ทำไมทุกคนถึงยังต้องการมีชีวิตอยู่ต่อหรอคะ? ส่วนใหญ่คงเป็นเพราะอยากจะทำตามฝันให้ทำเสร็จ อยากทำตามเป้าหมายในชีวิตที่ตั้งไว้ให้สำเร็จ..แล้วถ้าทำตามฝันสำเร็จแล้วล่ะ..ถ้าทำตามเป้าหมายในชีวิตที่ตั้งไว้สำเร็จแล้วล่ะคะ มันก็คงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อแล้วรึป่าวคะ...อยู่เพื่อทำสิ่งเหล่านั้นให้สำเร็จ..พอทำสำเร็จแล้ว มันก็คงหาเหตุผลที่จะมีชีวิตใช้ชีวิตอยู่ต่อไปยากสินะคะ•^•
เราเป็นคนนึงที่ไม่มีเป้าหมายอะไรในการใช้ชีวิตเลย เราลองทำหลายๆอย่างเราพยายามค้นหาตัวเอง..แต่มันก็ไม่เจอซักที..จนบางทีคิดว่า...อืมเราจะอยู่ไปเพื่ออะไรนะ...เรากำลังจะขึ้นม.ปลายค่ะเเต่ยังค้นกาตัวเองไม่เจอเลย...เราเคยชอบสิ่งนึงมากๆเลยค่ะ เราตั้งใจ เรามีความสุขที่ได้ทำมัน คนรอบตัวเราพวกเขาก็ชมว่าเราทำได้ดีค่ะ เรารู้สึกดีใจนะที่ยังมีคนเห็นว่าเราก็ทำได้นะ เราเลยตั้งใจและฝึกฝนอย่างหนักเลยค่ะ จนเราทำสิ่งนั้นได้ดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า คำชื่นชมจากคนรอบตัวนั้นยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเป็นเเต่ก่อนเราคงดีใจและมีกำลังใจมากเลยล่ะค่ะ แต่ทำไมความรุ้สึกตอนนี้..มันกลับไม่รู้สึกดีใจเลยล่ะคะ..มันจะเรียกว่ารู้สึกท้อได้รึป่าวนะ..จะเรียกว่าเหนื่อยได้มั้ยนะ..เรากลายเป้นคนเฉยชาในสิ่งที่เคยชอบมากๆ..จนทั้งเพื่อนทั้งอาจารย์ทั้งครอบครัวพวกเขาสังเกตว่าเราเปลี่ยนไป...ทั้งอาจารย์เรียกไปพบ..แต่เราก็ไม่ได้ไปพบหรอกค่ะ เพราะรู้ดีว่าจะโดนคำถามอะไร...ไม่เข้าใจเลยนะคะ สิ่งที่เราทำได้ดีทำไมเรากลับต้องรู้สึกเฉยชากับสิ่งนั้นด้วย...
เราอยากรู้ความคิดเห็นของแต่ละคนค่ะว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้ยังต้องมีชีวิตอยู่...^^
เราอาจตะเล่าหรือถามยาวไปก็ขออภัยด้วยนะคะ..
ทำไมถึงยังต้องการมีชีวิตอยู่ต่อหรอคะ?
เราเป็นคนนึงที่ไม่มีเป้าหมายอะไรในการใช้ชีวิตเลย เราลองทำหลายๆอย่างเราพยายามค้นหาตัวเอง..แต่มันก็ไม่เจอซักที..จนบางทีคิดว่า...อืมเราจะอยู่ไปเพื่ออะไรนะ...เรากำลังจะขึ้นม.ปลายค่ะเเต่ยังค้นกาตัวเองไม่เจอเลย...เราเคยชอบสิ่งนึงมากๆเลยค่ะ เราตั้งใจ เรามีความสุขที่ได้ทำมัน คนรอบตัวเราพวกเขาก็ชมว่าเราทำได้ดีค่ะ เรารู้สึกดีใจนะที่ยังมีคนเห็นว่าเราก็ทำได้นะ เราเลยตั้งใจและฝึกฝนอย่างหนักเลยค่ะ จนเราทำสิ่งนั้นได้ดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า คำชื่นชมจากคนรอบตัวนั้นยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเป็นเเต่ก่อนเราคงดีใจและมีกำลังใจมากเลยล่ะค่ะ แต่ทำไมความรุ้สึกตอนนี้..มันกลับไม่รู้สึกดีใจเลยล่ะคะ..มันจะเรียกว่ารู้สึกท้อได้รึป่าวนะ..จะเรียกว่าเหนื่อยได้มั้ยนะ..เรากลายเป้นคนเฉยชาในสิ่งที่เคยชอบมากๆ..จนทั้งเพื่อนทั้งอาจารย์ทั้งครอบครัวพวกเขาสังเกตว่าเราเปลี่ยนไป...ทั้งอาจารย์เรียกไปพบ..แต่เราก็ไม่ได้ไปพบหรอกค่ะ เพราะรู้ดีว่าจะโดนคำถามอะไร...ไม่เข้าใจเลยนะคะ สิ่งที่เราทำได้ดีทำไมเรากลับต้องรู้สึกเฉยชากับสิ่งนั้นด้วย...
เราอยากรู้ความคิดเห็นของแต่ละคนค่ะว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้ยังต้องมีชีวิตอยู่...^^
เราอาจตะเล่าหรือถามยาวไปก็ขออภัยด้วยนะคะ..