สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
แนะนำตัวคร่าว ๆ นะครับ ผมอายุ 22 ปี เพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยครับ
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมค่อนข้างทำตามในสิ่งที่พ่อแม่พูดมา คงเพราะด้วยการปลูกฝังแบบ
ห้ามเถียงผู้ใหญ่ด้วยมั้งครับ แต่ในใจของผมคิดตรงข้ามกับพ่อแม่เสมอมา
สมัยมัธยมปลาย พ่อแม่บอกให้ผมเรียนสายวิทย์-คณิตด้วยชุดความคิดที่ว่าสายวิทย์เลือกเรียนอะไรก็ได้
แต่ในใจผมอยากเรียนศิลป์ภาษามากกว่า ท่านบอกว่าตอนแอดมิชชันค่อยเลือกสิ่งที่อยากเรียน ซึ่งผมอยากเรียนสายนิเทศ
พอช่วงใกล้แอดจริง ๆ ผมโดนกดดันอย่างหนักมาว่าเรียนอะไรที่เป็นวิชาชีพ วิศวกร แพทย์สิ แล้วเรียนจบอยากทำอะไรค่อยทำ
สุดท้ายผมตัดสินใจเรียนวิศวกรรมศาสตร์ด้วยความไม่เต็มใจครับ กว่าจะจบได้ทรมานมากครับ แถมเกรดที่จบมาก็อยู่ที่ 2.1X
ตลอดระยะเวลาที่เรียนผมโกรธพ่อแม่มากครับที่ทำให้ผมเหมือนตกนรกตลอดเวลา แต่ไม่ได้พูดไปหรอกครับ ผมเคยพูดว่าผมเหนื่อย
ท่านบอกว่าผมเป็นคนตัดสินใจมาเอง ซึ่งก็ถูกของท่าน หลังจากนั้นเลยไม่ได้พูดอะไรอีก ไม่เคยบอกเรื่องเกรดอะไรเลยจนวันที่เรียนจบ
ณ วันนี้ผมยังคนโดนกดดันให้เลือกสมัครงานอันนั้นสิ อันนี้สิ อยากให้ไปทำราชการ รัฐวิสาหกิจ ซึ่งไม่ใช่งานที่ผมอยากทำ
สุดท้ายแล้วผมยังคงไม่ได้เลือกในสิ่งที่อยากทำอยู่ดีครับ ท่านบอกรอมีเงินก่อนแล้วอยากทำอะไรก็ทำ (ผมยังคงว่างงานอยู่)
ท่านยังคงห้ามผมขับรถ วิจารณ์การแต่งตัว สอดส่องการใช้งาน Social Media ต่าง ๆ ของผมแล้วมาบอกว่าอันนั้นอันนี้ไม่ดี ลบไปซะ
ผมโกรธพ่อแม่น้อยลงแล้วครับ พยายามเข้าใจถึงความแตกต่างของ Generation แต่มันช่างบั่นทอนจิตใจเหลือเกิน อยากออกจากบ้าน
อยากรีบประสบความสำเร็จ มีรายได้มั่นคงแล้วหนีไป ไม่อยากได้ยินอะไรทิ่มแทงความรู้สึกอีก อยากบอกความในใจในสิ่งที่พวกท่านทำ
จริง ๆ เคยพยายามแล้วครับแต่ไม่ประสบผลสำเร็จเท่าไหร่ ผมเริ่มเถียงพวกท่านมากขึ้น แต่ผมเบื่อที่จะทำแล้วครับ มันน่าอึดอัด
สุดท้ายแล้วผมก็ไม่อยากลาจากพ่อแม่ไปแบบที่ในชีวิตนี้ไม่ได้เล่าอะไรในใจให้พวกท่านได้ฟังเลยครับ
กว่าจะได้เป็นเจ้าของชีวิตจริง ๆ คือเมื่อไหร่กันนะ
มีใครเจอเหตุการณ์แบบผม รบกวนช่วยแนะนำหรือเล่าสู้กันฟังด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
