ควรรุ้สึกยังไง??

-สมัยที่เป็นเด็กจำได้ว่า ครอบครัวเรามีความสุขดียุ่ แต่พอเริ่มเข้าป.2ถึงป.3 พ่อแม่ก็เริ่มทะเลาะกันจากเบาๆก็แรงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงป.4 เราจำได้ว่าเราร้องไห้บ่อยมาก ไปเรียนก็เรียนไม่รุ้เรื่อง แม่หนีออกจากบ้าน จนตอนนั้นก็ต้องออกจากบ้านไปยุ่กับแม่ พอผ่านไปเกือบอาทิตย์พ่อก็มาตามกลับบ้าน ตามแค่เรา เราก็ไม่ยอมกลับจะยุ่กับแม่ให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม {จนพ่อเราแย่งตัวเราขึ้นรถ กระชากเราตอนที่จับมือแม่ แล้วอุ้มไปขึ้นรถ เราจำได้ว่าเราร้องไห้ แหกปากสุดเสียง จะหยุดกับแม่! ปล่อย! พยายามเอื้อมมือไปดึงแม่เข้ามา แต่ก็ไม่ถึง โดนจับขึ้นรถไป แต่ด้วยความที่เป็นรถสมัยเก่าประตูมันปลดล็อคเองได้ เราเลยปลดล็อคประตูรถ แล้วก็กระโดดออกมา(เจ็บนะ เพราะรถมันวิ่งแล้ว) วิ่งไปหาแม่ กอดแม่ให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ สุดท้ายพ่อก็ต้องยอมกลับบ้านไป } //เราจำฉากนี้ได้ไม่เคยลืม มันเหมือนเป็นแผลเป็นในสมัยเด็ก ผ่านไปประมาณวันสองวัน พ่อก็โทรมาพยายามจะให้เรากลับบ้านไปกับเขา แต่รอบนี้จะให้แม่กลับไปด้วย เราก็ยอมนะ แล้วก็กลับมาทะเลาะกันเหมือนเดิม จนรอบนี้พ่อกับแม่เรา อย่ากัน แม่ไปซื้อบ้านใหม่ เรายุ่กับพ่อ โดยที่พ่อก็จะให้ไปหาแม่ได้เรื่อยๆ ระหว่างที่อยู่กับพ่อตั้งแต่ ป.5 ถึง ม.5 เราก็สนิทกับพ่อมากกว่าสมัยเด็กๆอีก รักพ่อมากๆ พ่อก็จะชอบเล่าว่าทำมัยถึงเลิกกับแม่แล้วก็ทำมัยไม่อยากให้ยุ่กับแม่ เขาบอกประมาณว่า แม่แอบมีคนคุยนอกเหนือจากพ่อ เอาเงินไปเลี้ยงผช.อื่น ด้วยความที่สนิทกับพ่อมากขึ้น รักพ่อมากที่สุด พ่อเป็นไอดอลเรา เราก็เชื่อพ่อแล้วก็เริ่มไม่ค่อยชอบแม่ที่มีพฤติกรรมแบบนี้ แต่ด้วยความที่แม่ก็แสดงความเป็นห่วงเรา รักเรา โดยการโทรมาหาเราทุกวัน ถามว่ากินข้าวหรือยัง ทำไรยุ่ พาเราไปกินข้าวบ้าง เราเลยเริ่มรักแม่มากขึ้น แล้วเห็นแม่เป็นแม่ที่ดีปกตินี่แหละ

-วันเกิดของทุกๆปี หลังจากที่พ่อแม่เลิกกัน เราจะไปหาแม่ เพราะวันปกติเราก็ยุ่พ่อยุ่แล้ว เป็นยังงี้ทุกปี จนกระทั่งวันเกิดเราอายุ17 ปี วันเกิดปีนี้เราไม่ได้ไปหาแม่ เพราะก่อนหน้านี้เราเคยบอกให้พ่อพาไปเที่ยวที่ตจว.บ้าง

[ !!เดี๋ยวลืมเล่า ระหว่างที่ยุ่กับพ่อตอน ป.5ถึงม.5อ่ะ พ่อเราพาไปเที่ยวตจว.ไม่เกิน5ครั้งนะ แต่พ่อเราไปตจว.บ่อยตั้งแต่ยุ่กับแม่แล้ว ไม่ได้พาแม่ไปด้วย จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไปนะ เขาบอกว่า"ต้องไปทำงานตจว.นะ สองสามวันถึงจะกลับบ้าน" เราก็ไม่ได้คิดอะไร ]

ต่อ->พอดีงานของพ่อเราตรงกับวันเกิดเราพอดีเลยจะพาเราไปด้วย แล้วบอกว่า"เดี๋ยวจะมีคนอีกสองคนไปด้วยนะ" เราเลยถามว่า"เรารุ้จักมั้ย ใคร" เขาบอกว่า"เราไม่รุ้จัก" ตอนนั้นเราก็ขี้เกียจถามอะไรมาก เดี๋ยวรอดูเลยดีกว่าว่าใคร พอถึงวันนั้นพ่อเราไปเอารถกระบะมา (ปกติไม่ได้จอดที่บ้าน) รับเราไปเที่ยวตจว. เราก็ขึ้นรถไปเจอสองคนนั้น คนนึงเป็นผญ.วัยกลางคน อีกคนนึงเป็นเด็กผช.อายุ8ขวบ พอขึ้นรถครบทุกคน พ่อเราก็แนะนำว่าเด็กที่อายุ8ขวบคนนี้เป็นน้องแท้ๆของเรา แล้วให้เรียกผญ.คนนี้ว่าน้า (คือตอนนั้นเรางงไปหมด) แล้วตอนนั้นก็ตั้งสติ คิดว่าถ้านี่เป็นน้องแท้ๆ แล้วผญ.คนนั้นคือ...

กลับมาจากเที่ยววันนั้น เขาก็เริ่มพาครอบครัวใหม่เขามาทุกวันหยุด แล้วก็เริ่มทุกวันๆ เขาไม่เคยถามความรุ้สึกเรานะ ตอนนี้รุ้สึกเหมือนมีกำแพงขนาดใหญ่มากั้นระหว่างเรากับพ่อ มันหนาขึ้นทุกวัน ด้วยความที่รักพ่อมาก มาเจอแบบยี้ก็รุ้สึกไม่ชอบ//เกลียดขึ้นทุกวัน (รุ้สึกเป็นเด็กเลวอ่ะ)

เราลองรวบรวมความกล้าไปถามแม่เราว่า
"จริงๆแล้วทำมัยแม่ถึงเลิกกับพ่อ?" แม่บอกว่า"พ่อมีพิรุธหลายครั้ง หลายอย่าง เช่นเวลาไปตจว.ก็จะปิดมือถือ ไม่เมมชื่อแม่ในเบอร์โทร ฯลฯ" พอเอาทุกๆอย่างมารวมกัน ก็เริ่มจับต้นชนปลายเรื่องได้ล่ะ

-ตอนนี้รุ้สึกไม่รัก(เกลียด)มากพ่อแล้วทำงัยดี??
-มีน้องอายุ8ขวบ+ตั้งท้องเด็กคนนี้อีกประมาณ1ปี=9ปี หมายความว่า ตอนที่เราอายุประมาณ8ขวบ พ่อเราก็ทำผญ.คนอื่นตั้งท้องแล้วหรอ??
-พ่อเราบอกว่า"ผช.ในสายตาของคนอื่น จะมีผญ.หลายคนภาพพจน์ก็ไม่ได้เสียหาย" จริงหรอ??