ไฮส์ ไฮส์ ไฮส์ (สำเนียงแม่ชม)

เพราะช่วงนี้งานยังเบาๆอยู่ก็เลยยังมีเวลานั่งเขียนบันทึกได้อีกทริป (อีกนิดคงใกล้จะตกงานละ)

หยั่มมาาาาา ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นๆๆกันไปเนอะ 

ก็ตามหัวข้อกระทู้เลยฮะ

ทุกคนคิดว่าไงคะ

ค่ะ ตามนั้นเลยค่ะ

เรื่องมันก็มีอยู่ว่า......

ในช่วงที่ทำงานออฟฟิศอยู่ มีโมเม้นนึงที่รู้สึกว่า มันหน่วงๆเปลี่ยวๆบอกไม่ถูก เซ็งๆนอยด์ๆไปหมด

โอ้ยยยยยยย ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยย 

ประจวบกับที่ตรงกับวันหยุดจีนพอดียาวๆอาทิตย์นึง ช่วงต้นเดือนตุลาคม (เราทำงานหยุดตามจีน)

ก็เลยคิดหาที่ไปผ่อนคลายสลายความกดดันให้ตัวเอง ก่อนที่จะเป็นประสาทเพราะโรคออฟฟิศซินโดรม

พอหยุดปุ๊ปก็นั่งหาเลยว่าจะไปไหนดี ตอนนี้ร่างกายเราต้องการอะไรมากที่สุด ก็นั่งถามตัวเอง

ช่วงเวลาแบบนี้มันต้องขึ้นเหนือสิ อากาศกำลังดีแต่ หลังจากที่ทะเลาะกับตัวเองเสร็จแล้วก็เลยสรุป 

ไปนี่  เห้ย! ไม่ใช่!

ไปโน่น เห้ย! ไม่ใช่!

ไปน่าน เห้ย! ไม่ใช่! 

ถูกแล้วววววว!!!!!

(กราบในความมุกห้าบาทสิบบาท) 

ถ้าถามว่าที่น่านมีอะไร เอาจริงๆตอนนั้นรู้จักอย่างเดียวที่น่านมีคือ“บ้านตานงค์”

แล้ว “บ้านตานงค์” อยู่ที่ไหน 

อำเภอ“ปัว”ค่ะ  

ใครไม่รู้จักนี่....... ก็ไม่รู้จักอ่ะเนอะ ฮ่าๆๆ

ส่วนสถานที่อื่นๆนี่ไม่รู้เลย ค่อยไปดูเอาข้างหน้าก็แล้วกัน 

ว่าแล้วก็ไม่คิดเยอะโทรจองตั๋วรถเลยค่ะ ไม่โทรหาเพื่อนหรือชวนใครทั้งนั้น เพราะไม่มีเพื่อนคบ

เห้ย ไม่ใช่! เพราะตั้งใจจะไปคนเดียวอยู่แล้ว

และแล้วก็ได้ตั๋วมาเป็นเดินทางคืนนั้นเลย เป็นตั๋วรถสมบัติทัวร์ กรุงเทพ-ปัว โทรไปจองเบอร์นี้เลย 1215 , 02-894-6008

รีบจัดของสิคะรออะไร ทริปไฟแลบอีกแล้ว มีอะไรก็แบกไปตามเคย 

พอถึงเวลาก็นั่งรถไปหมอชิต แล้วคืนนี้ก็นอนเค้งบนรถทัวร์ยาวไปทั้งคืน จนถึงปัวจ้า

ถามว่ารถสมบัติทัวร์ดีมั๊ย ก็ดีนะมีอะไรให้เล่นเยอะดี เบาะก็กว้างดี แล้วเรานอนไม่หลับอ่ะ เพราะสันหลังยาว เห้ย ขายาวไปหน่อย 

ก็เลยหลับๆตื่นๆ ตื่นเต้นด้วย กลัวจะนั่งเลยปัว เดี๋ยวคนขับลืมจอด ฮ่าๆๆๆ

 

พอใกล้เวลาที่ในตั๋วบอกว่าเราจะถึงประมาณตีห้าฝ่าๆ เราก็ตั้งนาฬิกาปลุก

มองไปข้างนอกมืดมนมากมองอะไรไม่เห็นเลย เหมือนฝนตกพรำๆ

รถก็เลี้ยวเข้าไปที่บขสจังหวัดน่าน 

ทุกคนนนนนน มันยังไม่สว่างเล้ยยยย

เราก็แบกเป้ใบมหึมาราวกับจะมาเป็นปีลงมาจากรถ รอบนี้เราไม่โดดเดี่ยวอ้างว้างอีกต่อไปเพราะมีสมาชิกลงรถมาประมาณ5-6คน

มีคนแบกถุงใหญ่กว่าเราด้วยนะเออ เขาคงกลับมาบ้านที่นี่แหละมากันเป็นครอบครัว

ลงมาปุ๊บก็นั่งอยู่ตรงมานั่งที่บขส คนที่ลงจากรถมาพร้อมกันก็ทยอยออกไปทีละคน สองคน สามคน ห้าคน

