เครียด ท้อ เหนื่อย

เรารักครอบครัวมากนะ อยากกลับบ้านมากด้วย แต่พอกลับไปก็เจอคำพูดไม่ดี ทำให้รู้สึกว่าแบบนี้ไม่กลับดีกว่า เราผิดไหม ต้องบอกก่อนว่าเรากำลังเรียนมหาลัย ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวสังสรรค์ อย่างมากก็แค่ไปกินข้าวห

เหนื่อยมากๆในแต่ละวัน จนไม่อยากไปรร. ถึงไปก็ต้องอยู่คนเดียว กลับหอมาก็อยู่คนเดียว กินข้าวก็ออกไปกินคนเดียว มันรู้สึกท้อมากๆค่ะ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ในแต่ละวันมันคืออะไร มันไม่มีความสุขเลย อยู่ที่โรงเ

ลูกสาวเรา 2 เดือน 7 วัน ติดอุ้ม หมายถึงเขาจะหลับได้ก็ต่อเมื่อเราอุ้มเขย่าๆเขาก็จะหลับคาแขนทุกทีเลย หรือถ้าเขาง่วงก็จะร้องงอแง เราก็ต้องอุ้มเขย่าจนหลับ พอเราวางลงบนที่นอน ได้สัก 5-10 นาทีก็ตื่น เอามือถ

แคร์คนอื่นมากเกินไปทำไงดี เราไม่สนใจตัวเองเลยเอาแต่สนใจคนอื่น ไม่เคยทำอะไรให้ตัวเองเลย โครตเหนื่อย ทำอะไรกับใครไม่ขึ้น มีแต่คนเกลียดคนซัง แล้วเหมือนไม่มีคนอยากพูดด้วยอะ โครตท้อ เหนื่อย

คือตอนนี้เราอายุ14 แล้วรู้สึกเหนื่อยท้อเบื่อมากๆ เราร้องไห้บ่อยๆใครพูดทำร้ายจิตใจนิดเดียวก็ร้องไห้หรือไม่ก็น้ำตาคลอเบ้า ทำอะไรก็เหนื่อยทุกอย่าง แขนขามืออ่อนแรง กินข้าวเหมือนจะอ้วกแถมไม่อยากกิน มันอึดอ

คือเรากับเพื่อนทะเลาะกันบ่อยมาก เนื่่องจากเราเข้ากันไม่ค่อยจะได้ และเมื่อไม่นานมานี้ เรากับเพื่อนทะเลาะกันรุนแรงมาก จนแตกคอกัน เราก็เลยปลีกตัวออกไปเล่นกับเพื่อนอีกกลุ่มนึง  หลังจากเราออกจากกลุ่มไ

อยู่หอบางคืนก็นอนไม่หลับ. บางคืนก็คิดถึงบ้าน ไม่อยากอยู่หอ เเถมยังต้องเรียนอีก การบ้านก็เยอะเลยรู้สึกท้อใจหลายครั้ง อยากกลับไปอยู่บ้านเพราะเรียนเหนื่อยกลับไปบ้านเหมือนได้ฟื้นฟูร่างกาย เเต่พออยูหอเหมือ

ปีนี้เราขึ้นปี1ค่ะเราเครียดมากพ่อกับแม่บอกเราเรียนจบศิลป์จีนมาพ่อกับแม่ก็บอกเรียนจีนไปเราติดแค่ที่เดียวคือบริหารธุกิจจีนซึ่งเรียนจีนล้วนๆซึ่งเราไม่ได้ชอบจีนขนาดนั้นแค่ทนเรียนมา3ปีก็แทบจะแย่แล้วพอตอนนี

คือเราต้องมาเรียนมหาลัยและอยู่หอคนเดียวแต่ตัวเองกับไม่กล้าออกไปไหนด้วยตัวเองเลยคือเป็นกังวลไปหมดพออยู่ห้องคนเดียวก็มีแต่ความคิดท้อคิดมากเคยคิดแบบว่าเป็นตัวปัญหาของทุกคนติดว่าถ้าหายไปคงจะไม่ต้องมาเจออะ

ตกงานมา เดือนหน้า ธันวา ครบ 1 ปี เครียด ท้อ ลุกขึ้นมาร้อง จน สงสารพ่อแม่ ที่คาดหวังกับเรา เยอะ แล้ว เราทำไม่ได้ ปีหน้า ก้อ 36 แล้ว งาน แถวบ้าน สงขลา ก้อหายาก เต้มที่9000-12000 นี่วุฒิป ตรีนะ ล่าสุด ยอ