สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกที่ได้ตั้ง ไม่เคยได้นึกเลยว่าวันนึงจะได้มานั่งเขียนเพื่อระบายในพันทิป แต่ก็ไม่รู้จะไประบายที่ไหน ^^" เขียนเก็บไว้คนเดียวก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย วันนี้เลยลองมาแบ่งปันความในใจให้คนอื่นที่ไม่รู้จักได้ฟัง
เริ่มต้นเลยนะคะ หนูอายุ23 ปีค่ะ ปลายปีนี้ก็24แล้ว จบมหาลัยมาตอนอายุ22 เรียนจบได้ 19 วันก็เริ่มทำงานเลย เพราะทิ้งใบสมัครไว้ที่เดิมที่เคยฝึกงาน โชคดีที่เขารับเรา เราจึงตอบตกลงและเริ่มทำงานทันทีหลังจากไปเคลีรย์ทุกอย่างเสร็จที่มหาลัยและพักแวะเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้านนอก
การทำงานเริ่มต้นเขาให้ทดลองงานก่อนค่ะ สวัสดิการอื่นๆยังไม่ได้เหมือนพนักงานประจำ แต่ก็ดีที่ๆนี้เขาให้ทำงาน5 วัน หยุด2 วัน เพราะมีบางที่ทำงาน 6 วันหยุด1 วันต่อสัปดาห์ การทดลองงานหนักเหมือนพนักงานจริงละค่ะ กดดัน เหนื่อยสายตัวแทบขาด บางวันท้อก็ร้องไห้ บางคนเขาไม่ให้ผ่านงานก็ต้องโดนยื่นซองขาว แต่บางคนผ่านงาน ก็จะได้งานประจำ และได้เงินเดือน 20,000+ ใจตอนนั้นก็หวังเงินสองหมื่นนั้นละค่ะ เด็กจบใหม่นิเนอะ เงินเดือน 20,000 มันก็มากโขสำหรับเด็กจบใหม่และเด็กบ้านนอกแบบหนู ถึงจะเหนื่อยและกำลังใจหมดทุกวัน แต่กลับหลังไม่ได้แล้ว ถ้าเดินกลับหลังทุกอย่างที่ได้เริ่มมาก็จะสูญเปล่า ไหนจะต้องเริ่มต้นหางานใหม่ เงินก็จะไม่มีส่งให้ทางบ้านด้วยถ้าออกตอนนั้น จนในที่สุด เราก็ทดลองงานผ่าน ได้เป็นพนักงานประจำ ได้รับเงินเดือนสองหมื่นสมใจ
เราเป็นคนไม่เที่ยวค่ะ ไม่ค่อยชื้อเสื้อผ้า เป็นคนรักการออมอยู่ สมบัติชิ้นแรกที่ชื้อให้ตัวเองคือ มอไซต์มือสองค่ะ ราคาสองหมื่น ชิ้อสด เพราะไม่อยากใช้รถประจำทางแล้ว อยากมีมอไซต์ขับไปทำงาน ไม่อยากนั่งรอรถ สมบัติชิ้นต่อมาคือ ดาวน์รถให้พ่อกับแม่ไว้ใช้ที่บ้านนอกค่ะ พวกแกแก่มากแล้ว อยากให้ได้นั่งรถยนต์ใหม่ๆกับคนอื่นบ้าง เผื่อพากันขับไปหาหมอ หรือทำธุระในเมือง หรือขับไปเที่ยวก็ได้ ส่วนตัวเราอยากตอบแทนบุญคุณพ่อกับแม่ให้มากๆก่อนที่จะมีครอบครัวเป็นของตัวเองค่ะ เพราะคิดว่าถ้าเรามีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว ต่อไปคงจะเต็มที่ให้พ่อกับแม่ไม่ได้แล้ว ฉะนั้นจะรีบๆทำเพื่อพวกแกก่อนที่จะไม่ีโอกาสนั้น เพราะเราก็ไม่รู้ว่าแกจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหน
