ขอเกริ่นยาวๆหน่อยครับ
ผมกับแฟนคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย โดยที่เขาจะเป็นรุ่นพี่แต่เราเกิดปีเดียวแค่เขาเรียนก่อนและด้วยประสบการณ์เรียนจบหรือทำงานเขาจะนำผมประมาณเกือบ2ปี เราคบกับมาจะเข้าปีที่ 6 เราสองคนรักกันมาไปเที่ยวไปไหนมาไหนด้วยกันหลายที่ แล้วเมื่อผมเรียนจบผมต้องกลับไปช่วยธุรกิจครอบครัวที่บ้านที่ตจว. เรา2 คนอยุ่กันคนละที่มาเป็นเวลา 2 ปีครึ่งแล้ว แต่เรายังกลับไปหาเขาไปๆมาๆตลอด เราก็โทรคุยกันตอบ ตอบบ้างไม่ตอบบ้างตามเวลาที่เราว่าง แต่ระหว่างทางที่อยู่เราไม่เคยคิดจะนอกใจ โดยที่เราคิดว่าอนาคตทำงานเก็บเงินสักก้อนแล้วกลับไปทำธุรกิจเล็กๆกับเขาโดยที่จะสามารถเลี้ยงตัวเราละเขาได้ แต่ธุรกิจที่เราจะทำนั้นมันต้องใช้เงินมาและก็ระยะเวลา เราเลยทำงานอยากบ้าคลั่ง จนบางที่ก็ไม่ได้คุยก่อน บางที่คุยกันเราก็เคลียดเรื่องงานจนไม่รู้มีอารมณ์จะคุยด้วย ก็มีทะเลาะกันบ้างตามภาษาคู่รักทั่วไป จนเราสองคนก็ต่างใช้ชีวิตของตัวเองเราก็ทำงานของเรา เขาก็ทำงานของเขา เวลาชีวิตประจำวันเราก็ต่างกันไปคุยกันก็มีแต่ปัญหาเดิมๆ จนหลังคลายล็อคดาวน์เราได้มีโอกาสกลับไปหาเขา แต่กลับเขากับไม่รู้สึกดีใจเหมือนครั้งก่อนที่เคยกลับมา กลับมาหยุดเขาก็อยู่บ้านเฉยๆเราถามอยากไปเที่ยวไหนมั้ยเขาก็บอกไม่ได้อยากไปไหนเป็นพิเศษ
กลับมาก็เหมือนต่างคนต่างอยู่กัน เราจะไปช่วยเขาทำครัวก็กลายเป็นว่าไปเกะกะวุ่นวายมากกว่าแค่เราอยากจะหาเวลาทำอะไรร่วมกันก็เป็นผิด แต่พอถึงวันที่ต้องจากกันเขาก็บอกว่าเหงาอีกแล้วเขาบอกกับผมว่าไปๆมาๆแบบนี้อย่ามาเลยดีกว่ามันเสียความรู้ แต่ผมก็เข้าใจผมมีหน้าที่ที่ต้องทำ เคยชวนเขามาที่งานที่นี้ด้วยกันมั้ยเขาก็กลัวพ่อแม่เขาจะว่าและก็กลัวพ่อแม่เขาจะไม่มีใครดูแล ผมก็ไม่รู้จะแก้ไขยังไง
***หลังจากผมพักร้อนกลับมาก็ลุยงานต่อแบบเยอะมากมายระหว่างที่เราไม่อยู่ ก็วุ่นวายมากจนไม่มีเวลาตอบเขา
ตอนเขาโทรหาเราก็ตัดสายทิ้งเพราะว่าประชุมอยู่ กลับมาบ้านบางทีเหนื่อยหลับจนลืมโทรหา เขาก็ไม่ค่อยตอบไม่ตามไม่ค่อยถามไถแบบเหมือนก่อน จนเรารู้สึกได้เย็นวันนึ่งเราโทรหาเขาแล้วเสียงเขาก็นึ่งๆเงียบๆผิดปกติเราเลยถามมีอะไรรึป่าวเขาก็บอกว่า ' เราห่างกันดีมั้ย ' ใจผมนี่แตกสลายเลย มีแต่คำถามในหัวว่า ทำไม, อะไร, เพราะอะไร ,ไม่ดีตรงไหน เพราะผมรู้ดีว่าการห่างมันคือการบอกเลิกแบบโคตร