สวัสดีค่ะก่อนที่ทุกท่านจะอ่านหรือแสดงความคิดเห็นขอความกรุณาใช้สติไต่ตรองในเรื่องนี้ให้ดีก่อนนะคะ อยากให้ใช้ความคิดมองในมุมของเราจริงๆค่ะ
บ้านไม่ใช่ที่สบายใจของเราจริงๆค่ะ เราเกิดมา18ปี พ่อแม่บางครั้งก็ดีค่ะมีทั้งข้อดีและข้อเสียเพราะท่านรักเราอยากให้เราได้ดีถึงได้บังคับต่างๆนานๆ แต่ว่าที่ผ่านๆมาเราไม่เคยใช้ชีวิตของตัวเองเลยโดนพ่อบงการซะหมด สั่งให้ทำอย่างงั้นอย่างงี้อยากให้เป็นแบบนั้นแบบนี้ ส่วนแม่ก็เป็นเซฟโซนให้เราได้ในบางครั้งแต่ในบางครั้งก็ไม่เข้าใจเราเลยสั่งบังคับเหมือนพ่อ เราก็เชื่อฟังมาตลอดค่ะทำตามทุกอย่าง แต่รู้สึกอึดอัดและเก็บกดมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะด้วยเหตุว่าเรายังเด็กเราเป็นลูกไม่มีสิทธิพูดอะไรทั้งนั้นเดินตามที่รอยผู้ใหญ่วางไว้ให้จะดีกว่า ซึ่งตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราเรียนดีมาตลอดค่ะไม่เคยทิ้งการเรียน ไม่เคยเกเร แต่พ่อกับแม่ไม่เคยให้อิสระเราเลย จะไปไหนทำอะไรก็ไม่ได้
มีเพื่อนก็เหมือนไม่มีเลิกเรียนต้องกลับบ้านจะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนไม่ได้เลย โทรเช็คตามเราตลอดเวลา ส่วนแม่ก็ไม่ให้ความเป็นส่วนตัวตรวจเช็คค้นห้องเราตลอดเวลารู้สึกเราไม่มีที่เป็นของตัวเองเลยไม่มีอะไรที่จะเป็นเซฟโซนของเราได้สักอย่างอยู่บ้านแล้วอึดอัดมากค่ะ นั่งเรียนฟิสิกส์เคมีในห้องยังสบายกว่านอนอยู่บ้านเฉยๆอีก อยู่บ้านก็โดนหาเรื่องโดยเฉพาะโทรศัพท์เวลาเราจะผ่อนคลายโดนด่าตลอดยันเรื่องเรียนทั้งๆที่เราเรียนเกรดดีมาโดยตลอดได้เกรด4แทบทุกวิชาแต่ก็ยังไม่พอใจบอกต้องเอา4ทุกวิชายิ่งถ้าเทอมไหนไม่ติดอันดับ1ใน3ของห้องนะเราจะยิ่งโดนด่ากดดันเข้าไปอีก จนตอนนี้จะทนไม่ไหวแล้วอยากจะหนีไปจริงๆ ไปให้ไกลๆไปตายเอาดาบหน้าเลย อย่างน้อยก็ดีกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เราได้แต่มองชีวิตวัยรุ่นในแบบที่คนอื่นเขาเป็นมีความสุขอิสระส่วนตัวทุกอย่างที่เราไม่เคยได้รับ บางคนอ่านถึงตอนนี้คงด่าเราว่ายังเด็กใช่ค่ะเรายังเด็กแต่ขอถามคุณกลับหน่อย คุณเคยเป็นวัยรุ่นมั้ยคะ คุณเคยมีเพื่อนมั้ยคะ ตอนคุณเป็นวัยรุ่นคุณก็อยากจะมีจะใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองเป็นไม่ต้องมีใครบังคับ ซึ่งที่เรามาตั้งกระทู้แบบนี้ไม่ใช่ว่าเราต้องการเป็นเด็กใจแตกแบบวัยรุ่นบางกลุ่มนะคะเรารู้อะไรดีไม่ดี สมควรไม่สมควรค่ะแต่แค่ไม่อยากเป็นนกในกรงที่ไม่มีอิสระโดนบงการแบบนี้ ตลอดมาเราทนมาตลอดไม่เคยอัดอั้นแบบวันนี้เลยเราเริ่มโมโหพ่อแม่เริ่มโกรธเริ่มไม่อยากอยู่บ้านมันอัดอั้นไปหมดจนอยากจะกรี๊ดปลดปล่อยออกมาแบบนั้นเลย ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะขอย้ำชีวิตคนเราถูกเลี้ยงดูมาคนละแบบมุมมองความคิดก็ต่างกันเพราะฉะนั้นโปรดเข้าใจเราแล้วค่อยแสดงความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณค่ะ
บ้านไม่ใช่ที่เซฟโซนสำหรับฉัน!!?
