ผมไม่สามารถมีความรู้สึกเศร้าจริงๆได้เลย มันทำให้ผมไม่อินกับอะไรเลย
แต่ผมยังสามารถมีความสุขได้สามารถมีอารมณ์ทุกอย่างปกติ
ในช่วงแรกผมยังพอเศร้าได้ในระดับหนึ่งแต่พอน้ำตาผมเริ่มจะไหลนั้น
มันก็เหมือนกับว่าสมองผมปัดความรู้สึกนั้นออกไปเหลือแต่เพียงความรู้สึกว่างเปล่าไม่รู้สึกอะไรอีกเลยแล้วก็กลับมาเป็นปกติ
พอนานเข้าผมก็ไม่สามารถเศร้าได้อีกเลย
จนมาถึงวันหนึ่งที่ผมรู้สึกว่ามันเริ่มจะผิดปกติ
วันนั้นผมได้สูญเสียพ่อของผมไปแต่ผมกลับไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย
ผมจึงอยากรู้ว่าผมมีอาการผิดปกติทางจิตมากแค่ไหนและผมควรไปพบจิตแพทย์ไหม
บางคนอาจจะคิดว่าการที่เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วแต่การที่เราสูญเสียคนที่รักมากคนหนึ่งไปแต่กลับไม่รู้สึกกับสิ่งที่เกิดขึ้นมันรู้สึกแย่จริงๆนะ
แต่ถึงผมจะไม่สามารถรู้สึกเศร้าได้ผมก็ยังสามารถมีความสุขกับสิ่งต่างๆได้และใช้ชีวิตอย่างปกติได้
ไร้อารมณ์เศร้า
แต่ผมยังสามารถมีความสุขได้สามารถมีอารมณ์ทุกอย่างปกติ
ในช่วงแรกผมยังพอเศร้าได้ในระดับหนึ่งแต่พอน้ำตาผมเริ่มจะไหลนั้น
มันก็เหมือนกับว่าสมองผมปัดความรู้สึกนั้นออกไปเหลือแต่เพียงความรู้สึกว่างเปล่าไม่รู้สึกอะไรอีกเลยแล้วก็กลับมาเป็นปกติ
พอนานเข้าผมก็ไม่สามารถเศร้าได้อีกเลย
จนมาถึงวันหนึ่งที่ผมรู้สึกว่ามันเริ่มจะผิดปกติ
วันนั้นผมได้สูญเสียพ่อของผมไปแต่ผมกลับไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นเลย
ผมจึงอยากรู้ว่าผมมีอาการผิดปกติทางจิตมากแค่ไหนและผมควรไปพบจิตแพทย์ไหม
บางคนอาจจะคิดว่าการที่เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้วแต่การที่เราสูญเสียคนที่รักมากคนหนึ่งไปแต่กลับไม่รู้สึกกับสิ่งที่เกิดขึ้นมันรู้สึกแย่จริงๆนะ
แต่ถึงผมจะไม่สามารถรู้สึกเศร้าได้ผมก็ยังสามารถมีความสุขกับสิ่งต่างๆได้และใช้ชีวิตอย่างปกติได้