เราอายุ19 กำลังขึ้นปี2
ช่วงโควิดนี่เรารู้สึกว่าได้กลับมาบ้านแล้วรู้สึกดี ไม่อยากกลับไปที่มออีก ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้
ทั้งชีวิตเราเคยอยากจะออกจากบ้าน อยากไปใช้ชีวิตคนเดียวมาตลอดค่ะ พอไปมหาลัยแค่ปีเดียว
ก็เจอเพื่อนไม่ดีเพื่อน/ม่จริงใจ สังคมจอมปลอม เราคิดถึงพ่อแม่บฝมากๆ 
พอได้กลับมาอยู่ด้วยกันช่วงปิดเทอม แล้วรู้สึกไม่อยากกลับไปมอเลยคาะ

ตอนนี้ก็ตีสองแล้ว เรามองรูปพ่อแม่อยู่ค่ะ เขาหลับกันหมดแล้ว เรากลัวว่าวะนนึงตื่นขึ้นมา เค้าจะหายไป 
หรือกลับไปหอแล้ว เราจะอยูาไม่ทันถึงวันนั้นที่มาถึฃ เราอยากอยู่กัลเค้าทุกช่วงเวลาชีวิต เราคิดอะไรหลายอย่างเลยค่ะ ร้องไห้ไป พิมไป
พ่อเราทำงานหนักมากๆ ส่วนแม่ก็ร่างกายอ่อนแอ ขี้โรค 

เราย้อนกลับไปมองว่าเมื่อก่อนเคยดื้อ เคยทำไม่ดีกับท่าน จะแก้ก็ไม่ได้แล้ว ผ่านไปแล้ว ได้แต่ปรับปรุงตัวทำวันนี้ให้มีค่า ไม่รู้พ่อแม่จะจากเมื่อไหร่
มองรูปก็ใจหายคาะ มองรู้เลยว่าพ่อแม่เราโทรมมาก แก่ลงเยอะ
เราไม่อยากกลับมอเลยค่ะ รู้ว่าต้องอดทน ต้องเติบโต แต่เราทำใจไม่ได้จริงๆ

เราแค่ 19 แตาพ่อแม่เราแก่แล้ว กลัวมากๆคาะ เราเรียนวิศวะค่ะ
เราได้ทุนเรียนป.ตรีแล้ว ชิงทุนได้มา พ่อแม่ดีใจมากๆ ทีนี้ ป.โท เราคิดว่าจะคว้าทุนไปเรียนนอกให้ได้ ตั้งใจเอาพ่อแม่ไปอยู่ด้วย
แม่เราชอบเมืองหนาว เขาอยากไปสักครั้ง เราจะตั้งใจทำให้ได้ค่ะ พาพ่อแม่ไปอยู่ด้วยเลย เรียนจบหาเงินมากๆ ความฝันของเราเราอยากให้พ่อแม่อยู่กับเราจนถึงวันนั้น เราร้องไห้มาสามวันแล้ว ไม่กล้าบอกใครค่ะ เพราะเราไม่มีเพื่อนที่พร้อมรับฟังเราเลยจริงๆ  ไม่มีใครรักเราเท่าพ่อแม่ ได้แต่บอกทางนี้ค่ะ 
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ ยังร้องไห้อยู่เลยค่ะ