มีญาติมารับบ้างล่ะ แมงกะไซต์มารับบ้างล่ะ รถยนต์บ้างล่ะ

จากที่มีเพื่อนนั่งอยู่ด้วยผ่านไปไม่กี่นาที มองซ้าย มองขวา หันไปมองข้างหลังด้วย

ไม่มี.. ไม่มี..เลยเจ้าค่ะ

ณ สถานี ปัว สลัวๆมีแต่เสียงหริ่งเรไร และหมอกน้ำค้างกลางบขสแห่งนี้ มันเงียบมากกกกก ก ล้านตัว

นอกจากเราแล้ว คนที่ลงจากรถที่เหลือเค้าเป็นคนท้องถิ่นกันหมดเลยค่ะพี่น้อง แล้วเขาปิ๊กบ้านไปหมดแล้วเจ้าค่ะ 

เดือนตุลาอากาศเย็นๆ ปากเหม็นๆ ฟันก็ยังไม่ได้แปรง แต่ครั้นจะแบกเป้ไปเข้าห้องน้ำก็กระไรอยู่ กินน้ำล้างปากไปก่อนละกัน

 

แล้วถามว่าเรานั่งอยู่ทำไม งงมะ? งงสิ เราก็งงตัวเองเหมือนกัน

ก็ไม่รู้จะไปไหนไง คือยังไม่ได้วางแผนอะไรมา ฮ่าๆๆ 

แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกกลัวนะ เพราะคิดว่าเรามาดี เราไม่ได้มาเบียดเบียนใคร เพราะฉะนั้นอย่าทำอะไรหนูนะคะ แล้วก็สาธุ เอามือลูบหัวสามที

ก็นั่งหาข้อมูลไปเรื่อยๆ แล้วก็หันมองซ้ายขวาหน้าหลังทุกๆสิบวิ

แล้วจู่ๆก็มีลุงวินขับแมงกะไซต์มาสองสามคัน น่าจะถึงเวลาเข้ากะแล้ว

พอได้ยินเสียงแมงกะไซต์ แต้กๆๆมาแค่นั้นแหละ เห้อ โล่งงงงงงงง (รอดละตรู มีเพื่อนละ)

พอแก๊งค์แมงกะไซต์มาถึงก็จอดเรียงกับเป็นระเบียบ

พวกเขามองหน้าฉัน พวกเรามองหน้ากัน แล้วฉันก็เมินหน้าหนี ถามว่าตอนนั้นกลัวมั๊ย ก็นิดนึงอ่ะ

แต่ก็คิดว่าไม่มีอะไรหรอก คนชนบทเค้าใจดีจะตาย เราก็มาจากตจวเหมือนกันคงไม่มีอะไรหรอก

แต่ลุงอย่ามาถามอะไรหนูตอนนี้นะ หนูปากเหม็น และตอนนี้หนูก็ปวดเขร้!!!!

ณ จุดๆนี้ไม่ไปคงไม่ได้ เราต้องไปแล้วล่ะ วางเป้เอาไว้ แล้วก็มองหน้าลุงวิน พูดในใจสื่อสารกับลุงว่าช่วยดูกระเป๋าให้หนูด้วยนะ ลุงเหมือนจะรู้ แล้วฉันก็เดินจากไปแบบเงียบๆ เข้าสนามรบเสร็จก็แปรงฟันแบบสปีดอัพด้วยเลย

พอออกมาจากห้องน้ำปุ๊ปลุงก็เดินมาวนๆอยู่ที่เรา ไอนี่ก็ เอ๊ะ มีอะไรรึเปล่าน้า ลุงเดินอยู่สองสามรอบก็เลยหันมาถามว่า

 “ปิ๊กบ้านก๋า”

เราก็ยิ้มๆแล้วก็ส่ายหัว “อ่อ เปล่าค่ะ” ที่ยิ้มไปไม่ใช่อะไรนะ คือยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ฮ่าาา

 ตลกตัวเองเหมือนกัน ก็ไม่รู้จะตอบลุงไปยังไง ก็เลยบอกไปว่า

หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะลุง

ลุงถามแล้วจองที่พักยัง ก็เลยนึกได้แล้วบอกลุงไปว่า

"หนูจะไปบ้านตานงค์ค่ะ พาหนูไปหน่อยค่ะ"

หลังจากที่ตกลงราคากันเสร็จสรรพ ก็แบกเป้ขึ้นแมงไซต์น้อยๆของลุง

ลมเย็นๆพัดมาตอนนั่งอยู่บนแมงกะไซต์ในความไม่หนาวเท่าไหร่ก็หูชาได้นะเออ เพราะท่อรถลุงดังมากกกก

แต่ลุงน่ารักอ่ะ มีการแนะนำด้วย ถามว่าขับแมงกะไซต์เป็นก่ ถ้าเป็นจะพาไปเช่าก่อน

เราก็โอเคเลย ไปเลยค่ะลุง พาไปร้านเช่าแมงกะไซต์ในกลางอำเภอ

แต่.......เวลานี้ เค้ายังไม่เปิดเจ้าค่ะ

แป่วววววว ...........

