สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาระบายความในใจของผมกับเพื่อนสมัยมัธยมครับ คือผมเป็นคนที่เฟรนลี่มาก ชอบเข้าหาและชอบชวนคนอื่นคุยติดนิสัยขี้โม้บ้าง(อันนี้ก็ยอมรับครับ พยามปรับปรุงตัวเองตลอดเวลาเข้าสังคมที่อื่น) ก่อนเข้ามหาลัยผมค่อนข้างโดนบูลี่ ซึ่งผมไม่รู้จะเรียกว่าบูรี่ดีไมแต่ผมรู้สึกว่า สิ่งที่เขาทำมันทำให้ผมรู้สึกแย่ อย่างการพูดคำศัพท์ที่ไม่มีความหมายใส่ผมแล้วมองมาทางผม พร้อมกับคนรอบข้างที่หัวเราะ การเมินคำพูดการปล่อยผ่านเวลาผมเรียกชื่อ ผมรู้สึกว่าตัวเองจะมีค่าก็ต่อเมื่อคนเหล่านั้นต้องการผมเช่น ไปเที่ยวกัน หาที่พักหน่อยดิ,จองร้านอาหารหน่อยดิ โทรเรียกรถหน่อยดิ,ขับรถมารับหน่อย มันเหมือนคนเป็นเบ้แต่ในใจเราก็เออชั่งเหอะพวกเขาอาจจะไว้ใจเราก็ได้เลย ให้เราทำ จนเข้ามหาลัยผมก็มาใช้ชีวิตผมเข้าสังคมใหม่ เพื่อนใหม่ซึ่งพอผมมาเจอสังคมใหม่ผมรู้สึกดีกว่า สังคมที่ผ่านมาพอตัวเลยครับ ยกตัวอย่างง่ายๆเลย ตอนชวนมาทานกับข้าวที่บ้านคือที่บ้านผมจะมีแม่บ้านดูแลอยู่บ้าง เพื่อนมัธยมผมมาถึงก็ไม่ช่วยหยิบจาน กินๆ กินเสร็จขับรถออกไปเที่ยวปล่อยผมเจ้าของบ้านนั่งเก็บคนเดียว (แม่บ้านผมนอนแล้วครับ) ซึ่งนั้นก็เป็นข้อคิดเตือนใจผมว่า “กูจะไม่เอาใครมาบ้านอีก” แต่พอมาเข้ามหาลัย คือต้องออกไปซื้อของกันที่ซำเพ็งกลางคืน ผมเลยให้เพื่อนมาที่บ้าน แล้วคราวนี้คุณแม่ท่านทราบก็เลยเตรียมอาหารไว้ให้ เพื่อนผมมาถึงก็กินเสร็จก็ช่วยกันหยิบจานไปวางซิงค์ แล้วก็มีคนเดินมาบอกเดียวกุล้างให้นะ!!! แค่นี้ผมช็อคมากครับ ผมแบบเออหรือนี้คือคำว่า เพื่อนจริงๆ มันต้องช่วยเหลือกันแบบนี้หรือเปล่า (ถึงแม้ตอนเช้าแม่บ้านบอกจานไม่สะอาดแต่เราก็เห็นน้ำใจในเพื่อนเหล่านี้อะครับ). หลังจากที่จบแยกย้ายกันมาผมเองก็ไม่ได้มีคอนแท็คติดต่ออะไรกับเพื่อน ัธยมเหล่านี้เป็นพิเศษ จนมีงานโรงเรียนผมก็ไปเจอกันแต่ก็เหมือนเดิมครับสายตาการมองมันเหมือนเหยีดผมไม่อยากคุยกับผม ผมรู้สึกนอยมากว่า เห้ยไม่เห็นคุณค่ากุเลยหรอ กุเคยทำนู้นทำนี้ให้นะหรือผมคิดมากไปเอง สุดท้ายผมก็ปล่อยไปอีก
