สวัสดีค่ะทุกคน จะเกริ่นเรื่องราวคร่าวๆให้ฟังนะคะ
คือครอบครัวเรา พ่อแม่แยกทางตั้งแต่อยู่เตรียมอนุบาล
เรากับพี่สาวอาศัยอยู่กับพ่อ ส่วนแม่ก็กลับภูมิลำเนาไป ต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
พอเราอายุประมาณ 11ปี พี่สาวเราอยู่ม. 3 ก็มีปัญหากับทางแม่ใหม่ หนีออกจากบ้าน แล้วเกิดการท้องขึ้นมา
จนไม่ได้ศึกษาต่อจากนั้นก็อยกไปอยู่กับทางสามี
ส่วนลูกพี่ลูกน้องฝั่งแม่ ก็พบปัญหาคล้ายๆกันคือ เรียนไม่จบ แล้วมีครอบครัวก่อนวัยอันควร
หลังจากม.3 เราเริ่มติดต่อแม่ พูดคุยกันมากขึ้น
แม่ชอบพูดย้ำเราตลอดว่า (ขอใช้คำพูดที่แม่พูด)
"อย่าทำตัวเหมือนพี่..."
"ห้ามมีแฟนก่อน"
"ต้องเรียนให้จบ"
"ห้ามทำนู้น ทำนี้"
"ห้ามแต่งตัวแบบนั้น"
เราก็เข้าใจแม่นะ รู้ว่าแกเป็นห่วง อยากให้เรามีอนาคตที่ไกล
พอเริ่มเข้ามหาลัย แม่ก็พูดอีก ย้ำตลอดทุกครั้งที่คุยกันคือ
"ห้ามทำตัวแบบนั้น" "ห้ามมีแฟน" "ห้ามเที่ยวกลางคืน" บลาๆๆๆๆๆ
มีวันนึงเราไปอ่านหนังสือใต้อาคารเรียนกับเพื่อน(มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย)จนดึก
แม่วิดีโอคอลมา เห็นว่าเรายังไม่กลับหอ แกโวยวายใหญ่ ไม่ยอมฟังเหตุผลเราเลยสักนิด
เราพยายามอธิบาย แกก็ด่าเราใหญ่เลย ว่าเราเถียงต่างๆนาๆ
เราก็แบบโมโหมากนะ แต่ทำอะไรไม่ได้รอให้แกใจเย็นแล้วตอนเช้าก็โทรไปขอโทษแม่
แม่เป็นแบบนี้ตลอดจนเราเรียนจบมหาลัย เริ่มทำงาน
แม่ก็ยังย้ำตลอด เรื่องห้ามมีแฟน ห้ามทำตัวเหมือนพี่สาว
เรารู้สึกเริ่มเบื่อหน่าย กับคำสอนแบบนี้ ที่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบคนอื่น
ตลอดเวลาที่ผ่านมา คือ เราก็ไม่ได้มีปัญหาในเรื่องผู้ชายเลยสักครั้ง
จนเรามีแฟนตอนทำงานได้สามสี่เดือน ตั้งคบมนเฟสบุ๊ค บอกพ่อ แม่ ทุกคนในครอบครัวให้รับรู้
แม่ไม่ได้พูดอะไร(แม่เป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คเราสด้วย มากดว้าวในสถานะตั้งคบด้วยนะ555)
ช่วงดึกคืนนึง เราท้องเสียไปรพ.ตอนตี1 เราออนเฟสบุ๊ค
แม่เลยโทรมา ตอนนั้นเราเข้าห้องตรวจเลยไม่ได้รับโทรศัพท์
พอเราออกมา เราเลยโทรกลับไปหาแก บอกว่ามารพ.ท้องเสีย
แกหาว่าเราโกหก แอบหนีเที่ยวกลางคืน ไม่เชื่อคำพูดเราเลย
จนเราต้องขับรถไปหาแม่ที่รร.ที่แม่พักอยู่(ตอนนั้นแม่มาทำธุระในจังหวัดที่เราทำงานอยู่)
เพื่อเอาใบรับรองแพทย์ไปให้แกดู พร้อมกับซองยา
แกทำเหมือนจะเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง แล้วยังพูดทิ้งท้ายอีกว่า