BUT !!!!

ลุงก็ยังไม่ละความพยายามค่ะ ลุงโทรหาเจ้าของร้านให้ด้วย ที่ร้านไม่มีคนอยู่พาไปบุกถึงหน้าบ้านเลยเจ้า (รักลุงงงงงงงง)

ลุงน่ารักมากกกกกกกกกกกก ใจดีสุดๆ ลุงขับรถจากไป แล้วเราก็ได้ยานพาหนะคู่ใจแว้นส์ได้สมใจเลยทีนี้

ร้านนี่แหละที่เราไปเช่าแมงกะไซต์มา

หลังจากที่ลุงแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวหลายๆที่ เราก็ได้ความมาว่า

สถานีแรกที่เราจะไปวันนี้ก็คือ .........วัดภูเก็ต

เอ้า ขึ้นเครื่องลงใต้กันเลยเจ้า

เห้ย ไม่ใช่！ชื่อวัดภูเก็ตแต่อยู่ที่น่านเฟ้ย โธ่ ใครชั่งตั้งชื่อกันนะเนี่ย

ว่าแล้วก็ เราก็ออกเดินทางกันเล้ย!!

น้องฟ้าของพี่ เป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนนะจ๊ะ

นี่วิวระหว่างทาง เอ้อระเหยรอชาย เห้ย ลอยชายไปตามประสาคนเฟ้งฟ้าง

เจอตรงไหนสวยก็จอด อยากไปทางไหนก็ไป

แปะ แปะ แปะ เสียงอะไรอ่ะ

แล้วสักพัก ตู้มมมมมมมมมมมมมม!!!! ฝนเทลงมาห่าใหญ่มาก 

โอ้ยยย หาเพิงหลบฝนสิคะรออะไร

ฟ้าฝนอะไรจะเป็นใจตอนรับชั้นขนาดนั้น

ต้องให้บรรยายบรรยากาศตอนนี้มั๊ยคะ? ถ้าจะบอกก็คงนึกภาพไม่ออก เอางี้

ทุกคนเคยดูเอ็มวีเพลง ฝนตกที่หน้าต่างของพี่เสกโลโซป๊ะ น่านแหละ มันใช่เลย มันไม่ใช่ก็ตรงที่พี่ยืนหลบฝนที่เพิงหมาแหงนคนเดียว ไม่มีผู้มายืนด้วยแค่นั้นเอง คืออากาศดีมากกกกกก แบบโรแมนติดสุดๆไปเลย แนะนำนะ ถ้าจะมาเที่ยวน่านช่วงนี้จงมากับแฟน แฟน แฟนละก็แฟน เพราะมันจะทำให้คุณรู้สึกว่าโลกนี้มีแค่เราสองคน อากาศแบบนี้ วิวแบบนี้ สถานที่แบบนี้ กิ๊วววววววว แล้วก็หักมุมหันมามองตัวเอง หัวแฉะตัวเปียกเชียวและก็เปลี่ยวเว่อร์ 

5555555555 (ในเลข5มีน้ำตาซ่อนอยู่)

รอซักพักฝนก็เริ่มซาลง สตาร์ทเครื่องสิคะ ตรงดิ่งไปวัดภูเก็ตกันเลย 

อ๋อ ตอนที่เช่ารถที่ร้านเค้าถามด้วยนะว่าจะไปดอยภูคารึเปล่า เค้าบอกว่าถ้าจะไปให้เอารถแบบเกียร์ธรรมดาไป แต่ถ้าเราไปคนเดียวเค้าไม่แนะนำเพราะทางมันชันและอันตราย บางคนขับไปได้แต่ขับกลับไม่ได้ ต้องเอามอไซต์ขึ้นรถสองแถวกลับมา 

เราก็เลย เอ่ออออ งั้นไม่ไปก็ด้ะ ซึ่งคิดว่า ตัดสินใจถูกมาก เพราะฝนตกด้วย ถนนคงลื่นน่าดู

ว่าแล้วก็ถึงวัดภูเก็ตซักที ตอนนี้ฝนก็เริ่มซาละ ไปถึงก็ไหว้พระดูวิว

หือออออออออ วิวดีงามสามร้อยยอดมาก พูดไปก็ไม่เท่าตาเห็น ไม่เท่าสัมผัสเอง เรามาดูกันดีกว่า

เมื่อฝนลาฟ้าก็เปิด...

กระต๊อบเล็กๆอยู่ข้างทุ่งนา ให้คนได้เดินไปถ่ายรูปเล่น น่ารักมากๆเลย 

ฮั่นแน่ๆๆๆ มีเด็กมานั่งเล่นเอ็มวีเหมือนเราเลยเว้ยยยย เปลี่ยวล่ะสิเราอ่ะ 

เดี๋ยวมาต่อนะฮะ..