พอช่วงนี้โควิด ไม่ได้ไปเรียนมหาลัยชีวิตวิ่งวนอยู่แต่ในบ้าน หน้าจอคอม หน้าจอมือถือ จึงมาสังเกตชีวิต คนรอบข้างตัวเองขึ้นมาว่า……เราไม่กลุ่มเพื่อนมัธยม แบบกลุ่มไลน์ที่ไว้คุยกันเป็นกรุ๊ปๆ เลยมีแต่กลุ่มใหญ่ ที่เป็นกลุ่มห้องเรียน/กลุ่มกีฬาสี ซึ่งกลุ่มเหล่านี้ก็ไม่มีใครคุยกัน!! นิ่งเงียบมาก จนผมมานั่งเล่นIg private ที่มีเพื่อนที่เราสนิทรู้จักและไว้ใจเท่านั้นที่ฟอลกันมันลงรูปแชทไลน์ ตัวเองจนเรามาสะดุดบางกลุ่มที่แบบ ทำไมกลุ่มเรานี้ไม่ได้อยู่ผมเลือกที่จะไม่ถามและนิ่งเฉยครับแค่กดไลค์แล้วปล่อยไป กลับมาเล่นไอจีหลักผมก็จะมีเพื่อนในclose friend ผมก็จะลงstory แล้วก็เอาคนที่สนิทมาใส่ในcfเรา จนช่วงผ่อนปรนโควิดผมก็นัดเพื่อนไปเที่ยวกัน ตอนเที่ยวผมเห็นเพื่อนที่ผมสนิทใจ เขาให้cfเพื่อนคนนี้ แต่ผมก็ไม่ได้อยู่ในcfมัน ผมรู้สึกแย่และเหมือนไม่มีใครอยากยุ่งด้วย เหมือนผมไม่มีค่าในสายตาพวกเขา
คือจริงๆก็มีลางบอกเหตุผมมาหลายรอบแล้วเช่นตอนไปกินข้าว ที่พอจะชำระใบเสร็จก็แบบ เออๆเดียวถ่ายใบเสร็จลงกลุ่มแล้วโอนกันมาด้วยนะ มันก็มีคนพูดมาว่า ไม่ได้ๆมันไม่ได้อยู่ เหมือนกันเขามีกลุ่มกันมาตั้งนานแล้ว นานมากด้วย ผมไม่เคยไปเป็นส่วนสำคัญของพวกเขาเลยมั้งครับ
ผมรู้สึกแย่มากเวลานึกเรื่องเพื่อนทีไรผมจะรู้สึกdown และชอบตั้งคำถามว่าตัวเองทำอะไรผิด ผมเอาสิ่งเหล่านี้ไปถามเพื่อนมหาลัยมันก็บอกให้เลิกคบเหอะ แต่ผมคงใจไม่แข็งพอ ผมลองเปลี่ยนig ไม่มีใครฟอลตามผมเลย มีแค่เพื่อนมัธยมบางกลุ่มที่ผมพอรู้จักฟอลมา
จนผ่านมาเดือน2เดือนเหมือนพึ่งเห็นเลยกลับมาฟอลผมกลับ สิ่งที่ผมอยากทำคือทำอย่างไรไม่ให้ผมคิดมากกับเรื่องพวกนี้ครับ ผมรู้สึกหดหู่ใจมากเวลาคิดเรื่องพวกนี้ ผมเคยคุยกับพ่อท่านบอกว่าชีวิตคนเราใช่ว่าจะมีเพื่อนกลุ่มเดียวมันก็จริงครับ แต่ผมก็ไม่อยากทิ้งเพื่อนที่รู้จักกันมา6ปี เคยไปเที่ยวด้วยกันกินข้าวกินเหล้า สรุปแล้วใจผมไม่แข็งพอที่จะตัดให้ขาดพวกเขาเหล่านั้นใช่ไหมครับ?? แล้วมีวิธีใหนที่จะทำให้ผมไม่คิดมากได้ไมครับ ยิ่งผมคิดผมยิ่งเครียด ผมกลัวตัวเองจะทนไม่ได้สักวันแล้วทำอะไรตัวเองเจ็บ
(เมื่อเดือนก่อนนัดรวมรุ่นกันเพื่อนในห้องบางคนยังคิดว่าผมอยู่กลุ่มนี้ นานแล้วสนิทกับคนในกลุ่มนี้ แต่ในความเป็นจริงผมแทบจะไม่ได้อยู่ในกลุ่มไลน์หรืออะไรเลยกับพวกเขาเหล่านั้น จนทุกวันนี้เขานัดอะไรกันผมก็แทบจะไม่รับทราบข้อมูลข่าวสารรู้อีกทีคือเขา ถ่ายstoryอยู่ด้วยกัน )
ปัจจุบันก็ยังไปเจอกันอยู่ผ่านการนัดกินข้าว เตะบอลแบบกลุ่มใหญ่ในห้อง
ผมใจไม่แข็งพอใช่ไมครับ?
