เเชร์ช่วงหนึ่งของความรู้สึก

คนเราไม่มีอะไรสมบูรณ์เเบบ ตั้งเเต่เรียนจบมัธยมเราก็ทำงานควบคู่กับเรียนเราไม่มีเพื่อนเลยฟังดูเเล้วหดหู่ไหมละ เพื่อนมัธยมเเยกย้ายไปเรียนคนละที่ไม่ค่อยได้คุยกันชีวิตเพื่อนร่วมงานก็ไม่ได้สนิทกับใครเป็นพิเศษเนื่องด้วยอายุที่เเตกต่างกัน10-20 ปี มหาวิทยาลัยเราไม่มีเพื่อนเลยเพราะเราไม่มีโอกาสไปใช้ชิวิตเเบบเด็กมหาลัย ไปสอบไฟนอลอย่างเดียวสอบเสร็จก็ต้องรีบเดินทางกลับ ในขณะนี้ได้เเต่นั่งเลื่อนสตอรี่เห็นคนมากมายลงรูปท่องเที่ยว ปาร์ตี้ ตัดภาพมาที่เราเเอบน้ำตาซึม อยู่ในบ้านหลังหนึ่งที่มีเเต่เรามองไปไม่มีใครเลย คงเป็นความเหงาที่เรากำลังเผชิญอยู่ เเล้วมันคงผ่านไปได้อีกวันหนึ่ง