คลาสสิค แต่ผมรักเขามาก็ไม่ยอมตกลงวันเราคุยกันเป็น ชม. แต่เขาก็บอกผมว่ายังรักผมอยู่ และก็ไม่มีคนอื่นเลย ผมเลยถามกลับไปว่าความว่าห่างเท่ากับเราทั้งสองเปิดโอกาสให้คนอื่นเข้ามาหานะ มันไม่ใช่ต่างคนต่างอยู่ แต่สุดท้ายปลายทางมันคือเลิกลากันอยู่ดี ถามเขาว่าหมดรักแล้วหรอ เขาก็ตอบไปว่าก็เหมือนเดิมแต่มันแค่น้อยลง เขาก็บอกถ้าคบกันไปทำงานก็คนละที่แล้วเมื่อจะอยู่ด้วยกันสักที่รอมาจนรอไม่ไหวแล้วไม่มีอะไรจะดีขึ้น ถึงคบไปมันก็เป็นแบบนี้ไปเลื่อยๆก็ไม่โอเคผมเลยบอกแผนของผมว่าขอเวลาอีก5 ปีผมจะกลับไปอยู่ด้วย แล้วขอเวลาอีก3 ปีผมจะขอเธอแต่งงาน ก็อายุประมาณ30 ปีพอดีเธอก็บอกว่าไม่อยากรอแล้ว 😭😭 ตอนนี้ผมสับสนไปหมด จากเหมือนกันเขาวิ่งตามผม จนตอนนี้กลายเป็นผมต้องวิ่งตามเขา กลัวที่จะมีคนอื่นที่จะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา จนตอนนี้ผมคิดมากและระแวงไปหมด ทำไรนิดทำไรหน่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวเขาหน่อยก็กลายเป็นโดนว่าจากที่ไม่เคยโดนเลย แล้วก็มาบอกว่าขอมีพื้นที่ส่วนตัวหน่อยนะ
ผมควรทำไงดีผมไม่อยากเลิกครับ 😭😭
เมื่อวันหนึ่งแฟนผมขอ ห่างทั้งๆที่ยังบอกผมว่ายังรักกันอยู่ ??
ผมกับแฟนคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย โดยที่เขาจะเป็นรุ่นพี่แต่เราเกิดปีเดียวแค่เขาเรียนก่อนและด้วยประสบการณ์เรียนจบหรือทำงานเขาจะนำผมประมาณเกือบ2ปี เราคบกับมาจะเข้าปีที่ 6 เราสองคนรักกันมาไปเที่ยวไปไหนมาไหนด้วยกันหลายที่ แล้วเมื่อผมเรียนจบผมต้องกลับไปช่วยธุรกิจครอบครัวที่บ้านที่ตจว. เรา2 คนอยุ่กันคนละที่มาเป็นเวลา 2 ปีครึ่งแล้ว แต่เรายังกลับไปหาเขาไปๆมาๆตลอด เราก็โทรคุยกันตอบ ตอบบ้างไม่ตอบบ้างตามเวลาที่เราว่าง แต่ระหว่างทางที่อยู่เราไม่เคยคิดจะนอกใจ โดยที่เราคิดว่าอนาคตทำงานเก็บเงินสักก้อนแล้วกลับไปทำธุรกิจเล็กๆกับเขาโดยที่จะสามารถเลี้ยงตัวเราละเขาได้ แต่ธุรกิจที่เราจะทำนั้นมันต้องใช้เงินมาและก็ระยะเวลา เราเลยทำงานอยากบ้าคลั่ง จนบางที่ก็ไม่ได้คุยก่อน บางที่คุยกันเราก็เคลียดเรื่องงานจนไม่รู้มีอารมณ์จะคุยด้วย ก็มีทะเลาะกันบ้างตามภาษาคู่รักทั่วไป จนเราสองคนก็ต่างใช้ชีวิตของตัวเองเราก็ทำงานของเรา เขาก็ทำงานของเขา เวลาชีวิตประจำวันเราก็ต่างกันไปคุยกันก็มีแต่ปัญหาเดิมๆ จนหลังคลายล็อคดาวน์เราได้มีโอกาสกลับไปหาเขา แต่กลับเขากับไม่รู้สึกดีใจเหมือนครั้งก่อนที่เคยกลับมา กลับมาหยุดเขาก็อยู่บ้านเฉยๆเราถามอยากไปเที่ยวไหนมั้ยเขาก็บอกไม่ได้อยากไปไหนเป็นพิเศษ