และปัญหามันก็เริ่มต้นขึ้นในปลายเดือนที่ผ่านมา......บริษัทที่เราทำงานอยู่ บริษัทที่เราพยายามทำงานเพื่อให้ได้เป็นพนักงานประจำ เขาปลดพนักงานออกค่ะ เเละมีรายชื่อเราหนึ่งในร้อยๆคนนั้นด้วย..... เรารู้สึกว่า เราเพิ่งเริ่มได้รับรางวัลเอง ยังไม่ได้ชมเชยมันเท่าไหร่เลย แล้ววันนี้มันกลับหายไปเฉยเลย วงจรการเริ่มต้นใหม่มันกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้น่าจะหนักหนากว่าครั้งก่อน เราพยายามส่งresume ไปสมัครงานในหลายๆที่ แต่ไม่มีที่ไหนตอบรับกลับมาเลย ใจเราอยากไปเดินหาสมัครงานที่กรุงเทพแล้ว แต่ทุนทรัพย์ไม่พอเลย ตอนนี้กลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ ให้ค่ากับข้าวแม่บ้าง500ต่อสัปดาห์ ไม่ก็สองสัปดาห์500บาท ตอนนี้เงินเก็บก็เหลือแค่ สองหมื่นนิดๆเอง ตอนนี้รอเงินประกันสังคมละค่ะ เงินส่วนนี้ก็คงเอาให้น้องไปมหาลัย
และปัญหาใหม่กำลังจะมาอีก เพราะที่เราทำเรื่องยื่นขอพักชำระค่ารถมันสิ้นสุดเดือนสิงหาคม ฉะนั้น 1 ก.ค.นี้ เราต้องได้เสียค่ารถ6000บาทต่อเดือน กำลังใจตอนนี้เหี่ยวมากค่ะ ขายของก็ไม่ได้เลย ในหมู่บ้านมีแต่คนตกงานออกมาขายของ หาคนจะชื้อก็ไม่มี55555 แล้วไหนจะได้ส่งน้องเรียนตอนน้องเปิดเทอมอีก ค่างวดรถหลอกหลอนมากค่ะตอนนี้5555 ทำไมนะทำไม เราอุตส่าห์คิดทำเพื่อครอบครัว คิดว่าจะทำงานที่ตรงนี้นานๆ สุดท้ายกลับต้องมานั่งกลุ้มใจ หาทางไปไม่เจอ ตื่นเช้ามาก็พิมพ์หาแต่การสมัครงาน วนลูปอยู่แบบบนี้ทุกวัน
และตอนนี้พ่อเราก็ติดสาวอื่น น้องก็ไม่ทำอะไรเลย หมกตัวอยู่แต่ในห้อง จะออกมาก็แค่ตอนหิวข้าว......หื้ม ตอนนี้เรากับแม่ก็ได้แต่นั่งคอยปรับทุกข์เล่าสู่กันฟังเกือบทุกวัน ทำไมเวลาแย่ ทุกๆอย่างมันต้องแย่พร้อมๆกันนะ
เรากับแม่ว่าจะไปเปิดหน้ายางต้นเดือนหน้านี้ละคะ แต่คงได้แค่ค่างวดรถ อย่างอื่นก็ไม่รู้จะเอามาจากไหน เศร้าเนอะ ^^ ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอนเหือนที่เขาพูดกันไว้จริงๆ
เรารู้ว่าโควิดไม่ได้ทำพิษแค่เรา แต่คนอื่นๆก็โดนด้วย แล้วตอนนี้ชีวิตทุกคนเป็นยังไงบ้างคะ สาหัสเหมือนเราและครอบครัวเรารึป่าว?
ขอให้เราทุกคนผ่านเรื่องร้ายๆไปได้ด้วยดีในเร็ววันนะคะ
#ไม่กล้าเล่าปัญหาชีวิตให้ใครฟังเลย กลัวเขาซ้ำเติม และก็อาย คงจะโพสได้แค่ในพันทิปนิละ เพราะไม่มีใครรู้จักเรา555
ชีวิตของคนตกงานช่วงโควิด ตอนนี้เป็นอย่างไรกันบ้างคะ?
