มาแชร์ ปสก ครับ ผมทำร้านขายของสำหรับเด็ก ปกติก็จะมีพ่อแม่มาซื้อของ บางทีก็พาลูกมาด้วย
พอเจอโควิด ผมติดป้ายหน้าร้านว่า หากลูกค้าท่านใดไม่ได้สวมหน้ากากอนามัย ทางร้านขอความกรุณาให้ลูกค้ายืนสั่งสินค้าที่หน้าร้าน แล้วพนักงานจะนำสินค้าออกมาให้พร้อมกับเก็บเงิน เพื่อสุขภาพของลูกค้าทุกท่าน ซึ่งผมติดป้ายนี้ตั้งแต่ก่อนที่ห้างหรือร้านสะดวกซื้อขอความร่วมมือให้ผู้ใช้บริการทุกคนสวมหน้ากาก และจริงๆแล้วช่วงก่อนหน้าที่ผมจะติดป้ายนี้ (ช่วงเดือนเมษา ที่ไทยเจอผู้ติดเชื้อวันละหลายสิบคน) ลูกค้าเกือบจะทุกคน ก็ใส่หน้ากากกันเองอยู่แล้ว
พอเริ่มเข้าเดือนมิถุนา ที่ยอดผู้ติดเชื้อนอกจาก state quarantine เป็นศูนย์ เห็นได้ชัดว่าลูกค้าหลายคนเริ่มไม่สวมหน้ากาก (ก็คือการ์ดตกนั่นแหละ) บางคนจะเดินเข้าร้าน พนักงานเห็นก็จะบอกว่าถ้าลูกค้าไม่ได้สวมหน้ากาก กรุณารอด้านนอกนะคะ เค้าก็จะหยิบหน้ากากขึ้นมาใส่ บางคนก็เดินกลับไปหยิบในรถ (รถจอดอยู่หน้าร้าน) และก็มีหลายคนที่พอพนักงานแจ้งตามนี้ ก็จะบ่นๆประมาณว่า อะไรกัน ยังต้องใส่อยู่อีกเหรอ เว่อร์ไปมั้ง ฯลฯ
ล่าสุด มีแม่เดินจูงมือลูกมาที่ร้าน ไม่ได้สวมหน้ากากทั้งคู่ พนักงานก็ออกไปแจ้งตามเดิม แต่เค้าคงไม่ได้พกหน้ากากติดตัวมาเลย แล้วแม่ก็บอกกับลูกว่า เราไปซื้อร้านอื่นกันเถอะลูก ร้านนี้เค้าไม่ยอมให้เราเข้า ลูกก็งอแงเพราะเห็นของเล่นที่วางขายอยู่แล้วอยากได้ ซึ่งจริงๆแล้วลูกค้าสามารถสั่งสินค้ากับพนักงานได้ แล้วพนักงานจะหยิบออกมาให้พร้อมเก็บเงิน แต่ลูกค้าคนนี้เลือกจะบอกแบบนี้กับลูก แล้วก็ขึ้นรถออกไป
ผมคิดว่าตอนนี้หลายคนก็มีความคิดแบบลูกค้าคนนี้ คือไม่กลัวติดเชื้อแล้ว เพราะทุกวันนี้คนติดเชื้อมีแต่ state quarantine แต่ขอร้องเถอะครับ ถึงคุณไม่ห่วงตัวเอง อย่างน้อยก็ห่วงคนใกล้ตัว คนในครอบครัวบ้าง ห่วงลูกค้าคนอื่น ห่วงพนักงานร้านบ้าง ลองเอาใจเขามาใส้ใจเรา ลองคิดนิดนึงว่าถ้าร้านค้าให้ลูกค้าไม่สวมหน้ากากเข้าร้าน แล้วตอนนั้นในร้านมีลูกค้าท่านอื่นอยู่ เค้าจะคิดยังไง ผมบังคับให้พนักงานทุกคนในร้านสวมหน้ากากตลอดเวลาได้ แต่ผมไม่สามารถบังคับลูกค้าได้ จึงต้องขอความร่วมมือ และทำให้เสียลูกค้าบางคนไป ผมไม่ได้เสียดายยอดขายที่หายไป แต่ผมไม่อยากให้คนไทยประมาท วันนี้ที่บ้านเมืองเรายังปลอดภัยกว่าหลายๆประเทศ ไม่ได้เป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือโชคช่วย ไม่ได้เป็นเพราะธรรมชาติปราณี แต่เป็นเพราะเราช่วยกันปรับเปลี่ยนทัศนคติ เปลี่ยนพฤติกรรม และยอมเสียสละกันมากมาย