กว่าจะได้เป็นเจ้าของชีวิตจริง ๆ คือเมื่อไหร่กันนะ
แนะนำตัวคร่าว ๆ นะครับ ผมอายุ 22 ปี เพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยครับ
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมค่อนข้างทำตามในสิ่งที่พ่อแม่พูดมา คงเพราะด้วยการปลูกฝังแบบ
ห้ามเถียงผู้ใหญ่ด้วยมั้งครับ แต่ในใจของผมคิดตรงข้ามกับพ่อแม่เสมอมา
สมัยมัธยมปลาย พ่อแม่บอกให้ผมเรียนสายวิทย์-คณิตด้วยชุดความคิดที่ว่าสายวิทย์เลือกเรียนอะไรก็ได้
แต่ในใจผมอยากเรียนศิลป์ภาษามากกว่า ท่านบอกว่าตอนแอดมิชชันค่อยเลือกสิ่งที่อยากเรียน ซึ่งผมอยากเรียนสายนิเทศ
พอช่วงใกล้แอดจริง ๆ ผมโดนกดดันอย่างหนักมาว่าเรียนอะไรที่เป็นวิชาชีพ วิศวกร แพทย์สิ แล้วเรียนจบอยากทำอะไรค่อยทำ
สุดท้ายผมตัดสินใจเรียนวิศวกรรมศาสตร์ด้วยความไม่เต็มใจครับ กว่าจะจบได้ทรมานมากครับ แถมเกรดที่จบมาก็อยู่ที่ 2.1X
ตลอดระยะเวลาที่เรียนผมโกรธพ่อแม่มากครับที่ทำให้ผมเหมือนตกนรกตลอดเวลา แต่ไม่ได้พูดไปหรอกครับ ผมเคยพูดว่าผมเหนื่อย
ท่านบอกว่าผมเป็นคนตัดสินใจมาเอง ซึ่งก็ถูกของท่าน หลังจากนั้นเลยไม่ได้พูดอะไรอีก ไม่เคยบอกเรื่องเกรดอะไรเลยจนวันที่เรียนจบ
ณ วันนี้ผมยังคนโดนกดดันให้เลือกสมัครงานอันนั้นสิ อันนี้สิ อยากให้ไปทำราชการ รัฐวิสาหกิจ ซึ่งไม่ใช่งานที่ผมอยากทำ
สุดท้ายแล้วผมยังคงไม่ได้เลือกในสิ่งที่อยากทำอยู่ดีครับ ท่านบอกรอมีเงินก่อนแล้วอยากทำอะไรก็ทำ (ผมยังคงว่างงานอยู่)
ท่านยังคงห้ามผมขับรถ วิจารณ์การแต่งตัว สอดส่องการใช้งาน Social Media ต่าง ๆ ของผมแล้วมาบอกว่าอันนั้นอันนี้ไม่ดี ลบไปซะ
ผมโกรธพ่อแม่น้อยลงแล้วครับ พยายามเข้าใจถึงความแตกต่างของ Generation แต่มันช่างบั่นทอนจิตใจเหลือเกิน อยากออกจากบ้าน
อยากรีบประสบความสำเร็จ มีรายได้มั่นคงแล้วหนีไป ไม่อยากได้ยินอะไรทิ่มแทงความรู้สึกอีก อยากบอกความในใจในสิ่งที่พวกท่านทำ
จริง ๆ เคยพยายามแล้วครับแต่ไม่ประสบผลสำเร็จเท่าไหร่ ผมเริ่มเถียงพวกท่านมากขึ้น แต่ผมเบื่อที่จะทำแล้วครับ มันน่าอึดอัด
สุดท้ายแล้วผมก็ไม่อยากลาจากพ่อแม่ไปแบบที่ในชีวิตนี้ไม่ได้เล่าอะไรในใจให้พวกท่านได้ฟังเลยครับ
กว่าจะได้เป็นเจ้าของชีวิตจริง ๆ คือเมื่อไหร่กันนะ
มีใครเจอเหตุการณ์แบบผม รบกวนช่วยแนะนำหรือเล่าสู้กันฟังด้วยนะครับ ขอบคุณครับ