ช่วยเราด้วยค่ะ อยากได้แนวคิดดีๆ

เราคบกับแฟนคนนี้เป็นคนแรกค่ะ เรารักเขามาก เราคิดว่าเขาจะรับเราได้ทุกอย่างและไม่มีทางบอกเลิกเราแน่นอน ไม่มีทางรักเราน้อยลงแน่นอน เราหวังกับเขาไว้เยอะมากและคิดว่าเขาจะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต เขาสำคัญกับชีวิตเรามาก คิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา เป็นเซฟโซนที่ดี เป็นโลกทั้งใบของเรา เกิดอะไรขึ้นเราจะคิดถึงเขาคนแรก เวลามีปัญหาไม่ทิ้งเราไปไหน เราผูกพันกับครอบครัวของเขามาก ไปหาเขาที่บ้านบ่อยๆ สนิทกับพ่อแม่เขา เราอยู่กับเขาครอบครัวเขาแล้วเรารู้สึกปลอดภัย รู้สึกมีคนเข้าใจ เรามองเขาเป็นครอบครัวของเรา จนเรากับเราทะเลาะกันบ่อยค่ะ เราหาเรื่องทะเลาะจนเขาเริ่มไม่สบายใจที่จะอยู่กับเรา เราพูดทำให้เขาเสียความรู้สึก จนเขาขอเลิกแล้วก็รักเราน้อยลง เราขอร้องอ้อนวอนยังไงเขาก็ไม่กลับมา และไม่ให้โอกาส เขาบอกว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว เราไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เราจะไม่ได้ไปหาพ่อแม่เขาแล้ว วันที่เราจะไม่ได้รับความรู้สึกปลอดภัยนั้นอีกแล้ว เราเสียใจจนร้องไห้ไม่ออก มันจุกมาก มันรู้สึกว่าอะไรบางอย่างหายไป เราคิดถึงอะไรเดิมๆ เราคิดถึงทุกอย่างที่เราไปด้วยกัน ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน คิดถึงทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเขา คิดถึงพ่อแม่สัตว์เลี้ยงของเขาที่เราเป็นคนพาไปซื้อเป็นคนตั้งชื่อ ทุกอย่างมันดีมาก แต่ตอนนี้มันไม่มีแล้วค่ะ มันรู้สึกสูญเสียมาก แค่คิดว่าเขาจะมีแฟนใหม่เข้ามาแทนเรา คนๆนั้นจะได้รับความรักจากเขาจากพ่อแม่เขาแบบที่เราเคยได้รับ มันก็รู้สึกจุกแบบไม่มีแรงยืนเลยค่ะ ภาพในหัวมีแต่ครอบครัวเขามีแต่เขาเต็มไปหมด เรารู้สึกเสียศูนย์มาก ไม่มีใครเข้าใจเราเท่าครอบครัวเขาแล้ว เรายังหวังทุกวันค่ะว่าวันนึงเราจะได้กลับไปยืนในจุดนั้นอีกครั้ง มันรู้สึกปวดหนึบที่ใจมาก มันไม่มีอีกแล้วมันเสียใจ มันปิดรับทุกอย่าง เรารู้สึกไม่ปลอดภัยอีกแล้วไม่มีความสุขในใจอีกแล้ว เราไม่รู้จะลืมได้ยังไง