"อย่าโกหกนะ อย่าให้รู้ว่าไปเที่ยวกลางคืน"
จนช่วงต้นปี ลูกสาวของน้าเราอายุ16-17ปี ก็เจอปัญหาท้องก่อนแต่ง
แม่เราตื่นตูมหนักมาก โทรมาหาเราตอนตี1-ตี2 เพราะจะพูดเรื่องนี้
จนย้ำอีกครั้งว่า "อย่าทำตัวแบบนั้นนะ อย่าให้รู้ว่ามีแฟน"
เราก็แบบเอ้ย อะไรอ่ะคือ ทำไมต้องเอาเราไปเปรียบเทียบกับเรื่องแบบนั้นตลอด
เราบอกแกไปว่า "หนูมีแฟนแล้ว แม่จำไม่ได้หรอหนูบอกอม่ไปแล้วหนิ"
แกโวยวายใหญ่เลย บอกว่าเราโกหกแกต่างๆนาๆ ไม่เคยบอกแกสักครั้งว่ามีแฟน
(ตอนนั้นแม่ยังแซวอยู่เลยว่ามีแฟนเป็นนักดนตรีหรอ)
ครั้งนั้นเราโมโหหนักมาก แบบตี1ตี2งี้ เราต้องตื่นเช้าไปทำงาน แต่แม่ก็ยังโวยวายไม่เลิกเรื่องที่เรามีแฟน
จนเราเผลอหลุดปากไปว่า
"เราคือเรา ไม่ใช่พี่สาว ไม่ใช่คนอื่น เราก็ยังเป็นเราตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าเราจะทำตัวแบบพี่สาวหรือแบบคนอื่น เราก็คงเป็นไปนาน"
จากนั้น แม่ก็ด่าเราเสียๆหายๆ แล้วก็บล็อคช่องทางติดต่อทุกช่องทาง
คือเราไม่รู้จะคุยยังไงกับแม่แล้ว พยายามอธิบายทุกครั้ง
บอกแกตลอดว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องที่แกกังวล
เรารู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร แต่แกก็ไม่เคยเชื่อใจสักครั้ง
ทุกอย่างที่เราบอกอะไรแกไป แกจะชอบพูดเสมอว่า ว่าเราโกหกแกเสมอ
ทั้งที่เราไม่เคยโกหกอะไรแกเลย เราจะบอกแกทุกครั้ง แต่อะไรก็ตามที่เราบอก แกจะลืม จำไม่ได้
แล้วมาหาว่าโกหกทีหลังตลอด
เราควรจะพูดกับแม่ยังไงดีคะ ให้แกเข้าใจ ว่าเราคือเรา
ให้แกเชื่อใจ เชื่อคำพูดของเราบ้าง
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะทุกคน
#เหมือนได้ระบายออกมาบ้าง อึดอัดเหลือเกิน
อายุ 24 แล้ว แม่ไม่เคยเชื่อใจเลย...
คือครอบครัวเรา พ่อแม่แยกทางตั้งแต่อยู่เตรียมอนุบาล
เรากับพี่สาวอาศัยอยู่กับพ่อ ส่วนแม่ก็กลับภูมิลำเนาไป ต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
พอเราอายุประมาณ 11ปี พี่สาวเราอยู่ม. 3 ก็มีปัญหากับทางแม่ใหม่ หนีออกจากบ้าน แล้วเกิดการท้องขึ้นมา
จนไม่ได้ศึกษาต่อจากนั้นก็อยกไปอยู่กับทางสามี
ส่วนลูกพี่ลูกน้องฝั่งแม่ ก็พบปัญหาคล้ายๆกันคือ เรียนไม่จบ แล้วมีครอบครัวก่อนวัยอันควร
หลังจากม.3 เราเริ่มติดต่อแม่ พูดคุยกันมากขึ้น
แม่ชอบพูดย้ำเราตลอดว่า (ขอใช้คำพูดที่แม่พูด)
"อย่าทำตัวเหมือนพี่..."
