บางทีผมก็ถามตัวเองบ่อยๆนะ ว่าผมดูเป็นคนดีไหม ดีพอจะมีแฟนหรือเปล่า

ผมต้องบอกก่อน ตอนนี้ผมอายุ22-23 วัยกำลังอยากมีแฟนเลย แต่ก็ไม่มีสักที ถามว่าทำไม ผมให้นึกภาพตามนะ สูง185 น้ำหนัง115 หัวล้าน ประมาณนี้ ตอนสมัยผมเรียนปวช-ปวส ผมชอบใครผมก็ไม่เคยพูดนะ แค่แอบดู แอบถามถึงห่างๆ เพราะสารรูปผมมันดูไม่ได้เลย แล้วทุกๆวันผมก็จะโดนเอาไปล้อในกลุ่มผู้หญิงว่า"เห้ยๆ แฟนมาอ่ะ" บางทีก็ตะโกนมาหาผมว่า "เธอๆ เพื่อนเราชอบอ่ะ" แล้วรู้ไหมอะไรที่ทำให้ผมเจ็บ ก็คือคำตอบเหล่านั้น "กูเอาคนแบบนั้นหรอก อ้วนก็อ้วน ดำก็ดำ บลาๆๆ" ผมก็ทำเป็นไม่ได้ยิน และเดินไป เจอมาตลอดเวลาที่เรียนวิลัยฯ ผมเลยตัดใจ เลยหาจีบคนในfacebook คืออ่านไม่ตอบอ่ะธรรมดาไป ผมเจอแบบ ทักไปแล้วblockอ่ะ จากเพื่อนมีอยู่1200+ ตอนนี้เหลือ600+ ผมว่าผมก็ทักเหมือนๆผู้ชายทั่วไปนะ "หวัดดีคับ,สวยจังชื่ออะไรหรอ,เห็นโพสต์ว่าโสดเลยมาสมัครเป็นคนคุยครับ,ขอโทษนะครับ ขอคุยกับนางฟ้าสวยๆในรูปโปรหน่อยครับ,หวัดดีครับ เห็นช่องแชทนี้ว่าง ผมเลยจะเอาหัวใจมาถมให้" ประมาณนี้ แล้วก็บล็อคบ้างลบเพื่อนบ้าง คือส่วนมากก็ทักดีๆแหละ ไม่ค่อยได้ทักเสี่ยวๆแบบนี้หรอก แล้วปัจจุบันนี้ผมได้มีแฟน แต่ได้มาจากการเปย์ หมดไปเยอะอยู่ กว่าจะได้คำว่าแฟน แต่เวลาคุยกัน ไม่ว่าจะถามอะไร ไม่ว่าจะชวนคุยเรื่องอะไร ก็ชอบตอบแบบ "จ้ 55 อื ออ ค่ <3" แค่นี้เลย ไม่ได้เวอร์นะ นี่มันเรื่องจริงไม่อิงนิยายเลย ผมก็หมดความอดทน ผมเลยเงียบไปทั้งวันเลย วันต่อมานางทักมาบอกว่า"หายเลยนะ ไม่อยากคุยด้วยหรอ" ผมก็บอกป่าวและคุยเหมือนเดิม แล้วก็เข้าสู่วงจรเดิม"จ้ 55 อื ออ ค่ <3" ผมอยากเลิก แต่ก็ไม่มีที่ไป ผมได้มานั่งทบทวนเรื่องความรักตัวเอง ทำไมผมชอบเจออะไรแบบนี้ ผมก็ถามเพื่อน ถามคนรู้จัก คือถามจริงจังเลยว่า"ผมไม่ใช่คนดีหรอ แค่ผมรูปลักษณ์ไม่ดี มันสำคัญด้วยหรอ มันแปลว่าผมไม่ต้องการความรักหรอ" คือ ผมก็ไม่ได้หลงตัวเองหรอกว่าเป็นคนดี แล้วก็ไม่รู้หรอกว่าคนดีในสายตาคนอื่นวัดจากอะไร ผมก็แค่ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่สัก ไม่เที่ยวกลางคืน ไม่เคยโกหก ไม่เคยผิดคำพูดคำสัญญา ขยัน เรียนเก่ง สุภาพ เรียบร้อย แต่งตัวดี วันๆนั่งเฝ้าแต่คอม คือถ้าบอกให้ไปลดความอ้วน ทำตัวเองให้ดูดี คุณเชื่อไหมทุกวันนี้ผู้หญิง(บางคน)มีแฟนแล้วยังมานั่งเลื่อนดูรูปผู้ชายหล่อๆอยู่เลย แล้วต้องหล่อต้องเท่แค่ไหนถึงจะพอล่ะ? ผมเลยเป็นคนดีเพื่อที่จะได้มีใครเห็นสิ่งดีๆในตัวผมบ้าง(จริงๆผมก็ถูกสอนมาดีอยู่แล้ว) แต่ก็ไม่มีใครเห็น เขามองเห็นเปลือกนอกของผมแล้วก็ปิดใจไม่ทำความรู้จักผมเลย ผู้คนมักพูดว่า"คนที่ไม่ได้มองคนที่หน้าตาก็มี"มันเป็นคำพูดคลาสสิคมากเลยนะ แต่ผมไม่เคยเจออ่ะ ทั้งในชีวิตจริง รอบตัว ในมหาลัย ในต่างจังหวัด ในกรุงเทพ ไม่อ่ะ ไม่เคยเจอสักคน ผมคิดว่านะ บางทีความดีมันมีค่าน้อยกว่าหน้าตานะ ถ้าคนที่บอกว่าอายุแค่นี้ยังต้องเจอคนอีกเยอะ ผมก็อยากจะถามเหมือนกัน ว่าเมื่อไหร่ล่ะ? ปีหน้าผมก็จบปี4และทำงานละ ใช้ชีวิตเช้าไปทำงานเย็นกลับบ้าน แล้วไหนล่ะชีวิตวัยรุ่นผม ไหนล่ะชีวิตรักผม ต้องรอให้ไม่มีเวลารักใครใช่ไหมถึงจะมีคนมาให้รัก สุดท้ายนี้ ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดมันจะเป็นแค่โลกในกะลาเล็กๆสำหรับคนอื่นหรือป่าว พี่ๆบางคนที่แก่กว่าอาจจะมองว่าผมเด็กอย่างงั้นอย่างงี้ แต่เชื่อผมเหอะมันคือความจริง ผมก็ได้เด็กจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร และมันก็แค่สิ่งที่ผมเจอมาตลอด ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน จบครับ