ตอนที่กางรายชื่อหนังในลิสต์ของ LGBT+ Film Festival 2019 ของ Bangkok Screening Room ปีนี้ออกมา เราสนใจ Being 17 (หรือในชื่อฝรั่งเศส Quand on a 17 ans) น้อยที่สุด ด้วยที่ว่ามันเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของสองเด็กหนุ่มวัย 17 ที่เริ่มต้นจากอาการเหม็นขี้หน้า มีเหตุให้ต้องมาใกล้ชิดกัน ปรับความเข้าใจกัน แล้วก็เปิดรับและกันในที่สุด ซึ่งพอเห็นเรื่องย่อแบบนี้ พล็อตที่ถูกเล่าแล้วเล่าอีกแบบนี้ เราก็เลยเฉยๆ กับมัน จนพอได้ดูจริงเท่านั้นแหละ อื้อหือ รัก!

.
Damien อาศัยอยู่กับแม่ที่เป็นหมอผู้โอบอ้อมอารีในชนบทของฝรั่งเศส เพราะพ่อต้องเดินทางไปรบในต่างแดนในฐานะนักบินประจำกองทัพ ส่วน Thomas เป็นเด็กหนุ่มที่อาศัยอยู่ในไร่อันห่างไกล ต้องเดินทางไปเรียนอย่างยากลำบากทุกวัน แล้วด้วยเหตุผลกลใดไม่รู้ อยู่ๆ เด็กหนุ่มสองคนที่ดูเหมือนจะแปลกแยกในสังคมโรงเรียน ก็มีเรื่องกลั่นแกล้งชกต่อยกัน ร้อนจนแม่ของ Damien ต้องเข้ามาไกล่เกลี่ย โดยการเชิญ Thomas ให้ย้ายเข้ามาพักที่บ้าน เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเดินทางไกลซึ่งน่าจะส่งผลให้การเรียนดีขึ้น และให้ทั้งคู่สัญญาว่าจะไม่ต่อยตีกันอีก แล้วนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทั้งคู่ค่อยๆ ได้เปิดใจรับอีกฝ่ายเข้ามา พร้อมๆ กับได้ทำความเข้าใจในตัวเอง

.
ในพล็อตแสนซ้ำซากและฉากบังคับที่ต้องมี ผู้กำกับ André Téchiné ใส่รายละเอียดอันแสนพิเศษเข้ามาตลอดเรื่อง โดยเฉพาะสองคาแร็คเตอร์หลักที่มีความเป็นมนุษย์มาก นี่คือเด็กวัยรุ่นที่มีเลือดเนื้อจริงๆ สับสน ว้าวุ่น เดียวดาย เลือดร้อน มีด้านมืด และด้านสว่าง ชอบมากที่หนังให้เวลากับการลอบมอง เฝ้าสังเกต รักษาระยะห่าง และกว่าที่ทั้งคู่จะได้เปิดใจนั้นก็นานมาก นานเกินครึ่งเรื่องไปแล้ว โดยที่การเปิดใจนั้นก็ยังไม่ได้การเปิดใจแบบความรักและเซ็กส์ด้วยซ้ำ ที่สำคัญ สถานการณ์และวิธีการเปิดรับอีกฝ่ายเข้ามามันน่าเชื่อถือมาก ทั้งๆ ที่ตัวบทมันพึ่งพาเหตุบังเอิญอะไรเยอะแยะไปหมด แต่พอวิธีการรับมือของตัวละครมันจริง เราก็เลยซื้อ! แล้วเลิฟซีนสำคัญของหนังก็ทำให้เราหวนคิดถึงความปั่นป่วน ตื่นเต้น แต่ก็กระหายอยากในการมีเซ็กส์ครั้งแรกของตัวเอง ซึ่งพอเวลาผ่านมาจนถึงช่วงวัยกลางคนแบบนี้ เซ็กส์ที่เต็มไปด้วยอารมณ์แบบนี้มันไม่สามารถเกิดขึ้นได้อีกแล้ว

.
ชอบพาร์ตแม่ของ Damien ด้วย ในความสว่างไสวของตัวละคร พอตัวละครมันแตกสลาย เราก็บอบช้ำตามไปด้วย แล้วในความพยายามวิพากษ์วิจารณ์ความไร้สาระของสงคราม ภาระหน้าที่ของการเป็นทหาร การคุกคามดินแดนต่างชาติ มันก็สะท้อนออกมาให้เห็นในการแก้ปัญหาด้วยความรุนแรงของตัวละคร ซึ่งสุดท้ายทุกคนก็เจ็บปวดและสูญเสีย (ถ้าสังเกตจะเห็นว่า วิชาในห้องเรียนและข่าวสารต่างๆ มันสอดแทรกเรื่องพวกนี้เข้ามาด้วยเสมอ)

.
รักการแสดงของ Kacey Mottet Klein ในบท Damien มาก น้องเป็นนักแสดงที่ทำงานในวงการมาตั้งแต่เด็ก และพลิกมารับบทเด็กหนุ่มผู้สับสนกับการค้นพบตัวเองแบบนี้ได้อย่างงดงามหมดจด เราได้มองเห็นการเติบโตของตัวละครตั้งแต่ต้นจนจบได้อย่างชัดเจน ทั้งที่น้องพูดและสื่อสารน้อยมาก แต่อะไรข้างในมันชัดเจนดีเหลือเกิน

.
เราได้ดู Being 17  ในเทศกาลหนัง LGBT+ Film Festival 2019 ซึ่งจัดขึ้น Bangkok Screening Room และไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะมีโอกาสได้ฉายที่ไหนอีกไหม

อ่านบทความอื่นๆ ได้ที่ เพจ ชีวิตผมก็เหมือนหนัง