คือเราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ
แต่ตอนนี้เราว่ามันมากไป ไม่รู้ตัวเองเป็นอะไร เราชอบอยู่แต่บ้าน ไม่อยากเจอใคร เราเป็นแบบนี้มาตลอด แต่ก่อนก็ออกไปตลาดบ้าง ไปเที่ยวกะแม่บ้างนะคะ
ย้ำแค่กับแม่ กับคนอื่นเราไม่ไป
ตอนนั้นเราว่ามันก็ปกติแหละ คนเป็นกันเยอะแยะ พอมาช่วงนี้คือเราดูเอาไม่ได้เลยคือเราเอาแต่อยู่ในห้องอ่ะค่ะ เบื่อทุกอย่าง เราตีตัวออกห่างจากโลกภายนอก ปิดแจ้งเตือนทุกอย่าง โลกส่วนตัวสูงปรี๊ด
เราจะเล่าเรื่องนึงให้ฟังคือตอนนั้นแม่เราซื้อพวกเนื้อมาย่าง เราอยากกินในบ้านแต่ถ้ากินในบ้านกระเบื้องมันเปื้อน แล้วต้องถูยาวเลย(บ้านไม่มีเสื่อค่ะ)
พอรู้ว่าต้องกินนอกบ้านคือหงุดหงิดมาก
สีหน้าชัดสุดๆเลย แล้วอยู่ดีๆเราก็ร้องไห้ออกมา ในหัวคือเราไม่อยากเจอหน้าใครไม่อยากให้ใครเห็นเราด้วย
แม่ก็เข้าใจนะคะเลยย่างแล้วแยกใส่ชามมาให้เรากินในบ้าน แล้วแม่ก็พูดกับเราเรื่องนี้แหละ แม่ห่วงว่าเราจะทนโลกภายนอกไม่ได้ มีใครเป็นเหมือนกันบ้างรึเปล่าคะแล้วอาการพวกนี้มันคืออะไร
แล้วมันร้ายแรงรึเปล่าตอบกันหน่อยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ🙏🏼
ไม่อยากเจอผู้คน
แต่ตอนนี้เราว่ามันมากไป ไม่รู้ตัวเองเป็นอะไร เราชอบอยู่แต่บ้าน ไม่อยากเจอใคร เราเป็นแบบนี้มาตลอด แต่ก่อนก็ออกไปตลาดบ้าง ไปเที่ยวกะแม่บ้างนะคะ
ย้ำแค่กับแม่ กับคนอื่นเราไม่ไป
ตอนนั้นเราว่ามันก็ปกติแหละ คนเป็นกันเยอะแยะ พอมาช่วงนี้คือเราดูเอาไม่ได้เลยคือเราเอาแต่อยู่ในห้องอ่ะค่ะ เบื่อทุกอย่าง เราตีตัวออกห่างจากโลกภายนอก ปิดแจ้งเตือนทุกอย่าง โลกส่วนตัวสูงปรี๊ด
เราจะเล่าเรื่องนึงให้ฟังคือตอนนั้นแม่เราซื้อพวกเนื้อมาย่าง เราอยากกินในบ้านแต่ถ้ากินในบ้านกระเบื้องมันเปื้อน แล้วต้องถูยาวเลย(บ้านไม่มีเสื่อค่ะ)
พอรู้ว่าต้องกินนอกบ้านคือหงุดหงิดมาก
สีหน้าชัดสุดๆเลย แล้วอยู่ดีๆเราก็ร้องไห้ออกมา ในหัวคือเราไม่อยากเจอหน้าใครไม่อยากให้ใครเห็นเราด้วย
แม่ก็เข้าใจนะคะเลยย่างแล้วแยกใส่ชามมาให้เรากินในบ้าน แล้วแม่ก็พูดกับเราเรื่องนี้แหละ แม่ห่วงว่าเราจะทนโลกภายนอกไม่ได้ มีใครเป็นเหมือนกันบ้างรึเปล่าคะแล้วอาการพวกนี้มันคืออะไร
แล้วมันร้ายแรงรึเปล่าตอบกันหน่อยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ🙏🏼