เริ่มต้นเลยนะคะ หนูอายุ23 ปีค่ะ ปลายปีนี้ก็24แล้ว จบมหาลัยมาตอนอายุ22 เรียนจบได้ 19 วันก็เริ่มทำงานเลย เพราะทิ้งใบสมัครไว้ที่เดิมที่เคยฝึกงาน โชคดีที่เขารับเรา เราจึงตอบตกลงและเริ่มทำงานทันทีหลังจากไปเคลีรย์ทุกอย่างเสร็จที่มหาลัยและพักแวะเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้านนอก
การทำงานเริ่มต้นเขาให้ทดลองงานก่อนค่ะ สวัสดิการอื่นๆยังไม่ได้เหมือนพนักงานประจำ แต่ก็ดีที่ๆนี้เขาให้ทำงาน5 วัน หยุด2 วัน เพราะมีบางที่ทำงาน 6 วันหยุด1 วันต่อสัปดาห์ การทดลองงานหนักเหมือนพนักงานจริงละค่ะ กดดัน เหนื่อยสายตัวแทบขาด บางวันท้อก็ร้องไห้ บางคนเขาไม่ให้ผ่านงานก็ต้องโดนยื่นซองขาว แต่บางคนผ่านงาน ก็จะได้งานประจำ และได้เงินเดือน 20,000+ ใจตอนนั้นก็หวังเงินสองหมื่นนั้นละค่ะ เด็กจบใหม่นิเนอะ เงินเดือน 20,000 มันก็มากโขสำหรับเด็กจบใหม่และเด็กบ้านนอกแบบหนู ถึงจะเหนื่อยและกำลังใจหมดทุกวัน แต่กลับหลังไม่ได้แล้ว ถ้าเดินกลับหลังทุกอย่างที่ได้เริ่มมาก็จะสูญเปล่า ไหนจะต้องเริ่มต้นหางานใหม่ เงินก็จะไม่มีส่งให้ทางบ้านด้วยถ้าออกตอนนั้น จนในที่สุด เราก็ทดลองงานผ่าน ได้เป็นพนักงานประจำ ได้รับเงินเดือนสองหมื่นสมใจ
เราเป็นคนไม่เที่ยวค่ะ ไม่ค่อยชื้อเสื้อผ้า เป็นคนรักการออมอยู่ สมบัติชิ้นแรกที่ชื้อให้ตัวเองคือ มอไซต์มือสองค่ะ ราคาสองหมื่น ชิ้อสด เพราะไม่อยากใช้รถประจำทางแล้ว อยากมีมอไซต์ขับไปทำงาน ไม่อยากนั่งรอรถ สมบัติชิ้นต่อมาคือ ดาวน์รถให้พ่อกับแม่ไว้ใช้ที่บ้านนอกค่ะ พวกแกแก่มากแล้ว อยากให้ได้นั่งรถยนต์ใหม่ๆกับคนอื่นบ้าง เผื่อพากันขับไปหาหมอ หรือทำธุระในเมือง หรือขับไปเที่ยวก็ได้ ส่วนตัวเราอยากตอบแทนบุญคุณพ่อกับแม่ให้มากๆก่อนที่จะมีครอบครัวเป็นของตัวเองค่ะ เพราะคิดว่าถ้าเรามีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว ต่อไปคงจะเต็มที่ให้พ่อกับแม่ไม่ได้แล้ว ฉะนั้นจะรีบๆทำเพื่อพวกแกก่อนที่จะไม่ีโอกาสนั้น เพราะเราก็ไม่รู้ว่าแกจะอยู่กับเราได้นานแค่ไหน
