รู้สึกไม่โอเคกับการที่พ่อบังคับให้เราไปเจอญาติฝั่งเขา ที่เราไม่ได้รักไม่ผูกพันธ์ เรา26

เราไม่ได้เติบโตมากับพ่อค่ะ เราโตมากับแม่ที่เป็นSingle Mom ตอนเราเด็กๆจำได้ว่าย่าเคยพูดไม่มีใส่เราบ่อยๆตอนเราเป็นเด็ก เราเลยไม่รักไม่ผูกพันธ์เลยยย เราเลยไม่อยากไปเจอ ไม่อยากไปกินข้าวด้วย หรืออะไรทั้งสิ้น คือพยายามเลี่ยงแหละค่ะในการพบเจอ แต่ทุกปีเราก็โดนพ่อบังคับบอกต้องไปเจอย่าทุกครั้งที่มีเวลาว่าง เราเองก็ปั้นหน้าทำเป็นว่าตัวเอง
happy ไม่เก่งซะด้วย ก็คนมันไม่ชอบอะ เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องบังคับ

ตอนนี้เรากับเขาก็ห่างกันพอสมควร อยู่กันคนละบ้าน เราเคยพูดไปตรงๆ1ครั้งนานมากละว่าไม่ต้องมาบังคับ ไม่ไปก็คือไม่ไป อย่ามาบังคับ! ไม่สมัครใจไป!!  เขาก็ทำตีมึนพาเราขึ้นรถไปเจอจนได้ (ประจำทุกปี)  หน้าเรานี่หงิกจนไม่รู้จะยังไง ส่วนหน้าเขาเหรอแหม่...โคตรhappy ได้ดั่งใจ  ความในใจคือ ไม่ชอบเกลียด! จะพูดออกไปก็พูดไม่ได้!!  

เรากับพ่อนี่ความสัมพันธ์มันแย่มานานละ พ่อไม่เคยกอด หรือพูดดีๆกับเรา เขาเป็นคนเหวี่ยง อารมณ์ร้อน อยากได้อะไรต้องสมใจ เป็นคนที่ไม่เข้าใจเหตุผลของคนอื่น ตัวเองถูกเสมอ เหมือนแค่คนรู้จักที่ไม่รักและสนิทด้วยอะค่ะ พ่อเนี่ยจะทักไลน์มาทีก็มีแต่เรื่องพวกเนี้ยๆ ให้ไปเจอๆ

แล้วยิ่งช่วงนี้covidoutbreak ยิ่งให้Social Distancing กันอยู่ นี่เราWFH มานานละค่ะ จะต้องกลับเขาoffice จันทร์หน้าแล้ว ยังส่งไลน์มาบอกช่วงนี้ให้หาเวลาไปพบย่ากินข้าวที่บ้านย่า เอ่ออออ! เราเก็บตัวอยู่ในspace ของเรามาตั้งนาน จะให้เราไปบ้านย่าที่มีคนอยู่เยอะๆ มันใช่หรือป่าววว!  เร็วๆนี้เราต้องเดินทางไปดูงานที่ตจว ด้วยค่ะ

บอกตามตรงอึดอัดใจมากกๆ เครียดที่มีพ่อนิสัยแบบนี้ เอะอะบังคับๆ คนรอบข้างนี่พ่อเข้าใจลูก พ่อเฮฮา พ่อใจดี พ่อเปย์ พ่ออบอุ่น พ่อที่เป็น Loving father ทั้งหมดที่กล่าวมา เราไม่เคยมี

ของเราน่ะเหรอไม่มีซะหรอกก!  ในบางทีแอบอิจฉาคนรอบข้างที่ชีวิตดี๊ดี ครอบครัวอบอุ่น มีพ่อที่เอาใจใส่ลูก  จะเป็นแบบนี้ไปอีกกี่ปี......