พอช่วงนี้โควิด ไม่ได้ไปเรียนมหาลัยชีวิตวิ่งวนอยู่แต่ในบ้าน หน้าจอคอม หน้าจอมือถือ จึงมาสังเกตชีวิต คนรอบข้างตัวเองขึ้นมาว่า……เราไม่กลุ่มเพื่อนมัธยม แบบกลุ่มไลน์ที่ไว้คุยกันเป็นกรุ๊ปๆ เลยมีแต่กลุ่มใหญ่ ที่เป็นกลุ่มห้องเรียน/กลุ่มกีฬาสี ซึ่งกลุ่มเหล่านี้ก็ไม่มีใครคุยกัน!! นิ่งเงียบมาก จนผมมานั่งเล่นIg private ที่มีเพื่อนที่เราสนิทรู้จักและไว้ใจเท่านั้นที่ฟอลกันมันลงรูปแชทไลน์ ตัวเองจนเรามาสะดุดบางกลุ่มที่แบบ ทำไมกลุ่มเรานี้ไม่ได้อยู่ผมเลือกที่จะไม่ถามและนิ่งเฉยครับแค่กดไลค์แล้วปล่อยไป กลับมาเล่นไอจีหลักผมก็จะมีเพื่อนในclose friend ผมก็จะลงstory แล้วก็เอาคนที่สนิทมาใส่ในcfเรา จนช่วงผ่อนปรนโควิดผมก็นัดเพื่อนไปเที่ยวกัน ตอนเที่ยวผมเห็นเพื่อนที่ผมสนิทใจ เขาให้cfเพื่อนคนนี้ แต่ผมก็ไม่ได้อยู่ในcfมัน ผมรู้สึกแย่และเหมือนไม่มีใครอยากยุ่งด้วย เหมือนผมไม่มีค่าในสายตาพวกเขา
คือจริงๆก็มีลางบอกเหตุผมมาหลายรอบแล้วเช่นตอนไปกินข้าว ที่พอจะชำระใบเสร็จก็แบบ เออๆเดียวถ่ายใบเสร็จลงกลุ่มแล้วโอนกันมาด้วยนะ มันก็มีคนพูดมาว่า ไม่ได้ๆมันไม่ได้อยู่ เหมือนกันเขามีกลุ่มกันมาตั้งนานแล้ว นานมากด้วย ผมไม่เคยไปเป็นส่วนสำคัญของพวกเขาเลยมั้งครับ
ผมรู้สึกแย่มากเวลานึกเรื่องเพื่อนทีไรผมจะรู้สึกdown และชอบตั้งคำถามว่าตัวเองทำอะไรผิด ผมเอาสิ่งเหล่านี้ไปถามเพื่อนมหาลัยมันก็บอกให้เลิกคบเหอะ แต่ผมคงใจไม่แข็งพอ ผมลองเปลี่ยนig ไม่มีใครฟอลตามผมเลย มีแค่เพื่อนมัธยมบางกลุ่มที่ผมพอรู้จักฟอลมา
จนผ่านมาเดือน2เดือนเหมือนพึ่งเห็นเลยกลับมาฟอลผมกลับ สิ่งที่ผมอยากทำคือทำอย่างไรไม่ให้ผมคิดมากกับเรื่องพวกนี้ครับ ผมรู้สึกหดหู่ใจมากเวลาคิดเรื่องพวกนี้ ผมเคยคุยกับพ่อท่านบอกว่าชีวิตคนเราใช่ว่าจะมีเพื่อนกลุ่มเดียวมันก็จริงครับ แต่ผมก็ไม่อยากทิ้งเพื่อนที่รู้จักกันมา6ปี เคยไปเที่ยวด้วยกันกินข้าวกินเหล้า สรุปแล้วใจผมไม่แข็งพอที่จะตัดให้ขาดพวกเขาเหล่านั้นใช่ไหมครับ?? แล้วมีวิธีใหนที่จะทำให้ผมไม่คิดมากได้ไมครับ ยิ่งผมคิดผมยิ่งเครียด ผมกลัวตัวเองจะทนไม่ได้สักวันแล้วทำอะไรตัวเองเจ็บ
(เมื่อเดือนก่อนนัดรวมรุ่นกันเพื่อนในห้องบางคนยังคิดว่าผมอยู่กลุ่มนี้ นานแล้วสนิทกับคนในกลุ่มนี้ แต่ในความเป็นจริงผมแทบจะไม่ได้อยู่ในกลุ่มไลน์หรืออะไรเลยกับพวกเขาเหล่านั้น จนทุกวันนี้เขานัดอะไรกันผมก็แทบจะไม่รับทราบข้อมูลข่าวสารรู้อีกทีคือเขา ถ่ายstoryอยู่ด้วยกัน )
ปัจจุบันก็ยังไปเจอกันอยู่ผ่านการนัดกินข้าว เตะบอลแบบกลุ่มใหญ่ในห้อง