การเสพติดความเศร้าหรือความเจ็บปวด นี่แปลกไหมครับ

คือปกติก็ไม่ได้เป็นหม่นหมองหรือพวกทำหน้าเศร้าตลอดเวลา เวลาอยู่กับคนอื่นก็เป็นปกติ แต่เวลาอยู่คนเดียวมักชอบฟังเพลงเศร้า แบบว่าชอบทำให้ตัวเองดิ่ง จมเหมือนจมอยู่ใต้ทะเล ที่ลึกมากๆ ที่นั่นมืดมากๆแบบเป็นความรู้สึกที่เอาจริงๆแมร่งโคตรรู้แย่เลย แต่ไม่รู้ทำมัน ตัวเราเองอยากลงไปสัมผัสมันอีก เคยมีอาการแบบว่าดิ่งลึกเอามากๆๆ แบบร่างกายบอกไม่เอาแล้วพอเหอะมือชา ขาชา ปากสั่น แล้วตะโกนบอกตัวเองว่าพอแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว แต่พอหลุดออกมาได้ ในใจของเราอยากกลับลงไปอีก อยากรู้อีกว่าถ้าลงไปลึกกว่านั้น หัวใจเราจะยังคงรับได้อยู่ไหม ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองชอบที่จะเป็นแบบนั้น บางครั้งบางทีอาการเสพติดนี้ ก็เกิดขึ้นเองแบบอยู่ก็มา แบบทำงานหรือสังสรรค์กับเพื่อน แต่เราพยายามที่ไม่ให้ตัวเองดิ่งลงไปเวลาที่อยู่คนอื่น กลัวว่าเค้าจะเคลียดกัน เป็นแบบนี้มาได้ 2-3 ปีแล้วครับ จะเป็นไปได้ไหมที่คนเราจะมีความสุขจากความเศร้าหรือความทรมาน เพราะว่าตัวผมเองรู้สึกแบบนั้น
ขอโทษนะครับ ที่ยาวแต่ไม่รู้ว่าจะอธิบายสั้นๆยังไง ขอบคุณพวกคุณมากๆนะครับ ที่อ่านมาถึงตรงนี้ ^^”