"ห้ามมีแฟนก่อน"
"ต้องเรียนให้จบ"
"ห้ามทำนู้น ทำนี้"
"ห้ามแต่งตัวแบบนั้น"
เราก็เข้าใจแม่นะ รู้ว่าแกเป็นห่วง อยากให้เรามีอนาคตที่ไกล
พอเริ่มเข้ามหาลัย แม่ก็พูดอีก ย้ำตลอดทุกครั้งที่คุยกันคือ
"ห้ามทำตัวแบบนั้น" "ห้ามมีแฟน" "ห้ามเที่ยวกลางคืน" บลาๆๆๆๆๆ
มีวันนึงเราไปอ่านหนังสือใต้อาคารเรียนกับเพื่อน(มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย)จนดึก
แม่วิดีโอคอลมา เห็นว่าเรายังไม่กลับหอ แกโวยวายใหญ่ ไม่ยอมฟังเหตุผลเราเลยสักนิด
เราพยายามอธิบาย แกก็ด่าเราใหญ่เลย ว่าเราเถียงต่างๆนาๆ
เราก็แบบโมโหมากนะ แต่ทำอะไรไม่ได้รอให้แกใจเย็นแล้วตอนเช้าก็โทรไปขอโทษแม่
แม่เป็นแบบนี้ตลอดจนเราเรียนจบมหาลัย เริ่มทำงาน
แม่ก็ยังย้ำตลอด เรื่องห้ามมีแฟน ห้ามทำตัวเหมือนพี่สาว
เรารู้สึกเริ่มเบื่อหน่าย กับคำสอนแบบนี้ ที่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบคนอื่น
ตลอดเวลาที่ผ่านมา คือ เราก็ไม่ได้มีปัญหาในเรื่องผู้ชายเลยสักครั้ง
จนเรามีแฟนตอนทำงานได้สามสี่เดือน ตั้งคบมนเฟสบุ๊ค บอกพ่อ แม่ ทุกคนในครอบครัวให้รับรู้
แม่ไม่ได้พูดอะไร(แม่เป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คเราสด้วย มากดว้าวในสถานะตั้งคบด้วยนะ555)
ช่วงดึกคืนนึง เราท้องเสียไปรพ.ตอนตี1 เราออนเฟสบุ๊ค
แม่เลยโทรมา ตอนนั้นเราเข้าห้องตรวจเลยไม่ได้รับโทรศัพท์
พอเราออกมา เราเลยโทรกลับไปหาแก บอกว่ามารพ.ท้องเสีย
แกหาว่าเราโกหก แอบหนีเที่ยวกลางคืน ไม่เชื่อคำพูดเราเลย
จนเราต้องขับรถไปหาแม่ที่รร.ที่แม่พักอยู่(ตอนนั้นแม่มาทำธุระในจังหวัดที่เราทำงานอยู่)
เพื่อเอาใบรับรองแพทย์ไปให้แกดู พร้อมกับซองยา
แกทำเหมือนจะเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง แล้วยังพูดทิ้งท้ายอีกว่า
"อย่าโกหกนะ อย่าให้รู้ว่าไปเที่ยวกลางคืน"
จนช่วงต้นปี ลูกสาวของน้าเราอายุ16-17ปี ก็เจอปัญหาท้องก่อนแต่ง
แม่เราตื่นตูมหนักมาก โทรมาหาเราตอนตี1-ตี2 เพราะจะพูดเรื่องนี้
จนย้ำอีกครั้งว่า "อย่าทำตัวแบบนั้นนะ อย่าให้รู้ว่ามีแฟน"
เราก็แบบเอ้ย อะไรอ่ะคือ ทำไมต้องเอาเราไปเปรียบเทียบกับเรื่องแบบนั้นตลอด
เราบอกแกไปว่า "หนูมีแฟนแล้ว แม่จำไม่ได้หรอหนูบอกอม่ไปแล้วหนิ"
แกโวยวายใหญ่เลย บอกว่าเราโกหกแกต่างๆนาๆ ไม่เคยบอกแกสักครั้งว่ามีแฟน
(ตอนนั้นแม่ยังแซวอยู่เลยว่ามีแฟนเป็นนักดนตรีหรอ)
ครั้งนั้นเราโมโหหนักมาก แบบตี1ตี2งี้ เราต้องตื่นเช้าไปทำงาน แต่แม่ก็ยังโวยวายไม่เลิกเรื่องที่เรามีแฟน
จนเราเผลอหลุดปากไปว่า
"เราคือเรา ไม่ใช่พี่สาว ไม่ใช่คนอื่น เราก็ยังเป็นเราตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าเราจะทำตัวแบบพี่สาวหรือแบบคนอื่น เราก็คงเป็นไปนาน"
จากนั้น แม่ก็ด่าเราเสียๆหายๆ แล้วก็บล็อคช่องทางติดต่อทุกช่องทาง
คือเราไม่รู้จะคุยยังไงกับแม่แล้ว พยายามอธิบายทุกครั้ง
บอกแกตลอดว่าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องที่แกกังวล
เรารู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร แต่แกก็ไม่เคยเชื่อใจสักครั้ง
ทุกอย่างที่เราบอกอะไรแกไป แกจะชอบพูดเสมอว่า ว่าเราโกหกแกเสมอ
ทั้งที่เราไม่เคยโกหกอะไรแกเลย เราจะบอกแกทุกครั้ง แต่อะไรก็ตามที่เราบอก แกจะลืม จำไม่ได้
แล้วมาหาว่าโกหกทีหลังตลอด
เราควรจะพูดกับแม่ยังไงดีคะ ให้แกเข้าใจ ว่าเราคือเรา
ให้แกเชื่อใจ เชื่อคำพูดของเราบ้าง
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะทุกคน
#เหมือนได้ระบายออกมาบ้าง อึดอัดเหลือเกิน