เป็นคนสุดท้ายที่ครอบครัวนึกถึง😃

ถามว่านอยมั้ย นอยมากร้องไห้ตลอด ตอนที่เขียนกระทู้ระบายอยู่ก็ร้อง55 แต่เราไม่เคยร้องไห้ ให้เขาเห็นเลยสักครั้งจนเขาคิดว่าเราไม่มีความรู้สึกมั้งคะ เลยไม่สนใจไม่แคร์ความรู้สึกเราเลย ในมุมของเรา เราก็พยายามไม่คิดมากแต่จะให้ทำไงได้หล่ะ ทั้งชีวิตนี้เราก็มีแค่ครอบครัวอ่ะเนอะ บางทีก็คิดนะเเล้วเราจะอยู่ไปเพื่ออะไร ใช้ชีวิตแบบไม่มีสังคมไปวันๆเคยคิดว่าถ้าเราไม่อยู่คนในบ้านก็คงสบายใจกันมากกว่านี้ เวลาเขาออกไปเที่ยวไหน เขามักจะชวนตอนเขาจะไปกันแล้วซึ่งเราก็ไม่รู้ เราก็ยังไม่แต่งตัว เขาก็จะบอกว่า"ไม่รอแล้ว อยู่เฝ้าบ้านไปก่อน" เป็นแบบนี้มาตลอด

เฮ้ออพยายามไม่คิดแล้ว แต่มันก็ไม่ได้อะ เดี๋ยวนี้ก็เริ่มไม่อยากคุยกับใคร อยากอยู่เงียบๆคนเดียว อยากหายไป

สำหรับคนอื่นมันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่สำหรับเราเด็ก15 มันก็ยิ่งเก็บมาคิดทุกวันๆร้องไห้ทุกวันๆ แล้วยิางเป็นเรื่องคนในครอบครัวที่เราแคร์เขามากๆ   แล้วก็ยิ่งคิดไปอีกว่า ฉันอายุแค่นี้เองทำไมต้องเจอความรู้สึกแบบนี้ มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหม แล้วก็คิดว่าสักวันเราคงแบกรับความคิดของตัวเองแบบนี้ไม่ไหวแล้ว มันท้อนะ เราทำงานช่วยเขา ตั้งใจเรียนมาก แต่ก็ไม่มีใครเห็นมันสูญเปล่ามาก😄

ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาอ่านที่เราระบาย มันสุดแล้วจริงๆ😔