อยากออกจากการเป็นคนโลกส่วนตัวสูง

หนูเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนก็ยังไม่รู้ตัวป้าแม่หรือคนในครอบครัวคนไหนก็บอกว่าหนูโลกส่วนตัวสูง หรือตัวเองโลกแคบก็ไม่รู้ รู้สึกเข้าไปอยู่ในคนหมู่มากได้ไม่นานอยู่ไปแล้วรู้สึกเบื่อเลี่ยงได้ก็เลี่ยงตลอด ไม่ชอบสังสรรค์ถึงไปก็ไปนั่งเฉยๆเพลงแบบไหนที่จะทำให้สามารถลุกไปเต้นกับเพื่อได้บนโลกนี้ยังไม่มีบางทีก็ออกมาฟังเพลงเงียบๆคนเดียวหรือแค่อยู่บ้านเฉยๆก็รู้สึกมีความสุขแล้ว หมดไฟหรือเพราะอะไรก็ไม่รู้คือไม่อยากเรียนไม่อยากอ่านหนังสือทั้งที่ตอนอยากเข้ามหาลัยก็ทุรนทุรายแทบตายจนได้เรียน มันรู้สึกเบื่อที่จะต้องทำ ทั้งที่ใจบอกต้องทำแต่ก็ไม่ทำนอนมองเพดานได้เป็นชั่วโมง มันไม่มีความสุขกับอะไรเลย แต่ก็ไม่ได้เศร้านะคะ ไม่เคยเศร้าเรื่องความรักด้วยเพราะไม่ได้สนใจมากนัก มันควรจะมีอะไรสักอย่างใช่มั้ยคะที่ทำให้ยิ้มหรือมีความสุขได้ ไม่ว่าจะเป็น คน สัตว์ สิ่งของ หรือสถานที่สวยๆสักแห่ง แต่สถานที่ที่สบายใจที่สุดคือการอยู่บ้าน  บางทีก็ลำคานที่ตัวเองเป็นแบบนี้ คือไม่เข้าใจตัวเองเท่าใหร่หนะค่ะ พยายามหลายครั้งเลยที่จะเข้าหาผู้คนทำตัวให้สนุกสนานแต่สุดท้าย ก็กลับมาอยู่จุดที่ตัวเองสบายใจ ก็คืออยู่เฉยๆ มันทำให้ต่อบทสนทนากับใครก็ไม่เป็นนอกจากเขาจะถามมาถึงตอบไป หน้านิ่งด้วยค่ะเป็นข้อเสียอย่างมากแต่เป็นมานานแล้วตั้งแต่เกิด ดูหนัง เดินตลาด ไปไหนมาไหนก็ไปคนเดียวไม่ได้รู้สึกขาดหาย ชอบคุยกับตัวเองด้วยก็สังเกตด้วยค่ะนี้คือรู้ตัวเองเพราะเป็นประจำเวลาเลือกซื้อของ และมันก็คงไม่เป็นเรื่องดีเลย ต้องเรียนมหาลัยต้องเข้าสังคมมากมาย  อีกอย่างเหม่อบ่อยมากค่ะ เหม่อทุกครั้งที่ได้นั่งอยู่เฉยๆใจก็ลอยไปไหนไม่รู้ โฟกัสหรือสนใจอะไรไม่ได้นานก็จะเหม่อ อย่างเช่นตอนเรียนเป็นผลเสียตอนเรียนอย่างมาก ออกจากการเป็นแบบนี้ไม่ได้เลยสักครั้ง