยูทูปด้วยกัน คุยกันมากขึ้น และก็ชวนเขามาเล่นเกมด้วยกัน เขาก็ยอมมาเล่นกับผม ถึงแม้เขาจะเล่นไม่เก่งก็ตาม เขาก็ยังเล่นกับผม จนพอเขาอยากพัก เขาก็จะชวนผมดูคลิปวีดีโอในยูทูป แต่ ผมก็ปฏิเสธเขาตลอด ผมบอกแต่ว่า ผมไม่อยากดู มันไม่น่าสนใจ เป็นแบบนี้จนถึงวันนึง ที่น่าจะเป็นจุดสิ้นสุดของเรา เขามาบอกผมตรงๆว่า เขาอยากอยู่คนเดียวแล้ว ตอนนั้นผมช็อคครับ บอกตรงๆทำอะไรไม่ถูกเลย จากที่ไม่ได้ทะเลาะกันมานาน และเขาก็มาเล่นเกมกับผม คิดว่าอะไรน่าจะดีขึ้น แต่สุดท้ายมันไม่ใช่เลย ด้วยความที่ไม่ใส่ใจของผม ผมพยายามดึงเขาเข้ามาในโลกของผม แต่ผมกลับปฏิเสธโลกของเขา เขาน่าจะอึดอัดมากๆที่ผมยัดเยียดไป จนสุดท้ายเขาก็ขอเลิกกับผม เขาก็บอกนะครับว่าไม่ได้มีคนอื่นแค่อยากอยู่คนเดียวแล้ว ผมก็พยายามจะยื้อเต็มที่ บอกเหมือนเดิม ตัวเองจะปรับปรุงตัว คุณดีกับผมมากๆ ผมขอโทษ คำพูดเดิมๆที่ผมเคยพูด จนครั้งนี้ ผมคิดว่ามันน่าจะไม่มีน้ำหนักมากพอแล้ว เขายืนกรานจะเลิก ผมด้วยความที่ยังรักเขา ผมก็ยังพยายามยื้อ ผมไม่รู้ว่าผมจะยื้อได้นานขนาดไหน ผมแค่คิดว่า ผมอยากจะทำให้เต็มที่ แต่จนถึงตอนนี้ทำให้ผมรู้ว่าผมเป็นคนไม่ใส่ใจขนาดไหน อยากฝากไว้เป็นข้อคิดให้เพื่อนๆนะครับ ถ้าคุณยังมีคนที่คุณรัก ใส่ใจเขาให้มากๆครับ อย่าให้จบแบบผมเลย ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ
เล่าเป็นประสบการณ์ อุทาหรณ์ของคนไม่ใส่ใจ
ผมเพิ่งโดนแฟนบอกเลิกมา หลังจากคบกันมา 3 ปีกว่าๆ แต่เรารู้จักกันมา ประมาน 5-6 ปีครับ ผมอยู่คนละจังหวัดกันครับ เจอกันในอินเตอร์เน็ต เราจะนัดกันไปเที่ยวเดือนละครั้งครับ ตลอดเวลาที่คบกันมาก็เหมือนหลายๆคู่ มีทะเลาะมีกระทบทระทั่งกัน และยิ่งในช่วง COVID 19 ทำให้เราไม่ได้เจอหน้ากันเลยตั้งแต่ต้นปี เราทำได้แค่คุยโทรศัพท์กัน โดยปกติผมเป็นคนชอบเล่นเกมครับ จนบางครั้งผมก็เหมือนไม่สนใจเขาเลย เราเคยคุยกัน เคยทะเลาะกัน เขาก็ให้อภัยผม และผมก็สัญญาว่าจะปรับปรุง แต่ผมก็ดีได้แค่ไม่กี่วัน ผมก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เล่นเกม ทำโน่นนี่ ไม่สนใจเขาเลย ทุกครั้งที่ทะเลาะกันจะทำให้ผมรู้ว่าผมทำอะไรพลาดไป และผมก็จะแก้ไข เป็นแบบนี้มาตลอดเลยครับ จนกระทั่งอาทิตที่ผ่านมา ผมเริ่มรู้สึกตัวก่อนที่จะทะเลาะกัน ผมจึงเริ่มใส่ใจเขามากขึ้น ทั้งชวนดูยูทูปด้วยกัน คุยกันมากขึ้น และก็ชวนเขามาเล่นเกมด้วยกัน เขาก็ยอมมาเล่นกับผม ถึงแม้เขาจะเล่นไม่เก่งก็ตาม เขาก็ยังเล่นกับผม จนพอเขาอยากพัก เขาก็จะชวนผมดูคลิปวีดีโอในยูทูป แต่ ผมก็ปฏิเสธเขาตลอด ผมบอกแต่ว่า ผมไม่อยากดู มันไม่น่าสนใจ เป็นแบบนี้จนถึงวันนึง ที่น่าจะเป็นจุดสิ้นสุดของเรา เขามาบอกผมตรงๆว่า เขาอยากอยู่คนเดียวแล้ว ตอนนั้นผมช็อคครับ บอกตรงๆทำอะไรไม่ถูกเลย จากที่ไม่ได้ทะเลาะกันมานาน และเขาก็มาเล่นเกมกับผม คิดว่าอะไรน่าจะดีขึ้น แต่สุดท้ายมันไม่ใช่เลย ด้วยความที่ไม่ใส่ใจของผม ผมพยายามดึงเขาเข้ามาในโลกของผม แต่ผมกลับปฏิเสธโลกของเขา เขาน่าจะอึดอัดมากๆที่ผมยัดเยียดไป จนสุดท้ายเขาก็ขอเลิกกับผม เขาก็บอกนะครับว่าไม่ได้มีคนอื่นแค่อยากอยู่คนเดียวแล้ว ผมก็พยายามจะยื้อเต็มที่ บอกเหมือนเดิม ตัวเองจะปรับปรุงตัว คุณดีกับผมมากๆ ผมขอโทษ คำพูดเดิมๆที่ผมเคยพูด จนครั้งนี้ ผมคิดว่ามันน่าจะไม่มีน้ำหนักมากพอแล้ว เขายืนกรานจะเลิก ผมด้วยความที่ยังรักเขา ผมก็ยังพยายามยื้อ ผมไม่รู้ว่าผมจะยื้อได้นานขนาดไหน ผมแค่คิดว่า ผมอยากจะทำให้เต็มที่ แต่จนถึงตอนนี้ทำให้ผมรู้ว่าผมเป็นคนไม่ใส่ใจขนาดไหน อยากฝากไว้เป็นข้อคิดให้เพื่อนๆนะครับ ถ้าคุณยังมีคนที่คุณรัก ใส่ใจเขาให้มากๆครับ อย่าให้จบแบบผมเลย ผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