กลับมาก็เหมือนต่างคนต่างอยู่กัน เราจะไปช่วยเขาทำครัวก็กลายเป็นว่าไปเกะกะวุ่นวายมากกว่าแค่เราอยากจะหาเวลาทำอะไรร่วมกันก็เป็นผิด แต่พอถึงวันที่ต้องจากกันเขาก็บอกว่าเหงาอีกแล้วเขาบอกกับผมว่าไปๆมาๆแบบนี้อย่ามาเลยดีกว่ามันเสียความรู้ แต่ผมก็เข้าใจผมมีหน้าที่ที่ต้องทำ เคยชวนเขามาที่งานที่นี้ด้วยกันมั้ยเขาก็กลัวพ่อแม่เขาจะว่าและก็กลัวพ่อแม่เขาจะไม่มีใครดูแล ผมก็ไม่รู้จะแก้ไขยังไง
***หลังจากผมพักร้อนกลับมาก็ลุยงานต่อแบบเยอะมากมายระหว่างที่เราไม่อยู่ ก็วุ่นวายมากจนไม่มีเวลาตอบเขา
ตอนเขาโทรหาเราก็ตัดสายทิ้งเพราะว่าประชุมอยู่ กลับมาบ้านบางทีเหนื่อยหลับจนลืมโทรหา เขาก็ไม่ค่อยตอบไม่ตามไม่ค่อยถามไถแบบเหมือนก่อน จนเรารู้สึกได้เย็นวันนึ่งเราโทรหาเขาแล้วเสียงเขาก็นึ่งๆเงียบๆผิดปกติเราเลยถามมีอะไรรึป่าวเขาก็บอกว่า ' เราห่างกันดีมั้ย ' ใจผมนี่แตกสลายเลย มีแต่คำถามในหัวว่า ทำไม, อะไร, เพราะอะไร ,ไม่ดีตรงไหน เพราะผมรู้ดีว่าการห่างมันคือการบอกเลิกแบบโคตร คลาสสิค แต่ผมรักเขามาก็ไม่ยอมตกลงวันเราคุยกันเป็น ชม. แต่เขาก็บอกผมว่ายังรักผมอยู่ และก็ไม่มีคนอื่นเลย ผมเลยถามกลับไปว่าความว่าห่างเท่ากับเราทั้งสองเปิดโอกาสให้คนอื่นเข้ามาหานะ มันไม่ใช่ต่างคนต่างอยู่ แต่สุดท้ายปลายทางมันคือเลิกลากันอยู่ดี ถามเขาว่าหมดรักแล้วหรอ เขาก็ตอบไปว่าก็เหมือนเดิมแต่มันแค่น้อยลง เขาก็บอกถ้าคบกันไปทำงานก็คนละที่แล้วเมื่อจะอยู่ด้วยกันสักที่รอมาจนรอไม่ไหวแล้วไม่มีอะไรจะดีขึ้น ถึงคบไปมันก็เป็นแบบนี้ไปเลื่อยๆก็ไม่โอเคผมเลยบอกแผนของผมว่าขอเวลาอีก5 ปีผมจะกลับไปอยู่ด้วย แล้วขอเวลาอีก3 ปีผมจะขอเธอแต่งงาน ก็อายุประมาณ30 ปีพอดีเธอก็บอกว่าไม่อยากรอแล้ว 😭😭 ตอนนี้ผมสับสนไปหมด จากเหมือนกันเขาวิ่งตามผม จนตอนนี้กลายเป็นผมต้องวิ่งตามเขา กลัวที่จะมีคนอื่นที่จะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา จนตอนนี้ผมคิดมากและระแวงไปหมด ทำไรนิดทำไรหน่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวเขาหน่อยก็กลายเป็นโดนว่าจากที่ไม่เคยโดนเลย แล้วก็มาบอกว่าขอมีพื้นที่ส่วนตัวหน่อยนะ
ผมควรทำไงดีผมไม่อยากเลิกครับ 😭😭