คือเราอายุ19ค่ะ จะบอกว่าเรารส.แย่มากกับสิ่งที่ตัวเองเป็น เรากลัวที่จะเผชิญหน้ากับความตึงเครียด กับปัญหาในชีวิต หากมีแค่ทางเล็กๆให้เราวิ่งหนีเราก็ทำทุกครั้ง เราจบที่ร้องไห้และหนีออกมาตลอด เราไม่รู้ว่าทำไมเราไม่เคยสู้เลย หรือเวลามีอะไรหลายๆอย่างให้เราต้องรับผิดชอบ เราจะไม่มีฟีลจะทำอะไร อะไรที่เคยชอบเราก็จะหมดไฟ ไม่อยากฟังเพลง ไม่อยากกินอะไร ไม่อยากพูดกะเพื่อน เหมือนเราจะโฟกัสกับสิ่งที่เราแบกอยู่ คือตอนนี้เรามีเรื่องขึ้นมหาลัยกลัวไม่มีเพื่อน เพราะหลายคนในคณะเขาก็มาจากที่ใกล้ๆกัน เรื่องเรียนต้องอ่านหนังสือเอง เรื่องยื่นทุนดำเนินการวุ่นวายที่สุดในโลก เรื่องทำงานต้องไปทำงานครั้งแรก แต่ละอย่างมันมีอะไรวุ่นวายซับซ้อนมาก เราก็วิตก กังวล เนี่ยค่ะ ความวิตกมันก็บั่นทอนแล้ว ละเราต้องมารส.แย่ที่เราเห็นตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้ เรายิ้มรับต่อสู้ปัญหา หรือความยุ่งเหยิงไม่ได้ คือควรทำยังไงดีคะ เราอยากเลิกเป็นแบบนี้ เราไม่อยากอ่อนแอเลยค่ะ ทุกคนผ่านมันไปได้ยังไง อย่าตำหนิอะไรเราเลยนะคะถ้าเราดูปวกเปียกกับชีวิตเกินไป ถ้าเลือกได้เราคงไม่อยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน
ทุกคนเคยรู้สึกว่าตัวเองไม่เก่งพอที่จะโตเป็นผู้ใหญ่มั้ยคะ เราเครียดมากๆ