จากเพื่อนต้องเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น......

คือเรามีเพื่อนในวัยเด็กอยู่คนนึงที่สนิทกันมากๆตั้งแต่เราอยู่ประถมเขาอายุอ่อนกว่าเรา2-3ปีเล่นกันมาตั้งแต่เด็กจนวันนึงเราอยู่มัธยมปีที่2เทอม2เราต้องย้ายไปอยู้กรุงเทพกับพ่อกระทันหันก็เลยต้องห่างจากเพื่อนคนนี้ไปก่อนไปเราก็บอกเขาว่าเราสัญญาว่าถ้าเราจบม.6เราจะกลับมาหาเขาเขาก็บอกกับเราว่าเขาจะรอแต่เขาก็บอกเราว่าไม่อยากให้เราไปแต่มันก็จำเป็นต้องไปจริงๆแต่เราก็กลับมาหาเขาทุกครั้งที่มีโอกาสได้กลับมาปีละครั้งบ้าง2ปีครั้งบ้างแต่ก็จะกลับมาหาทุกครั้งไม่ว่าจะได้เจอกันนานหรือแปปเดียวก็ขอให้ได้มาเจอกัน จนเราก็จบม.6จริงๆเราเลยได้กลับมาอยู่ที่เดิมแล้วเราก็ไปหาเขาอยู่บ่อยๆมาหาทุกวันแต่ด้วยความวัยมันโตกันทั้งคู่ก็จะมีเขินๆเกร็งๆกันบ้างแต่ก็มาหากันทุกวัน ช่วงนั้นเขามีแฟนของเขาเป็นตัวเป็นตนเราก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไรนะไม่รู้สึกว่าชอบหรืออะไรด้วยซ้ำแต่คิดแค่ว่าเป็นห่วงแบบเพื่อนไม่ก็พี่สาวห่วงน้องชายอารมณ์ประมาณนั้น แล้วมีอยู่วันนึงเพื่อนคนนี้โดนแม่ไล่ออกจากบ้านก็เลยทักมาหาเรา ซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวที่สนิทที่สุด เพื่อขอมานอนด้วยวันนึง เราก็ให้มาแต่ไม่ได้คิดว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้าย ที่สิ้นสุดคำว่าเพื่อน เพราะเรากับเขาดันไปมีอะไรกันทั้งๆที่เขาก็มีแฟนนะ เราก็ไม่เข้าใจว่าเรากับเขาทำไปได้ยังไงถ้าไม่ได้รู้สึกดีต่อกัน และหลังจากวันนั้นเขาก็ลงทุนเลิกกับแฟนเพื่อเลือกเรา เพราะแฟนเขามาจับได้ เขาพูดกับเราว่าเขาคบกับแฟนเขาไม่ถึงปีเลย เขาอยู่กับเรามาจะ10ปีอยู่แล้ว มากกว่าครึ่งชีวิตเขาอีก เเต่เรา2คนก็ไม่ได้ขยับความสัมพันไปมากกว่าเพื่อนนะก็ยังคงเป็นเพื่อนที่มากกว่าเพื่อนแบบนี้มาโดยตลอด เราก็ไปๆมาๆบ้านเขากับบ้านเราตลอด จนช่วงนึงเราเริ่มทำงานก็ห่างๆกับเขาไม่ได้ไปเจอกันประมาณ2อาทิตย์ ปกติจะต้องเจอกันทุกอาทิตย์ อาทิตย์ละ2-3วัน แต่หลังจากที่เราเริ่มทำงานก็ห่างกัน แล้วเราก็รู้สึกแปลกๆกับร่างกายหลายอย่าง จนมารู้อีกทีก็คือเรากำลังตั้งท้องกับเพื่อนคนนั้น เราช็อคมากทำไรไม่ถูก ตั้งสติได้ก็บอกครอบครัวตัวเองก่อน แล้วเราก็พาครอบครัวไปบอกฝั่งเพื่อนเรา แต่ด้วยความที่พ่อกับแม่ฝั่งนั้นเขาชอบเราอยู่แล้ว อยากได้เรามาเป็นลูกอยู่แล้วเขาก็บอกจะรับผิดชอบเราทุกอย่างเอง ให้เราเก็บของมาอยุ่บ้านนี้กับเขา แต่วันนั้นเพื่อนเราที่เป็นพ่อเด็กไม่อยู่บ้าน ขับรถออกไปบ้านเพื่อนเพราะหนีปัญหาไม่กล้าสู้หน้าครอบครัวเรา แต่ตอนขนของมาอยู่บ้านกับเขาช่วงแรกๆเขาก็ดีกับเราทุกอย่างแบบที่เขาเคยดีมาตลอดนอนด้วยกันใช้ชีวิตกันแบบผัวเมีย แต่พอนานเข้าๆเราแพ้ท้องเราเบื่อขี้หน้าเพื่อนเรามากแทบไม่อยากเห็นหน้าก็เริ่มห่างๆกันมีปากเสียงกัน จนถึงขั้นเกือบต่อยกันทั้งๆที่เราก็ท้อง และที่ผ่านมาตลอด10ปีเขาไม่ใช่คนมีนิสัยแบบนี้เลย จนทุกวันนี้ก็ห่างกันแทบไม่ค่อยคุยกันใช้ชีวิตกันแบบตัวใครตัวมัน แต่ยังดีที่พอเราบอกให้เขาเจาะเลือดตรวจกลัวเขาเป็นธาลัสซิเมียเขาก็ไปให้นะไม่ขัดขืน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น ที่เราทะเลาะกันเขาเคยพูดมาคำนึงทำเอาเราน้ำตาตกคือ คำว่า เขาไม่แน่ใจว่าเด็กในท้องเป็นของเขา แต่ทุกวันนี้พอเราพึ่งพาเขาไม่ได้เราก็ไม่อยากให้พ่อแม่เขาลำบากเลยหาอะไรทำขายของออนไลน์จนมีเงินใช้ตลอดไม่ขาดเขาก็เริ่มขอยืมเงินเราขอๆๆๆๆๆกว่าจะคืนแต่ก็คืนนะ จนเราท้อไปหมด ว่าเออเขาเด็กเขายังทำงานอะไรไม่ได้คิดไรยังไม่ได้เราต้องทนไปถึงเมื่อไหร่ แต่เพราะพ่อแม่เขาดีกับเราเราเลยอยู๋ได้โดยไม่ได้อึดอัดอะไร เราแค่อยากรู้ว่าถ้าคลอดออกมาเขาจะคิดได้และดูแลเรากับลูกรึป่าว แล้วความสัมพันที่เป็นอยู่มันคืออะไร