แม่บอกลูกว่าไปซื้อของร้านอื่นกันเถอะลูก ร้านนี้เค้าไม่ให้เราเข้า (เพราะไม่สวมหน้ากาก)
พอเจอโควิด ผมติดป้ายหน้าร้านว่า หากลูกค้าท่านใดไม่ได้สวมหน้ากากอนามัย ทางร้านขอความกรุณาให้ลูกค้ายืนสั่งสินค้าที่หน้าร้าน แล้วพนักงานจะนำสินค้าออกมาให้พร้อมกับเก็บเงิน เพื่อสุขภาพของลูกค้าทุกท่าน ซึ่งผมติดป้ายนี้ตั้งแต่ก่อนที่ห้างหรือร้านสะดวกซื้อขอความร่วมมือให้ผู้ใช้บริการทุกคนสวมหน้ากาก และจริงๆแล้วช่วงก่อนหน้าที่ผมจะติดป้ายนี้ (ช่วงเดือนเมษา ที่ไทยเจอผู้ติดเชื้อวันละหลายสิบคน) ลูกค้าเกือบจะทุกคน ก็ใส่หน้ากากกันเองอยู่แล้ว
พอเริ่มเข้าเดือนมิถุนา ที่ยอดผู้ติดเชื้อนอกจาก state quarantine เป็นศูนย์ เห็นได้ชัดว่าลูกค้าหลายคนเริ่มไม่สวมหน้ากาก (ก็คือการ์ดตกนั่นแหละ) บางคนจะเดินเข้าร้าน พนักงานเห็นก็จะบอกว่าถ้าลูกค้าไม่ได้สวมหน้ากาก กรุณารอด้านนอกนะคะ เค้าก็จะหยิบหน้ากากขึ้นมาใส่ บางคนก็เดินกลับไปหยิบในรถ (รถจอดอยู่หน้าร้าน) และก็มีหลายคนที่พอพนักงานแจ้งตามนี้ ก็จะบ่นๆประมาณว่า อะไรกัน ยังต้องใส่อยู่อีกเหรอ เว่อร์ไปมั้ง ฯลฯ
ล่าสุด มีแม่เดินจูงมือลูกมาที่ร้าน ไม่ได้สวมหน้ากากทั้งคู่ พนักงานก็ออกไปแจ้งตามเดิม แต่เค้าคงไม่ได้พกหน้ากากติดตัวมาเลย แล้วแม่ก็บอกกับลูกว่า เราไปซื้อร้านอื่นกันเถอะลูก ร้านนี้เค้าไม่ยอมให้เราเข้า ลูกก็งอแงเพราะเห็นของเล่นที่วางขายอยู่แล้วอยากได้ ซึ่งจริงๆแล้วลูกค้าสามารถสั่งสินค้ากับพนักงานได้ แล้วพนักงานจะหยิบออกมาให้พร้อมเก็บเงิน แต่ลูกค้าคนนี้เลือกจะบอกแบบนี้กับลูก แล้วก็ขึ้นรถออกไป
ผมคิดว่าตอนนี้หลายคนก็มีความคิดแบบลูกค้าคนนี้ คือไม่กลัวติดเชื้อแล้ว เพราะทุกวันนี้คนติดเชื้อมีแต่ state quarantine แต่ขอร้องเถอะครับ ถึงคุณไม่ห่วงตัวเอง อย่างน้อยก็ห่วงคนใกล้ตัว คนในครอบครัวบ้าง ห่วงลูกค้าคนอื่น ห่วงพนักงานร้านบ้าง ลองเอาใจเขามาใส้ใจเรา ลองคิดนิดนึงว่าถ้าร้านค้าให้ลูกค้าไม่สวมหน้ากากเข้าร้าน แล้วตอนนั้นในร้านมีลูกค้าท่านอื่นอยู่ เค้าจะคิดยังไง ผมบังคับให้พนักงานทุกคนในร้านสวมหน้ากากตลอดเวลาได้ แต่ผมไม่สามารถบังคับลูกค้าได้ จึงต้องขอความร่วมมือ และทำให้เสียลูกค้าบางคนไป ผมไม่ได้เสียดายยอดขายที่หายไป แต่ผมไม่อยากให้คนไทยประมาท วันนี้ที่บ้านเมืองเรายังปลอดภัยกว่าหลายๆประเทศ ไม่ได้เป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือโชคช่วย ไม่ได้เป็นเพราะธรรมชาติปราณี แต่เป็นเพราะเราช่วยกันปรับเปลี่ยนทัศนคติ เปลี่ยนพฤติกรรม และยอมเสียสละกันมากมาย