และปัญหามันก็เริ่มต้นขึ้นในปลายเดือนที่ผ่านมา......บริษัทที่เราทำงานอยู่ บริษัทที่เราพยายามทำงานเพื่อให้ได้เป็นพนักงานประจำ เขาปลดพนักงานออกค่ะ เเละมีรายชื่อเราหนึ่งในร้อยๆคนนั้นด้วย..... เรารู้สึกว่า เราเพิ่งเริ่มได้รับรางวัลเอง ยังไม่ได้ชมเชยมันเท่าไหร่เลย แล้ววันนี้มันกลับหายไปเฉยเลย วงจรการเริ่มต้นใหม่มันกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้น่าจะหนักหนากว่าครั้งก่อน เราพยายามส่งresume ไปสมัครงานในหลายๆที่ แต่ไม่มีที่ไหนตอบรับกลับมาเลย ใจเราอยากไปเดินหาสมัครงานที่กรุงเทพแล้ว แต่ทุนทรัพย์ไม่พอเลย ตอนนี้กลับมาอยู่บ้านกับพ่อแม่ ให้ค่ากับข้าวแม่บ้าง500ต่อสัปดาห์ ไม่ก็สองสัปดาห์500บาท ตอนนี้เงินเก็บก็เหลือแค่ สองหมื่นนิดๆเอง ตอนนี้รอเงินประกันสังคมละค่ะ เงินส่วนนี้ก็คงเอาให้น้องไปมหาลัย
และปัญหาใหม่กำลังจะมาอีก เพราะที่เราทำเรื่องยื่นขอพักชำระค่ารถมันสิ้นสุดเดือนสิงหาคม ฉะนั้น 1 ก.ค.นี้ เราต้องได้เสียค่ารถ6000บาทต่อเดือน กำลังใจตอนนี้เหี่ยวมากค่ะ ขายของก็ไม่ได้เลย ในหมู่บ้านมีแต่คนตกงานออกมาขายของ หาคนจะชื้อก็ไม่มี55555 แล้วไหนจะได้ส่งน้องเรียนตอนน้องเปิดเทอมอีก ค่างวดรถหลอกหลอนมากค่ะตอนนี้5555 ทำไมนะทำไม เราอุตส่าห์คิดทำเพื่อครอบครัว คิดว่าจะทำงานที่ตรงนี้นานๆ สุดท้ายกลับต้องมานั่งกลุ้มใจ หาทางไปไม่เจอ ตื่นเช้ามาก็พิมพ์หาแต่การสมัครงาน วนลูปอยู่แบบบนี้ทุกวัน
และตอนนี้พ่อเราก็ติดสาวอื่น น้องก็ไม่ทำอะไรเลย หมกตัวอยู่แต่ในห้อง จะออกมาก็แค่ตอนหิวข้าว......หื้ม ตอนนี้เรากับแม่ก็ได้แต่นั่งคอยปรับทุกข์เล่าสู่กันฟังเกือบทุกวัน ทำไมเวลาแย่ ทุกๆอย่างมันต้องแย่พร้อมๆกันนะ
เรากับแม่ว่าจะไปเปิดหน้ายางต้นเดือนหน้านี้ละคะ แต่คงได้แค่ค่างวดรถ อย่างอื่นก็ไม่รู้จะเอามาจากไหน เศร้าเนอะ ^^ ชีวิตไม่มีอะไรแน่นอนเหือนที่เขาพูดกันไว้จริงๆ
เรารู้ว่าโควิดไม่ได้ทำพิษแค่เรา แต่คนอื่นๆก็โดนด้วย แล้วตอนนี้ชีวิตทุกคนเป็นยังไงบ้างคะ สาหัสเหมือนเราและครอบครัวเรารึป่าว?
ขอให้เราทุกคนผ่านเรื่องร้ายๆไปได้ด้วยดีในเร็ววันนะคะ
#ไม่กล้าเล่าปัญหาชีวิตให้ใครฟังเลย กลัวเขาซ้ำเติม และก็อาย คงจะโพสได้แค่ในพันทิปนิละ เพราะไม่มีใครรู้จักเรา555