บ้านไม่ใช่ที่สบายใจของเราจริงๆค่ะ เราเกิดมา18ปี พ่อแม่บางครั้งก็ดีค่ะมีทั้งข้อดีและข้อเสียเพราะท่านรักเราอยากให้เราได้ดีถึงได้บังคับต่างๆนานๆ แต่ว่าที่ผ่านๆมาเราไม่เคยใช้ชีวิตของตัวเองเลยโดนพ่อบงการซะหมด สั่งให้ทำอย่างงั้นอย่างงี้อยากให้เป็นแบบนั้นแบบนี้ ส่วนแม่ก็เป็นเซฟโซนให้เราได้ในบางครั้งแต่ในบางครั้งก็ไม่เข้าใจเราเลยสั่งบังคับเหมือนพ่อ เราก็เชื่อฟังมาตลอดค่ะทำตามทุกอย่าง แต่รู้สึกอึดอัดและเก็บกดมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะด้วยเหตุว่าเรายังเด็กเราเป็นลูกไม่มีสิทธิพูดอะไรทั้งนั้นเดินตามที่รอยผู้ใหญ่วางไว้ให้จะดีกว่า ซึ่งตลอดชีวิตที่ผ่านมาเราเรียนดีมาตลอดค่ะไม่เคยทิ้งการเรียน ไม่เคยเกเร แต่พ่อกับแม่ไม่เคยให้อิสระเราเลย จะไปไหนทำอะไรก็ไม่ได้
มีเพื่อนก็เหมือนไม่มีเลิกเรียนต้องกลับบ้านจะไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนไม่ได้เลย โทรเช็คตามเราตลอดเวลา ส่วนแม่ก็ไม่ให้ความเป็นส่วนตัวตรวจเช็คค้นห้องเราตลอดเวลารู้สึกเราไม่มีที่เป็นของตัวเองเลยไม่มีอะไรที่จะเป็นเซฟโซนของเราได้สักอย่างอยู่บ้านแล้วอึดอัดมากค่ะ นั่งเรียนฟิสิกส์เคมีในห้องยังสบายกว่านอนอยู่บ้านเฉยๆอีก อยู่บ้านก็โดนหาเรื่องโดยเฉพาะโทรศัพท์เวลาเราจะผ่อนคลายโดนด่าตลอดยันเรื่องเรียนทั้งๆที่เราเรียนเกรดดีมาโดยตลอดได้เกรด4แทบทุกวิชาแต่ก็ยังไม่พอใจบอกต้องเอา4ทุกวิชายิ่งถ้าเทอมไหนไม่ติดอันดับ1ใน3ของห้องนะเราจะยิ่งโดนด่ากดดันเข้าไปอีก จนตอนนี้จะทนไม่ไหวแล้วอยากจะหนีไปจริงๆ ไปให้ไกลๆไปตายเอาดาบหน้าเลย อย่างน้อยก็ดีกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เราได้แต่มองชีวิตวัยรุ่นในแบบที่คนอื่นเขาเป็นมีความสุขอิสระส่วนตัวทุกอย่างที่เราไม่เคยได้รับ บางคนอ่านถึงตอนนี้คงด่าเราว่ายังเด็กใช่ค่ะเรายังเด็กแต่ขอถามคุณกลับหน่อย คุณเคยเป็นวัยรุ่นมั้ยคะ คุณเคยมีเพื่อนมั้ยคะ ตอนคุณเป็นวัยรุ่นคุณก็อยากจะมีจะใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองเป็นไม่ต้องมีใครบังคับ ซึ่งที่เรามาตั้งกระทู้แบบนี้ไม่ใช่ว่าเราต้องการเป็นเด็กใจแตกแบบวัยรุ่นบางกลุ่มนะคะเรารู้อะไรดีไม่ดี สมควรไม่สมควรค่ะแต่แค่ไม่อยากเป็นนกในกรงที่ไม่มีอิสระโดนบงการแบบนี้ ตลอดมาเราทนมาตลอดไม่เคยอัดอั้นแบบวันนี้เลยเราเริ่มโมโหพ่อแม่เริ่มโกรธเริ่มไม่อยากอยู่บ้านมันอัดอั้นไปหมดจนอยากจะกรี๊ดปลดปล่อยออกมาแบบนั้นเลย ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะขอย้ำชีวิตคนเราถูกเลี้ยงดูมาคนละแบบมุมมองความคิดก็ต่างกันเพราะฉะนั้นโปรดเข้าใจเราแล้วค่อยแสดงความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณค่ะ